Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 45

þá er ekki hægt að slíta þau
bönd, hvorki þessa heims né
annars. Þess vegna bíða flestir
með að fá kirkjulega blessun
á hjónabandið, þangað til þeir
eru orðnir svo gamlir, að þetta
skiptir ekki máli lengur.
Þegar Ababa var búin að
ráða þetta við sig, sendi hún
eftir gömlu mönnunum með
reikningsbókina. Þar voru sömu
karlarnir, sem höfðu verið til
kallaðir, þegar ungu hjónin
giftu sig. Bókin var orðin nokk-
uð blettótt og snjáð, en tölurn-
ar voru þar mjög greinilegar.
Skilyrðin frá fyrri tíð voru les-
in upp, orði til orðs og skiln-
aðarmálið var í fullum gangi.
Sér til skelfingar komst Ababa
að því að fjárhagurinn var
mjög slæmur, Georgis var bú-
inn að sóa eigum þeirra, sér-
eign hennar líka, hann var bú-
inn að spila burtu heimanmundi
hennar. Hún var öreigi. En
skilnað fékk hún og kofann,
sem var það eina, sem eftir var
af eignunum. Georgis var sett-
ur á götuna, þótt hann væri
bæði sjúkur og leiður. Hann
var ekki lengi að skríða heim
í foreldrahús, eins og hundur
með rófuna milli fótanna.
Ababa var ekki öfundsverð.
Að vísu var hún búin að fá
skilnað, en af hverju átti hún
að lifa? Hún gat ekki reiknað
með foreldrum sínum, þau voru
sjálf fátæk. Faðir hennar hafði
lent í ýmsu, sem rýrði tekjur
hans og hann var líka alls ekki
heilsugóður. Hún varð að finna
einhverjar aðrar leiðir.
Eina leiðin var vændishús
staðarins.
Ababa var mjög snotur
stúlka og glaðlynd. Hún var
aðeins sextán ára, svo hún hefði
átt að hafa möguleika á að
giftast aftur. En hver vildi
eiga konu, sem ekki gat eign-
azt barn? Og þar sem hún var
líka algerlega eignalaus, leit
þetta ekki svo vel út. Hún átti
enga leið út úr þessum ógöng-
um aðra en að fara í vændis-
hús staðarins. I Eþiopiu er það
ekki álitin nein skömm að leita
til vændishúsanna og það eru
ekki eingöngu karlmenn, sem
það gera í leit að félaga. En
samt verður að gæta vissrar
háttsemi og þótt körlunum
finnist það allt í lagi að hitta
þar konu nábúans, þá er það
ekki víst að þeir kæri sig um
að hitta þar sína eigin konu.
En Ababa þurfti ekki að taka
tillit til þess og það leið ekki
á löngu þar til hún hafði nægi-
legar tekjur til að lifa af.
Það var nú kaldhæðni örlag-
anna, að einmitt í vændishús-
inu skyldi hún hitta manninn,
sem hana hafði alla tíð dreymt
um, Yaqob. Hann kom eitt
kvöldið að húsinu með hin log-
andi ljósker, til að fá sér að
drekka og kannski að hitta þar
stúlku, sér til afþreyingar. Það
lá við að Ababa liði um koll,
þegar hún sá hann þarna. Hún
vissi ekki hvað hún átti að
gera, svo hún dró sig í hlé út
við vegg. Líklega var það ein-
mitt þess vegna, sem hann
veitti henni athygli og óskaði
eftir félagsskap hennar um
nóttina. Vændiskona í Eþiopiu
er að sumu leyti virðuleg,
shermuta segir ekki já við einn
eða neinn, nema henni líki við
manninn, sem óskar eftir að
sænga hjá henni. Þetta kvöld
var Ababa ekki í neinum vafa
og næstu vikur heimsótti Ya-
qob hana oft. Hann valdi hana
alltaf, þegar hann kom í heim-
sókn. Eitt kvöldið sagði hann
henni að hann væri skilinn við
konu sína, það var hún, sem
fór frá honum og það leið ekki
á löngu þar til Yaqob stakk
upp á því að þau Ababa giftu
sig.
Ababa hafði aldrei á ævi
sinni verið svo hamingjusöm,
en hún varð svo hissa að hún
gleymdi að svara. Yaqob varð
því að biðja hennar aftur. En
fljótlega kom í ljós að það varð
ekki svo einfalt fyrir þau að
giftast. Það voru mörg Ijón á
veginum. Aðal vandamálið var
þó faðir Yaqobs, Gebre-Wolde,
sem strax setti sig upp á móti
þessum ráðahag. Hann vildi
alls ekki eignast tengdaoóttur,
sem ekki gat eignazt börn, að
minnsta kosti ekki þar sem hún
var líka eignalaus. Og enda þótt
Yaqob væri rígfullorðinn, varð
hann að taka tillit til föður
síns.
Átta hjúskaparform.
Að lokum giftu þau sig samt,
en hjúskaparsamningurinn var
ekki hagstæður fyrir brúðina.
í Eþiopiu er nefnilega hægt að
gifta sig á átta mismunandi
vegu. Yaqob þrjózkaðist við
föður sinn, en hann varð að
beygja sig fyrir óskum hans og
gifta sig eftir samningi, sem
kallaður er semanya. Gömlu
mennirnir með reikningsbók-
ina voru nú kallaðir til aftur
og nýr samningur krotaður í
bókina.
í þetta sinn var Ababa gift
til fimm ára og samningurinn
var eitthvað á þá leið, að Ababa
tók að sér að hugsa um heim-
ilið fyrir Yaqob og átti að fá
laun, frítt fæði, húsnæði og
föt. En hún átti ekki að fá pen-
inga greidda, eiginmaðurinn
átti að hafa hönd í bagga. Ef
hún óskaði skilnaðar eftir fimm
ár, þá var hann skyldugur til
að greiða henni fimm ára laun.
En ef þau ætluðu að fram-
lengja hjúskapinn, þá mátti
setja peningana í sameiginleg-
an sjóð og hefja nýjan búskap,
sem kallaður er birkenet-
hjónaband. Það hjúskaparform
veitti henni rétt til að fara
strax, ef hún óskaði eftir skiln-
aði og þá gat hún tekið með
sér alla peninga úr sameigin-
legum sjóði og skilið eftir börn-
in, ef einhver eru, hjá föðurn-
um. En Ababa vissi hvernig
högum hennar var háttað og
gekk að öllum kröfum.
— Þú veizt að þetta er að-
eins vegna föður míns, sagði
Yaqob ástúðlega. — Þetta er
auðvitað aðeins formsatriði.
Ababa treysti því að Yaqob
væri heiðarlegur og Ababa var
hamingjusamari en hún hafði
nokkurn tíma verið. En það
voru líka höggormar í þessari
paradís, og hún komst fljót-
lega að því að faðir Yaqobs
hafði æst þrjá sonarsyni sína
upp á móti nýju konunni. Hún
hafði fundið óvild drengjanna
frá upphafi, en þegar tímar
liðu, urðu þeir mjög erfiðir,
sérstaklega Tafesse, sem var að-
eins átta ára og sat sig aldrei
úr færi að gera henni lífið
leitt.
Hún varð því mjög áhyggju-
full, því að þótt þeim Yaqob
kæmi einstaklega vel saman,
vissi hún líka, að hann elskaði
syni sína. Og ef alvarlega kast-
aðist í kekki milli hennar og
drengjanna, var hún hrædd
um að svo myndi fara, að hann
fylgdi þeim að málum. Því erf-
iða|ri sem Tafesse varð, því
meira óttaðist Ababa að hjóna
bandssæla hennar væri í hættu.
Hún grét oft í einrúmi, en það
gat ekki hjá því farið, að
tengdafaðir hennar frétti hve
illa henni leið. Það hlakkaði í
karlinum og hann fékk dreng-
snáðann til að æsa bræður sína
upp á móti henni. Þeir vildu
líka koma sér vel hjá afa sín-
um. Ababa tók svo eftir því að
drengirnir kvörtuðu oft undan
henni við föðurinn og þá tók
hann oftast þeirra málstað, eins
og hún hafði reyndar búizt við.
Hún reyndi að vera því betri
við Tafesse, því verri sem hann
var.
Helsjúk.
Loks kom að því að það leit
út fyrir að gamla manninum
yrði að ósk sinni að losna við
tengdadótturina. Ababa datt á
eldhúsgólfinu og ökklabrotn-
æði. Hún var svo heppin að Ya-
qob var heima og gat hjúkrað
henni, en næsta dag var hún
komin með háan hita. Það var
sent eftir þorpsprestinum, til
að reka á brott hina illu anda
og mála á hana krossmark. Um
kvöldið var Ababa að dauða
komin, en örlögin gripu í taum-
ana. Hún lá í hitamóki og
fylgdist ekki með því sem fram
fór í kringum hana. En einu
sinni fann hún litla mjúka
hönd, sem klappaði henni og
hún fann fyrir litlum kolli,
sem lagðist að brjósti hennar.
Svo heyrði hún sáran grát. Hún
opnaði augun, með miklum erf-
iðismunum og sá að þetta var
Tafesse, sem hjúfraði sig upp
að henni. Hún vissi ekki hvað
hafði komið fyrir drenginn, en
hún fann að hún varð að reyna
að lifa, til þess að geta reynzt
honum vel. Líklega var það
eingöngu þetta, sem hana vant-
aði, lífsviljann, því að upp frá
þeim degi fór henni dagbatn-
andi.
Og nú er Ababa heilbrigð og
hamingjusöm. Að vísu er hún
svolítið hölt, en það skyggir
ekki á hamingju hennar.
— Eftir mati á verkum yðar þá
getum við tryggt þetta fyrir
500 krónur!
— Stattu ekki á slöngunni,
strákur!
21.TBL. VIKAN 45