Vikan - 14.12.1972, Qupperneq 50

allt fyrir
eyraó...
' \
u
n
W
Verzlunin GELLIR selur v-þýzkar úrvalsvörur
frá ITT SCHAUP-LORENZ. Kynnist tæknilega
fullkominni framleiðslu. Ferðaviðtæki, segul-
bönd, STEREO-hljómtæki og sjónvörp.
Það borgar sig að kaupa það vandaða.
Veitum heiðruðum viðskiptavinum okkar full-
komna varahluta- og viðgerðaþjónustu.
Verzlunin
Garöastræti 11 sími 20080
þokaöi sér til hliöar. Strax og viö
vorum komin inn, ýtti hr. Devois
mér inn i birtuna af
ljósakrónunni. Frú Voorn lokaöi
dyrunum og sneri sér aö mér.
Hún greip andann á lofti og sagöi:
- Guö minn almáttugur!
- Þarna sjáiö þér, sagöi hr.
Devois og sneri sér aö mér. -
Jafnvel hin óhagganlega frú
Voorn komst úr jafnvægi viö aö
sjá yöur. Þér eruö lifandi ef-
tirmynd móöur yöar. Þaö sá ég
strax viö birtuna af einni eld-
spýtu.
- Þaö er hún! sagöi frú Voorn og
sýndi af sér mestu undrun, sem
hún haföi líklega sýnt á allri
ævinni.
- Já, þaö held ég lika, sagöi hr.
Devois. - Hvernig finnst yöur aö
viö ættum aö fara meö þetta?
- Ég . . . .veitekki, svaraöi hún.
- Ég . . . .veit ekki.
- Þá sting ég uppá aö tala fyrst
viö hr. Burgess.
- Já, liklega. Hann er i vinnu-
stofunni sinni. Frúin er uppi i
ibúöinni sinni, aö hvila sig. Ég
skal segja henni frá þessu.
— Nei, geriö þaö ekki, sagöi hr.
Devois. Viö skulum láta rikis-
stjórann ákveöa hvort viö segjum
henni þaö strax eöa ekki. En ég
held þaö væri hyggilegra, aö þér
fylgduö henni niöur, og gætiö þess
aö hún komi ekki fyrr en kallaö
veröur á hana.
Frú Voorn kinkaöi kolli, enda
þótt hún væri ekkert hrifin af aö
láta segja sér fyrir verkum. Ég
ætla aö fara upp til frú Burgess og
vera hjá henni þangaö til kallaö
veröur á okkur.
Framhald í nœsta blaði.
ÞETTA ER
BYRJUNIN
Framhald af bls. 29.
kaupa syningarrétt á þessari
mynd og i'leiri myndum frá mér
raunar. Bióin sýna náttúrlega
ekkert sem ekki er sannanlega
frá útlöndum. Hins vegar væri
gaman ef félög eða vinnuhópar
hefðu áhuga á þvi að skoða
svona mynd og ræða við
höfundinn á eftir. Slikar
sýningar fara nú viða i vöxt og
þykja skemmtun sumum — auk
þess að vera sérlega gagnlegar
fyrir höfundana.
— Missir myndin ekki mikils i
islenzka sjónvarpinu þar eð hún
er i litum?
— Já, þar er hún náttúrlega
svarthvit og eiginlega allt önnur
mynd. Þegar unnið er með lit þá
er hugsað út frá lit. Rauði
liturinn er t.a.m. ákveðinn
grundvöllur i þessari mynd og
þeir hlutir sem sagðir eru bein-
linis með litnum þeir tapast. En
kannske vinnst þá lika eitthvað
annað i staðinn, að formið virki
sterkar.
— Hvernig gerðirðu þessa
mynd?
— Ég gerði hana syndsamlega
mikið einn. Þó var ég svo
heppinn að fá með mér
Guðmund Jónsson i hljóð-
upptökurnar. Hann vann áður
hjá útvarpinu en var á lausum
kjala, þó undarlegt megi virðast,
þvi hann er með alfærustu
mönnum á sinu sviði. En
myndatöku, klippingu og úr-
vinnslu annaðist ég einn.
Kosturinn við að vinna svona
mikið einn er sá, að maður þarf
ekki að útskýra hugmyndir sinar
fyrir öðrum og fá þær útfærðar.
Þetta er timasparnaður og
maður er kóngur i sinu riki
meðan á myndatökunni stendur.
ókostir fylgja þessu lika, yfirsýn
getur tapast, maður glatast i
verki sinu. En það eru margar
ástæður til þess að ég vildi vera
einn við myndatökuna. Mest af
myndinni er tekið um borð i skipi
með sex manna áhöfn. Það gat
orðið truflandi fyrir áhöfnina að
hafa þriggja manna hóp eins og
tiðkanlegt er. Svo ég vildi heldur
vera lengur yfir þessu og einn
við verkefnið, til að trufla sem
minnst lifið um borð — þvi
keppikeflið var jú trúverðug
mynd. Þarna erum við raunar
komnir inn á eitt megin-
vandamálið i sambandi við gerð
svokallaðra heimildamynda.
Sama vandamálið og visinda-
mennirnir þekkja svo vel. Að
rannsakandinn, eða i þessu
tilviki myndatökumaðurinn, fari
ekki að hafa áhrif til breytinga á
það sem hann er að rannsaka.
— Fórstu marga róðra?
— Ekki man ég hvað þeir urðu
margir i allt, en ég var við-
loðandi i Sandgerði vel á annan
mánuð. Það náttúrlega úr
róðrardagar. En það fór nokkur
timi i þetta. Þó fór ennú meiri
timi i að finna réttu áhöfnina þar
sem hver manngerð ætti sinn
fulltrúa — að fá breidd i
persónugalleriið, semsé.
— Fórstu viða i þeirri leit?
— Nokkuð viða. Þær athuganir
byrjuðu undireins um áramót.
Ég fór austur á Hornafjörð —
þar væri gaman að gera mynd —
og til Vestmannaeyja, til
Grindavikur, Keflavikur og
viðar en setti mig svo loks niður
þarna i Sandgerði — á þeim
ágæta bát Freyju frá Garði sem
einu sinni hét Viðir II og landaði
þá meiri sild en önnur skip jafn-
stór og stærri.
— Hver var ætlun þin með
þessari mynd, nánar til tekið?
— Höfundur heimildamyndar
á um tvennt að velja. Annað-
hvort að sýna manninn sjálfan
og andrúmsloftið kringum hann,
eða þá að snúa sér að þvi að skil-
greina vinnubrögðin. Velji
maður þá leið að lýsa vinnu-
brögðum i smáatriðum er hætt
við að sá þáttur verði svo yfir-
gnæfandi og langdreginn að
enginn fylgist með þvi nema sér-
fræðingar um viðkomandi
vinnubrögð. Sé maður á hinn
bóginn að snúa sér til annarra en
sérfræðinga með frásögnina,
vilji maður reyna að miðla fólki
almennt einhverju af tilveru
vinnandi stéttar i kvikmynd þá
held ég að hin leiðin sé betri,
brjóta alveg viljandi upp vinnu-
prósessinn svo handtökin komi
ekki i smáatriðum i réttri röð
heldur verði bara sem bak-
grunnur lýsingarinnar. Þá er
hægt að einbeita lýsingunni að
manneskjunni og kjörum hennar
og finna — ef heppnin er með —
einhver skáldskapargildi i sam-
bandi manns og umhverfis.
— Hvað viltu segja um við-
horfið gagnvart kvikmyndagerð
hér á landi yfirleitt?
— Tölum ekki um það. dþ.
50 VIKAN 50. TBL.