Vikan - 14.12.1972, Page 7

TUNGLIÐ OG BLIKKBELJURNAR
AÐ KYSSA KENNARANN
„Hinn sívaxandi fjöldi bíla og annarra slíkra
farartækja gerir það að verkum, að lífið í borgun-
um verður stöðug't óþægilegra, og það verður stöð-
ugt dýrara að lifa, stöðugt dýrara að halda heilsu
og að vinna sér inn peninga. Við erum í óðaönn
að eyðileggja borgirnar okkar og okkur sjálf.“
Þessi tilvitnun er úr grein, sem þýzki stjórnmála-
maðurinn Hans-Jochen Vogel skrifaði ekki alls
fyrir löngu í Stern undir l'yrirsögninni: „Bíllinn
er morðingi borganna okkar“. Áliyggjur manna af
sívaxandi umferð í borgum er eitt þeirra vanda-
mála, sem glíma þarf við í nútímaþjóðfélagi. Flesl-
ir eru nú orðnir sammála um, að núverandi þróun
stefni í átt til öngþveitis, ef ekki verður reynt að
sporna við fótum. En fá vandamál eru svo stór,
að ekki sé hægt að leysa þau. Um allan hinn sið-
mennlaða heim sitja nú sprenglærðir sérfræðingar
og reyna að finna lausn á umferðarvandamálinu
með aðstoð nútímatækni.
Bandarískir umferðarsérfræðingar hafa mjög
liaft á orði, að árið sem nú er að líða, muni marka
upphaf nýs tímabils í umferðarmálum. Á nýlegri
sýningu í Washington voru sýnd nærri hundrað ný
farartæki, sem á ensku eru nefnd „people-movers“.
IJver sem lausnin verður, er eitt víst: Daglegt líf og
svipur stórhorganna kemur til með að gjörhreytast.
Hér á landi er umferðarvandinn ekki eins stór-
kostlegt vandamál og með milljónaþjóðum, þar
sem blikkbeljunum er likt við mauraher, sem bú-
inn sé að leggja undir sig hverja einustu borg og
gera hana óþekkjanlega. En vandamálið er engu
síður til staðar hér og nú: Bílunum hefur fjölgað
of ört, svo að allar götur eru að fyllast. I staðinn
fyrir gömul hús, sem hverfa af sjónarsviðinu í mið-
borginni, koma ekki önnur hús, heldur bílastæði,
og strætisvagnarnir eru allt að stundarfjórðung að
komast niður T.augaveginn, þegar verst lætur, svo
að tvö dæmi séu nefnd.
Okkur er því hrýn þörf á að fylgjast með þvi,
sem er að gerast í þessum efnum erlendis, svo að
við getum tileinkað okkur nógu snemma þær tækni-
nýjungar, sem okkur henta bezt. Ef til vill verður
lausnin litlir strætisvagnar, sem aldrei þarf að
biða eftir, heldur stjórnast af senditæki og koma
að dyrum manns, þegar ýtt er á takka.
Á öðrum stað i þessu blaði birtist atliyglisverð
grein um umferðarvanda núlímans. Þar er
greint frá liinu helzta, sem er að gerast á þessu
sviði erlendis. Þar er núverandi ástandi lýst á þann
hátt, að erfiðara sé „að flytja þrjú hundruð þús-
und manns þriggja kilómetra veg en þrjá menn
þrjii hundruð þúsund kílómetra veg til tunglsins“.
Kæri draumráðandi!
Mig dreymdi draum í nótt, sem mig langar til að þú
ráðir. Hann er svona:
Ég geng niður stigann heima hjá mér og lít inn í stofu.
Ég sé, að alls staðar er kveikt á kertum. Mér finnst eins og
einhver af systrum mínum sé að gifta sig. Mamma er inni
í eldhúsi og einhverjir fleiri og eru eitthvað að aðhafast.
Þá er dyrabjöllunni hringt, og ég fer til dyra. Úti stendur
fyrrverandi kennari minn, sem mér þykir mjög vænt um.
Ég verð glöð yfir að sjá hann og ætla alltaf að reyna að
ná tali af honum, en kem mér ekki til þess. Ég man ekki,
hvert erindi hans var, en hann talaði við mömmu. Svo
fylgi ég honum út og kem mér enn ekki að því að tala við
hann. Ég kveð hann úti á tröppunum og stend svo og horfi
á eftir honum. Ég sé, að hann dettur tvisvar, því að það
var snjór úti og niðadimmt.
Mér finnst ég vera komin út. Þá stanzar taíll við hliðina
á mér. í honum situr kennarinn frammí, en aftaní gamall
skólabróðir minn. Sá síðarnefndi fer að tala við mig, og ég
spyr hann, hvort honum gangi ekki vel og hann segir það
vera. Hann spyr, hvernig mér gangi, og ég svara ekki of
glaðleg á svipinn:
„Skítsæmilega.“
í sama taili kallar kennarinn á mig og ég geng að fram-
dyrum bílsins. Hann er búinn að skrúfa niður rúðuna og
segir:
„Ég skal styrkja þig.“
Hann hefur aðra höndina út um gluggann. Ég verð glöð,
gríp báðum höndum utan um hana, legg kinnina við og
segi:
„Heldurðu, að þú getir það?“
Hann gefur mér merki um að koma nær sér og kyssir
mig á vangann. Ég er dálitla stund að átta mig á þessu, en
kyssi hann síðan á móti.
Og þannig endaði draumurinn. Já, og eitt enn: Kennar-
inn var í bíl pabba míns. Heldurðu, að þú vildir ráða þenn-
an draum fyrir mig?
Með þúsund þökkum fyrir áheyrnina og vonandi birtingu.
Ein hjálpar þurfi.
Þetta er í alla staði hinn bezti draumur. Að kyssa á hönd
einhvers eða kinn er mjög- gott tákn. Hið eina neikvæða er
að kennarinn skyldi detta í snjónum. Þú nefndir á einum
stað í bréfi þínu innan sviga, aff þú ættir erfitt meff aff liafa
hugann við skólann og lærdóminn. Við ráðum drauminn á
pann hátt, að nú verði breyting á í þeim efnum. Þér fer að
ganga margfalt betur í skólanum en áður. Ef draumurinn
rætist, geturffu þakkaff fyrrverandi kennara þínum vel-
gengnina, þótt óbeint sé.
SVAR TILH. J.:
Draumur þinn er skemmtilegur í aðra röndina og þótt
hann sé fremur óljós, eru þó tákn hans skýr. Þú þarft ekki
að hafa neina áhyggjur vegna þessa draums, eins og þú
virðist hafa. Hann boðar alls ekkert illt. Hann táknar aff
öllum líkindum, að þú þurfir að endurskoða afstöðu þína
til ákveðins máls áður en langt um líður, og það mun verða
þér og öllum öðrum aðilum til góðs.
G. Gr.