Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 9

Ababa náði seint í skottið á
hamingjunni og þegar að því
kom, var það heldur ekki ör-
yggi-
Ababa er venjulegt nafn í
Eþiopiu, það þýðir ,,blóm“. Og
þetta ,,blóm“, sem við segjum
hér frá, býr í þorpinu Debra
Tabor og er aðeins átján ára.
Ababa varð fyrst ástfangin,
þegar hún var tólf ára. Hún
þekkti alls ekki manninn, sem
kveikti bál í hjarta hennar,
horfði aðeins á hann með for-
vitni úr fjarlægð. Það leið þó
nokkur tími, þar til hún heyrði
meira um hann. Það skeði einu
sinni, þegar hún var viðstödd
kirkjuhátíðina maskal, með for-
eldrum sínum. Hún var mjög
spennt, því að hún var búin að
hlakka til þessarar hátíðar í
margar vikur og hún hlakkaði
líka til að komast út fyrir heim-
ili sitt. Hún var svo klædd í
sitt fínasta púss, hárið smurt
súru smjöri og fléttað eítir
kúnstarinnar reglum, en það
gerði móðir hennar. Þetta var
áhrifamikill dagur í lífi ungu
stúlkunnar.
Georgis, fyrri maðurinn
sem Ababa skildi við.
Hann drakk sig út ó
götuna.
Hann var mjög karlmannlegur.
Hún kom fyrst auga á hann
á hátíðasvæðinu fyrir framan
kirkjuna. Hann var hávaxinn
og sterklegur, mjög karlmann-
legur. Að minnsta kosti fannst
henni það. Og hann var miklu
eldri en hún. Það var augna-
ráð hans, sem hafði mest áhrif
á hana, augu hans voru svo
einstaklega blíðleg. Ababa gat
ekki gleymt þeim. Hana lang-
aði mest til að ganga til hans
og virða hann betur fyrir sér,
en foreldrar hennar höfðu lagt
ríkt á það við hana að víkja
ekki frá þeim. Hún reyndi að
missa ekki af honum sjónir
allan daginn og þegar hún fór
heim, fylgdu henni minning-
arnar um hann.
Um þetta leyti fékk Ababa
aldrei leyfi til að fara út upp
á eigin spýtur, og ungu stúlk-
urnar í þorpinu máttu heldur
ekki leika sér við piltana.
Þegar stúlkurnar í Eþiopiu eru
orðnar tíu ára, eru þær settar
í eins konar stofufangelsi. For-
Tafesse, pottormurinn,
sem gerði stjúpu sinni
lífið leitt, en só að sér.
eldrarnir óttast að þær missi
meydóminn of fljótt, áður en
þær komast á giftingaraldur.
Það væri mikið slys, stúlkan
hefði þá ekki von um að gift-
ast.
Fjölskyldubönd.
Eins og flestar aðrar stúlk-
urnar, kvaldist Ababa af leið-
indum á þessu tímabili. Hún
varð sí og æ að hanga hjá
móður sinni í eldhúsinu, búa
til mat, hreinsa til, sauma og
bæta. Og eftir því sem tíminn
leið og hún var að komast á
giftingaraldur, talaði móðirin
mikið um brúðkaup hennar.
Ababa vissi að vísu, að hún
átti að giftast ungum manni,
ssm hét Georgis, en hún hafði
aldrei séð hann og hugleiddi
það yfirleitt ekki.
Hún hafði verið lofuð Geor-
gis, þegar hún var níu ára, en
hafði þá ekki haft hu'ímynd um
það sjálf. Það voru feður þeirra
Georgis, sem gerðu út um þessi
mál, sín á milli. Á þessum
slóðum er það ekki ást milli
unga fólksins, sem ræður því
hverjir giftast hverjum, heldur
eru þetta samningar milli
tveggja fjölskyldna, sem vilja
tengjast sterkari böndum. Áð-
ur en trúlofunin er staðfest,
koma feðurnir oft saman, ræða
um fjármálin, fyrirhugað hjóna
band og um það hve marga
sauði og mikið land þeir geta
látið af mörkum sem heiman-
mund ungu hjúanna.
Þegar fullt samkomulag hef-
ur náðst, eru kallaðir til tveir
elztu menn þorpsins. Þeir koma
svo og hafa meðferðis reikn-
ingsbækur, þar sem þeir skrifa
allt niður, því að vitaskuld
eiga þau Ababa og Georgis að
hafa séreignir. Það er aldrei
hægt að tryggja það að hjóna-
bandið vari allt lífið og ef til
skilnaðar kæmi, þá átti Ababa
að hafa rétt á því að taka með
sér það sem hún lagði til bús-
ins og helming þess, sem Ge-
orgis hafði áskotnazt í hjóna-
bandinu.
Svo er allt klappað og klárt.
Feðurnir tveir samþykkja bók-
haldið og brúðkaupsdagurinn
er ákveðinn. Hann skyldi verða
eftir fjögur ár, þegar Ababa
yrði þrettán ára. Georgis hafði
verið viðstaddur samnings-
gerðina, en hafði sig ekkert i
frammi fyrr en í lokin, þá gekk
hann fram og færði tilvonandi
brúði og foreldrum hennar
gjafir. Og svo var haldin trú-
lofunarveizla. En brúðurin til-
vonandi lá sofandi í kofa for-
eldranna, hún vissi ekkert um
21. TBL. VIKAN 9