Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 31

EIN í MYRKRINU
Framhald af bls. 12.
dáinn. Kannski heldur hún sig
hafa miöilshæfileika. Og þá er
myrkriö ....
Útidyrnar opnuöust og ungfrú
Wheeler, sem sat viö borös-
endann, en frú Prandell viö hinn,
leit viö og fram i ganginn. Hún
sneri sér aftur og hvislaöi: —
Þarna kemur nú hún ungfrú
Dimma! En svo sagöi enginn orö
fyrr en hún heyröist ganga upp
stigann.
Ungfrú Gaines ýtti stólnum
sjnum ofurlitiö aftur á bak, og
sagöi. — Ég held nú bara ....
— . . . .aö þér haföi gleymt
vasaklútnum aftur? sagöi hr.
Anstruther.
Allir viö boröiö hiógu og ungfrú
Gaines roönaöi ofurlítiö, en fór
samt upp. Þegar hún kom aftur,
litu allir á hana og hún kinkaöi
kolli.
Svo varö andartaks þögn. En
áöur en máliö kæmist aftur á
dagsskrá, kom hr. Barry inn, og
þaö var iila fariö. Gestirnir
hennar frú Prandell höföu ekki
átt sér neitt dularfullt umræöu-
efni árum saman.
Þetta var nú á fimmtudag. A
föstudag, I fyrra morgunveröar-
timanum, leit ungfrú Wheeler
yfir boröiö til hr. Anstruthers og
sagöi: — Hafiö þér heyrt þaö
nýjasta af bankaráninu á þriðju-
daginn var?
— Nei. Hvaö er það?
— Þér munið, að annar glæpa-
maðurinn var tekinn fastur strax,
en hinn slapp — og meö her-
fangið. Nú er taliö, aö kona hafi
ekiö strokubilnum.
— Virkilega? sagöi hr.
Anstruther og brúnirnar lyftust.
— Og hafa þeir nokkra lýsingu á
þessum kvenmanni?
Hr. Barry lagöi frá sér
gaffalinn.
— Nei, sagöi ungfrú Wheeler,
og þaö mátti merkja vonbrigöi i
röddinni. — Vitniö, sem þykist
hafa séö bflinn leggja af stað,
handan viö horniö á bankanum,
var oflangt frá. Samt heldur þaö,
aö þetta hafi verið ung stúlka.
— Virkilega? sagði hr.
Anstruther og brá fyrir von i
röddinni.
— Tveir menn fóru inn i
bankann meö byssur, útskýröi
ungfrú Wheeler. — Þeir voru með
grímur, en hljóta aö hafa sett þær
upp I ganginum milli útidyranna
og innri dyranna. Annar var meö
litla tösku og þeir ógnuöu fólkinu
og settu alla seölana úr kassa
gjaldkerans I töskuna og sluppu
siöan burt — eöa aö minnsta kosti
út. Auövitaö var hringt þjófa-
bjöllunni um leiö og þeir fóru út.
— Og annar var handtekinn
strax á staönum?
— Ekki alveg á staönum, en
lögreglublllinn náöi brátt i mann,
sem var þekktur bankaræningi,
skammt þar frá og gangandi.
Einn lögreglumaöurinn þekkti
hann. Hann var meö byssu en
haföi losað sig viö grimuna og
hann var ekki sá, sem var meö
peningatöskuna. Þeir tóku hann
auðvitaö fastan og hafa hann enn
I haldi, en aðeins vegna þess, aö
hann var meö byssu, þvl aö meira
geta þeir ekki sannaö á hann,
nema þeir geti fundið hinn
manninn — eða konuna.
— Og þetta vitni? spuröi hr.
Anstruther.
— Þaö er einhver, sem
lögreglan fann næsta dag og man
sig hafa séö mann meö litla tösku
I hendinni, sem fór inn i bil, sem
stóö hinumegin viö horniö á
bankanum, rétt eftir að rániö var
framiö. Hann segir, aö kona hafi
setiö undir stýrinu, en þekkti
hvorki hana né manninn. Lög-
reglan heldur, aö mennirnir hafi
skiliö strax fyrir utan bankann og
annar fariö I þessa áttina — sá
meö peningatöskuna — og þangaö
sem strokubíllinn beið hans. Þeir
kalla þennan bil vist strokubil.
— Hr. Barry brosti til hennar,
og sagði: — Já, þaö er
lögreglunnar nafn á honum. Ég
held, aö þér hafiö komizt á
skakka hillu, ungfrú Wheeler.
— Þar skjátlast yöur, hr.
Barry. Ég held ég heföi oröiö
lélegur lögregluspæjari, ef það er
þaö, sem þér eigiö viö.
Hr. Barry brosti til hennar og
stóö upp. Hann -sagði: — Ég biö
yöur afsaka mig, frú Prandell.
Og, ungfrú Wheeler, þaö var ekki
þetta, sem ég átti viö.
Eftir kvöldverö þetta kvöld, sat
hr. Barry á forskálatröppunum
þangaö til hitt fólkiö var fariö til
herbergja sinna, nema hr.
Anstruther, sem hafði fariö á bió.
Ungfrú Dimmu, kalla þau
hana, hugsaöi hann meö sér. Og
honum fannst nafnið einkennilega
viöeigandi, þó án allrar niörandi
merkingar. Ungfrú Dimma meö
dökka háriö og svörtu augun.
En samt var nú eitthvaö
skuggalega dularfullt I sambandi
viö allt þetta. Hversvegna sat hún
I myrkrinu kvöld eftir kvöld? Þaö
var ekki vegna þess aö hún gengi
strax til náöa, þvi aö þaö hafði
heyrzt til hennar á stjái i
herberginu. Var hún aö fela sig?
Hr. Barry stóö upp af
tröppunum og labbaöi út aö horn-
inu og til baka, til þess aö geta séö
gluggann hennar án þess aö á þvi
bæri. Jú, þaö stóö heima, ljóslaus
var hann og tjaldiö dregið niöur.
En tjaldiö eitt saman heföi nú átt
aö nægja, þar sem glugginn var á
annarri hæö.
Hann sá kött á labbi um hálf-
rokkinn garöinn. Kettir geta séö i
myrkri, datt honum i hug. Og
hann gat hugsaö til Mary
Westerman sem gælukattar, en
þaö var bara engin skýring. Hún
gæti áreiöanlega ekki séö I
myrkri.
A laugardainn var ungfrú
Gaines I setustofunni og horföi á
ungfrú Dimmu ganga út til
hádegisveröar, hvar sem það nú
kynni að vera. En svo stikaði hún
einbeitt fram I eldhús til frú
Prandell.
— Hún var rétt aö fara út núna.
Hér var ekkert nafn nefnt en for-
nafniö látiö duga.
Frú Prandell leit á klukkuna. —
Nú, þaö er næstum komiö hádegi
Fer hún ekki alltaf út um þetta
leyti?
— Jú . . .en . . .Fjarri mér sé aö
fara aö gefa I skyn eitthvert
snuður, en hefur yöur ekki dottiö i
hug aö hún kynni aö vera hættu-
leg umhverfi sinu? Hvaö ef hún til
dæmis heföi peningana úr banka-
ráninu I fórum sinum?
— Þaö hefur hún ekki, ungfrú
Gaines. Haldiö þér kannski ekki,
aö ég hafi — okkur öllum til
öryggis — leitaö I herberginu
hennar og dótinu við fyrsta tæki-
færi — eftir þetta sem hún ungfrú
Wheeler var búin aö segja okkur?
Ungfrú Gaines teygöi fram
álkuna meö eftirvæntingarsvip.
— Og hvaö . . . .?
— Þar var ekkert nema nokkrir
ómerkilegir smáhlutir I töskunni
hennar. Það var allt og sumt. En
það er nú sama — hún fer á
þriöjudaginn kemur, þegar vikan
hennar er liöin. Ég þoli ekki
svona pukur, ungfrú Gaines. Ég
tek ekki við fleiri vikugreiöslum
úr hennar hendi.
— Því er ég fegin, frú Prandell.
Ungfrú Gaines laut fram meö
samsærissvip. — Sagöi hann
Anstruther yöur nokkuð? Af
þessu I gær? 4
— Nei. Hvaö var það?
— Nú, þaö vildi bara svo til, að
hann fór út héöan, rétt á eftir
henni. Svo gekk hann á eftir henni
spölkorn. En þá leit hún viö og sá
hann, og hagaöi sér þá eins og
veriö væri aö elta hana. Hún
glápti á hann en hvarf siðan fyrir
horn I mesta flýti og var horfin
þegar hann kom fyrir horniö.
Frú Pradell snuggaöi. — Ég átti
alveg von á þvi, sagöi hún. — Nú
jæja . . . .eftir næstkomandi
þriðjudag ....
Þaö var þetta laugardagskvöld,
aö hr. Barry sleppti kvöld-
matnum slnum til þess aö sitja úti
á tröppum, þegar ungfrú Dimma
fór út.
— Gott kvöld, sagöi hann. —■
Gott er nú veöriö. Þaö var nú
ekkert sérlega gott veður, þó
rigndi ekki, en himinninn var
þungbúinn og svo var molluheitt.
Hún brosti beinlinis til hans,
en svaraði ekki nema stuttlega
og var farin áöur en hann haföi
fundið sér eitthvaö til aö segja,
eöa spyrja um. Hann horföi á eftir
henni eftir götunni og sá, aö hún
leit viö einu sinni eða tvisvar.
Hann hugsaði: Hér er eitthvaö
ekki i lagi . . .hún er hrædd viö
eitthvaö. Hún er I einhverri hættu
stödd.
Á sunnudagskvöld kom
Dauðinn i matsöluhúsiö hennar
frú Prandell. Hann hringdi dyra-
bjöllunni klukkan 8.45.
Frú Prandell var einmitt að
koma úr eldhúsinu og inn I
stofuna þegar hringt var. Hr.
Anstruther og hr. Barry voru
báðir staönir upp til aö fara til
dyra, en hún sagði: — Ég skal
fara, og gekk siöan fram hjá
þeim. Ungfrú Gaines lagöi frá sér
tlmaritiö sitt, til þess aö geta
hlustað.
Þau heyröu dyrnar opnast og aö
frú Prandell sagöi; — Já, og svo
sagöi einhver drynjandi rödd: —
Ég er William Thorber, borgar-
spæjari. Býr nokkur Melissa
Carey hérna?
Enginn i setustofunni gaf frá
sér hljóö. Þau heyröu frú
Prandell segja: — Ekki undir þvi
nafni, hr. Thorber. En viljiö þér
ekki koma inn?
— Þakka yöur fyrir, sagði
spæjarinn. Hr. Barry ætlaði
fram, en frúin og Thorber voru
komin áleiöis til stofunnar, svo aö
hann settist aftur.
Frú Prandell sagði: — Jú, viö
höfum hérna reyndar dularfulla
dömu — sem okkur grunar, aö
gangi undir dulnefni. Viljiö þér
ekki segja okkur eitthvaö um
þessa . . . .Melissu Carey? Þaö
gæti verið hún. Viljiö þér ekki fá
yður sæti, hr. Thorber?
— Þakka yöur fyrir, frú . . . .
— Prandell.
— Þakka yður fyrir, frú
Prandell. Melissa Carey er
rúmlega meöalhá, grönn, dökk-
hærö og tuttugu og þriggja ára
gömul.
— Ungfrú Dimma, andvarpaði
ungfrú Gaines. — Alveg vissi ég,
frú Prandell, aö . . . .
— Dimma? spurði spæjarinn.
Var þaö þannig sem hún nefndi
sig?
— Nei, hr. Thorber, sagöi frúin.
— Hún kallar sig Mary
Westerman. En við kölluöum
hana ungfrú Dimmu afþvl ab hún
situr alltaf I myrkrlnu uppi.
— Situr I myrkrinu? hváöi
spæjarinn. — Ég skil
ekki . . . .Hvenær kom hún
hingað?
— Slödegis á þriðjudaginn var,
nokkrum klukkutimum eftir
bankarániö. Viljiö þiö ná I hana I
sambandi viö það, hr. Thorber?
Er hún konan, sem ók stroku-
bflnum? Þvl aö auövitaö höfum
viö lesið um þetta allt I blöðunum.
Hr. Thorber brosti. — Nei, svo
slæmt er þaö ekki, frú. Hún vann I
bankanum þar sem rániö var
Framhald á bls. 34
21. TBL. VIKAN 31