Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 42

— Já, sannarlega.
— Þú gerir mér lifið erfjtt.
Wright sagði sér vera hokkurn-
veginn saman, hvernig hann
gerði annarra manna.
lif, en hinsvegar ætlaðist hann
til, að menn hefðust eitthvað
aö, aldrei þessu vant. Hann
spurið, hvað Georg væri að gera.
Verrell sagði að hann væri að fá
sér einn litinn til þess að skerpa
matarlystina fyrir kvöldverðinn.
Þettá’ virtist fara i taugarnar á
Wright sem sagöi, að kostnaöar-
reikningur Georgs næði ekki til
neinna óhófs kvöldverða. Verrell
hló bara að þessu og Wright
hringdi af.
Georg lauk úr glasinu. —
Héðan sem ég sit, heyrðist mér,
að minn ágæti húsbóndi væri i
gamla góða skapinu sinu.
— Já, heldur betur.
— Ég vona, aö hann hafi skipað
okkur báðum að koma heim
tafarlaust.
— Nei, hann heimtaöi bara
árangur og ekkert annað.
Georg sneri glasinu milli
fingranna. Maison Parmentier er
áreiðanlega með hundrað
þjófabjöllur.
— Það er greinilegt.
— Þarna eru sjálfsagt leiðslur i
gluggum og hurðum og sennilega
geislatæki á gólfinu. Og svo eru
stálhlerar . . .
— Reyndu nú að lita á bjartari
hliðina á hlutunum, Georg. Hver
sprunga i vegg eða glugga
minnkar varnirnar . . .
— Hvern fjandann hefur það að
segja, þegar bjöllur hringja ef
kakalaki skriður um gólfið.
— Þarna bendirðu á mesta
varnarleysið.
— Við erum held ég hættir að
skilja hvor annan, tautaði Georg,
sem nú var allt i einu gripinn
svartsýni i stað sinnar venjulegu
bjartsýni og kæruleysis.
Georg og Verrell skrifuðu sig
inn á Hótel Nordmann klukkan
fjögur siödegis. Þetta gistihús var
ekki nærri eins þægilegt og hitt,
sem þeir höfðu verið i, en það stóð
við Rue Sausseries. Eins og
Verrell sagði, þá var þægilegt að
eiga stutt i vinnuna. Herbergið
hans var á horni og þaöan sást
mjög vel framhliðin á Maison
Parmentier. Hann settist niður og
athugaði húsið gegnum kiki, i
heilar tvær klukkustundir. A
þeim tima staönæmdust þar einn
Rblls Royce, þrir Cadillac og einn
Mercedes 600, settu út farþega
sina fyrir framan búðina, en svo
kom þarna mesti fjöldi af
ómerkari bilategundum. Maison
Parmentier lagði ekki áherzlu á
magnið heldur á gæðin.
Búðinni vár lokaö klukkan sex.
Sýningargluggarnir voru tæmdir
og stálstengur settar upp fyrir
innan þá og eins innan við
framhurðina. Verrell horfði á
manninn læsa dyrunum og komst
að þeirri niðurstöðu að læsingin
væri tvöföld gáldralæsing,
sérhæfð og með lykli, sem var
ekki eins báðum megin, eins og
venja var um sllka lykla.
Fimm minútum eftir að
gluggum og dyrum hafði verið
læst, fór siðasti starfsmaðurinn —
fostjórinn sjálfur - út um
hliðardyr, sem voru i tólf feta
fjarlægð frá næsta sýningar-
glugganum. Hann læsti einnig á
eftir sér stálgrindahurð og gekk
siðan út á götuna.
— Jæja, það var nú það, sagði
Georg , sem hafði fylgzt með
þessu öllu.
— Nú er húsið orðið vlggirtur
kastali. Reyndu að opna ein-
hverjar dyrnar eða hreyfa við
gluggahlerunum, þá glymur
þjófabjalla við um allt húsið, og
gólfið er allt með geislum, svo að
þú getur ekki stigið á það án
aö heyra samstundis dómadags-
básúnuna gjalla.
Verrell lagði frá sér kikinn og
teygöi úr sér. — Já, þetta verður
sannarlega enginn barnaleikur.
— Það er meira en það. Það er
bókstaflega ekkert viðlit.
— Jæja, en það er nú samt eitt
eða tvennt, sem getur orðið okkur
að gagni. Stálgrindin fyrir
aðaldyrunum er svo sem einu feti
aftar en gluggalinan og jafnvel þó
þarna sé allt með rafleiðslum þá
er ekki eins og við þurfum að fara
niður I kjallara og brjóta upp
járnskápana þeirra. Þvi að það
gæti oröið okkur ofviða.
— Þú hefur gaman af að stinga
höfðinu i snöruna. Þú gleðst af
þvl, aö þetta er svo fjandans
erfitt, að hver maður með nokkra
ögn af viti I kollinum mindi segja,
að • það væri gjörsamlega
ómögulegt.
— Aður en þú lætur
örvæntinguna ná ofmiklum
tökum á þér, þá athugaðu hitt,
sem stendur okkar megin.
— Og hvað gæti það verið?
— Næsta lögreglustöð er ekki
nema sem svarar tveimur götum
þarna frá.
Georg brýndi raustina. Skárra
er það nú gagnið, sem það gerir
okkur. Ekki nema þaö þó.
Lögreglan er ekki nema tæpa
mlnútu að komast á staðinn, eftir
að hringingin heyrist, og þaö
gerir hún áreiðanlega á stööinni
lika.
—Ég býst við, að fjörutlu'og
fimm sekúndur yröi nær lagi.
— Og það er þér eitthvert
fagnaðarefni eða hvað?
— Já, heldur betur.
— Þá er annar hvor okkar
tækur á geðveikrahæli og ég veit
ekki betur en ég sé fullkomlega
heilbrigður á sönsum.
Verrell hló. Hér ver verk fyrir
höndum, sem gæti reynt á
hæfileika hans til hins Itrasta.
Georg var ekki hugdeigari en
gengur og gerist, en hann lét I ljós
áreiðanlega rétt álitið. En Verrell
gat ekki hugsað 'sér annað
skemmtilegra en takast á við
verkefni, sem almennt væri talið
„ómögulegt”. 1 hans augum var
hámark lífsins það að vera i
lífshættu.
Hann sneri sér við og horfði enn
einu sinni út um gluggann. Það
gat vel verið, að búðinni mætti
Hkja við víggirtan kastala, en
jafnvel viggirðingar slikra hlutu
einhversstaðar að enda. Handan
viö búðina var dýr kvenfatabúð
og hinumegin var dýrt — en ekki
sérlega gott — matsöluhús. Það
mundi áreiðanlega verða læst
öllum dyrum eftir vinnutima, en
mjög óliklegt, að þar væru neinar
þjófabjöllur. Hver gæti haft
áhuga á að brjótast inn i mann-
tómt matsöluhús?
Það var hálfri klukkustund eftir
miönætti. Nóttin var hlý, næstum
svækjuheit. Það dró smám
saman úr umferðinni á
einstefnugötunni við Hótel
Nordmann, og nú fóru ekki
framhjá nema rétt einstaka
ökutæki. Tveir bilar óku framhjá,
svo varð tveggja minútna hlé,
síðankom sjúkrabíll með miklum
hávaða framhjá hótelinu og
beygði út af á næsta horni, og rétt
einsog til að svara honum, gal
prammi á ánni frá sér öskur, er
hann veik fyrir öðrum pramma,
sem var á uppleið.
Verrell lét fara vel um sig i stól
við gluggann og beindi kikinum
slnum að Maison Parmentier.
Maður, sem var sýnilega all-
drukkinn, slagaði eftir
gangstéttinni og framhjá
aöaldyrunum. Skömmu siðar
komu tveir lögregluþjónar, sem
eftir pati þeirra og öðrum
hreyfingum að dæma, voru að
rifast, og gengu i hina áttina
Kvenfatabúðin var þegar lokuð
og matsöluhúsinu var verið að
loka.
Verrell hugsaði með sér, að
þeir Georg yrðu að flýta sér að
komast á sporið eftir Mathews, er.
hinsvegar væri stórhættulegt að
flýta sér um of. Hversu mikið
vissi franska lögreglan eða
grunaði um Mathews, og upp-
lýsingarnar, sem hann hafði til
sölu, og hve mikinn hluta allrar
sögunnar mundi hún fá upp úr
Mathews- Mundi hver dagurinn
sem leið færa lögregluna nær
öllum sannleikanum ? Allar
þessar spurningar þyrfti aö
athuga og svörin við þeim yrði aö
vega á móti nauðsyninni á að
flýta sér hægt.
Hann kveikti I vindlingi. Um
leið og hann slökkti á eldspýtunni,
gekk maður út úr matsöluhúsinu
staðnæmdist á gangstéttinni og
geispaði. Hann stóð þarna kyrr i
einar tvær minútur, áður en hann
gekk inn aftur og skipti á svarta
frakkanum, sem hann hafðiverið
I, fyrir sportjakka.
Verrell sló öskuna af
vindlingnum i öskubakka, sem
var á stólbrikinni. Ef fjörutlu og
fimm sekúndur voru það
minnsta, sem það mundi taka
lögregluna að ná til staðarins, var
það þá nægilegur timi?
Allir útreikningar hans bentu til
þess, að það væri nægilegt, svo
fremi ekkert gengi úrskeiðis. En-
það var bara býsna mikið
vafamál. örlögin áttu það til að
koma manni á óvart. Endalausar
áætlanir mætti semja og
framkvæma nákvæmlega, og
taka tillit til allra hugsanlegra
möguleika, en ofulitið atvik gat
gert allar áætlanir að tómri
vitleysu. Kannski var nú mesti
spenningurinn I þvi fólginn að
gera sér ljósa þessa hugsanlegu
möguleika?
Flest ljósin I matsöluhúsinu
höfðu nú verið slökkt. Tveir
karlménn og ein kona 'komu út á
gangstéttina og flýttu sér siðan
sitt I hverja áttina - tveir menn I
viðbót komu og gengu niður eftir
götunni, að.krá, sem enn var
Tveim minútum seinna var
siðasta ljósið slökkt og maður og
kona komu út. Maðurinn lokaði og
læsti dyrunum og siðan gengu þau
að bíl, sem þarna stóð, stigu inn i
hann og óku burt. Um leið og
bíllinn beygði fyrir hornið, komu
lögreglumennirnir tveir aftur og
gengu i áttina til stöðvarinnar
sinnar.
Verrell stóð upp, dró
gluggatjaldið fyrir og gekk út úr
setustofunni og inn i
svefnherbergið. Hann opnaði
ferðatöskuna sina og tók úr henni
opin.ofurlitinn böggul I leður-
umbúðum, sem i fljótu
bragði liktist mest vasa-
útvarpstæki. Hann opnaði
böggulinn að framan og þá kom i
ljós stórt gler með fótósellu.
Bakatil á bögglinum var sogskál,
og hann var vanur að festa
böggulinn með á spegilinn, sem
var uppi yfir fataskápnum. Hann
tók vasaljósið sitt, lokaði
gluggahlerunum svo að ekki var
nema mjó rifa >~.iili þeirra, gekk
aftur að d’ unum slök! ti ljósið i
loftinu, en lét loga i setustofunni,
svo að þarna inni i
svefnherberginu var einskonar
hálfbirta, kveikti á vasaljósinu og
beindi geislanum á fótóselluna.
Samstundis heyrðist ofurlltil lág
suða, sem hætti, þegar hann
beindi geislanum út af speglinum.
Framhald, l nœsia blaSi.
42 VIKAN 21. TBL.