Vikan - 24.05.1973, Page 35

ekki einusinni að fá mér herbergi.
— Eigið þér við, að . . . .
— Nei, ég á ekki við neitt, sagði
hr. Barry þolinmóður. — Nema
þá það, að Melissa Barry væri
fallegt nafn, og það er núlitið um
lausar ibúðir, eins og allir vita.
— Við óskum yður öll til ham-
ingju, sagði hr. Anstruther. — En
ég skil bara ekki, hversvegna
þessi spæjari, hann Thorber, —
hvort sem hann nú er banka-
ræningi eða ekki — kom með tvær
skammbyssur með sér.
— Hann varð að láta það lita
svo út sem hún væri að berjast
gegn handtöku, sagði hr. Barry.
Hann varð að myrða hana vegna
þess að jafnvel þó hún gæti ekki
þekkt hann sem anna ræningjan<i,
kynni hún að geta þekkt Brady,
og Brady kynni að játa á sig
ránið.
— Ég skil, sagði ungfrú Gaines.
— Þér eigið við, að Thorber sem
var alvöru-spæjari, hafi ákveðið
ránið með Brady, sem var banka-
ræningi? Og .notað sér upp-
lýsingar, sem hann fékk sem
spæjari?
Hr. Barry kinkaði kolli. — Og til
allrar óheppni þá sat ungfrú
Carey þannig, að hún gat séð þá
koma inn i ganginn grimulausa.
En eftir ránið þegar lögreglan tók
að þyrpast þarna að, sá hún
Thorber og fannst hann vera
annar ræninginn.
— En hún var ekki alveg viss,
hélt hr. Barry áfram, — og það
kom henni i ægileg vandræði.
Annaðhvort þurfti hún að ákæra
mann, sem kynni að vera sak-
laus, eða lif hennar væri i hættu,
afþvi að þá vissi Thorber, að hún
hafbi séð hann og félaga hans og
ef hún þekkti Brady aftur, væri
úti um hann sjálfan. Það eina,
sem henni gat dottið i hug var að
fela sig, i þeirri von að lögreglan
mundi leysa málið án hennar
hjálpar.
— En tvær byssur . . . .? sagði
ungfrú Wheeler.
Hr. Anstruther sagði: — Ég er
farinn að skilja það nú. Hann kom
i þeim erindum að myrða hana og
láta það siðan lita svo út, sem hún
þefði verið að berjast gegn hand-
töku, og hún hefði haft litlu
skammbyssuna og skotið að fyrra
bragði. Þá gat hann sjálfur
sloppið, þar eb hann hefði skotið i
sjálfsvörn.
— 0! sagði ungfrú Wheeler, dá-
litiö máttleysislega. — Jæja, ég er
fegin, hr. Barry, að þér skylduð
drepa hann.
— Hr, Barry roðnaði ofurlitið.
— Ég er nú ekki einusinni viss
um, að ég hafi gert það. Þér
skiljið, að við vorum að berjast
um byssuna, og fingurinn á
honum var á gikknum. En ég
hafði þrælatak á honum, þannig
að byssan miðaði á ská upp eftir
bakinu á honum og ég býst
við . . .ja, liklega hefur hann ekki
tekið i gikkinn viljandi, heldur
tekið kipp þegar honum fannst
handleggurinn á sér ætla að
brotna. Það hefur liklega verið
heppilegt, að ég skyldi læra áflog
i skóla.
I eina eða tvær sekúndur varð
þögn, sem var aðeins rofin af
seljunni, sem hr. Anstruther var
að éta. En þá rankaði ungfrú
Wheeler allt i einu við sér, og
sagði:
— Hr. Barry, við vitum enn
ekki, hversvegna ungfrú Dim . . .
ungfrú Carey, sat alltaf i
myrkrinu i herberginu sinu. Þér
töluðuð við hana i dag. Sagði hún
yður ekki frá þvi?
— Auðvitað sagði hún mér það.
Þegar hún hljóp undan hættunni
sibdegis þennan dag, þorði hún
ekki að fara heim til sin, þvi að
þar gat Thorber setið fyrir henni.
Hún hafbi aðeins tuttugu dali á
sér og fyrir helminginn tókst
henni að kaupa ódýra tösku og
smádót, sem gæti dugað henni i
viku, og þegar hún kom hingað,
átti hún nákvæmlega tiu dali
eftir. Þessvegna tók hún aðeins
morgunverðinn.
— Þér eigið við, að hún hafi ekki
fengið annað að borða?
— Vitanlega. Og svo fór hún út,
svo að þið gátuð ekki vitað hvort
hún borðaði eða ekki. Hún var of
stolt til að segja frá þvi. Eða til að
lána eða stela fimmtán sentum.
— Fimmtán sentum sagði frú
Prandell og skildi ekki neitt.
— Fyrir ljósaperu, sagði hr.
Barry.
MÉR FANNST ÉG
TÝNAST Á ÞESSU
STORA SVIDl
Framhald af bls. 25.
verb við deildina aftur næsta
vetur, en stefni ekki að neinu
prófi, þar sem ég verð ekki i
Manchester nema til næsta vors.
Fyrir bragðið get ég valið þær
námsgreinar, sem ég hef mestan
áhuga á, en þarf ekki að ganga
inn i ákveðið ársprógramm.
— Þú komst heim til þess að
leika Sally. Er hún fyrsta hlut-
verkið þitt hjá Þjóðleikhúsinu.
— Nei. Ég lék fyrst hjá
Þjóðleikhúsinu i Túskildings-
óperunni siðastliðið haust.
— Er mikill munur á þvi að
starfa hjá leikhúsunum?
— Já, mjög mikill. Hann liggur
kannske fyrst og fremst i þvi, að
þegar maður kemur úr litlu leik-
húsi 'eins og Iðnó, er maður ekki
undir þetta stóra hús búinn. Lengi
fram - eftir æfingunum á
Túskjldingsóperunni vissi ég i
raun og veru ekkert hvaö ég var
aö gera. Mér fannst ég týnast á
þessu stóra sviði og i þessum
stóra sal. 1 fyrstu hafði ég litla til-
finningu fyrir þvi, hvað ég þyrfti
að tala hátt svo að til min
'heyrðist. Það þarf allt að vera svo
miklu stærra, hreyfingar, rödd og
öll viðbrögð vegna stæröarinnar á
húsinu.
— Það hefur þótt bera á þvi, að
ungir Islenzkir leikarar hefðu
margir hverjir ekki fengið nein
tækifæri til þess að spreyta sig á
sviði. Er til einhver leið til þess að
gefa þessu fólki tækifæri?
— Þetta er dálitiö erfið
spurning. Ég held að þaö sé ekki
grundvöllur fyrir fleiri leikhús, að
minnsta kosti ekki i þessu formi.
Hins vegar væri óneitanlega
skemmtilegt að hafa þriðja leik-
húsið, sem væri þá allt öðru visi,
til dæmis eitthvað i likingu við
Leiksmiðjuna, sem við vorum
með á sinum tima.
— Hver var ástæðan fyrir þvi að
Leiksmiöjan hætti?
— Peningaleysi. Við sömdum
sjálf siðustu sýninguna, sem við
vorum með, og þess vegna leið
langur timi án þess að nokkuð
kæmi i kassann og Leiksmiðjan
naut lltilla styrkja. Það væri
vissuiega spennandi að endur-
vekja svona tilraunaleikhús, en
þab kostar mikið fé og töluverðan
dugnað. Til dæmis sömdum við
„Poppleikinn Óla” hjá Litla Leik-
21. TBL. VIKAN 35