Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 22

ÍRSKT BLÓÐ
HEFST í NÆSTA BLAÐI
Söguhetjan i nýju framhaldssögunni er kornungur iri,
sem flýr frá írlandi kringum 1850,
þegar uppskerubrestur og aðrar hörmungar dynja yfir írland,
eins og reyndar önnur lönd i Evrópu
um þetta leyti. Hann missir báða foreldra sina
og stendur einn uppi, aðeins þrettán ára,
með tvö yngri systkin á framfæri. Hann hafði haldið
að i Ameriku biðu hans gull og grænir skógar,
en reyndin verður önnur.
Hann kemst meira að segja að því aðþað er ill mögulegt
fyrir íra að fá þar vinnu og hann verður
að gripa til þess að kalla sig Skota, til að geta.
framfleytt sér og það særir stolta irska hjarta hans ....
NÝ OG SPENNANDI FRAMHALDSSAGA:
— Jú aö visu. Þaö stigur upp.
Herbergiö fyllist hægt af eldfimu
gasinu og þegar þaö nær til
kértanna, þá veröur hræöileg
sprenging.
— Þaö er ágætt, sagöi Dorinda.
— Þá geta þessir þrir vinir okkar
beöiö hér, meöan ég hringi til
fööur Harrys frá bilnum. Og ég
hringi ekki fyrr en viö erum
komin langt i burtu, Victor.
Varney stundi, en samþykkti
það óhjákvæmilega. Hann gekk
hægt aö gasbrennaranum, svo
lyfti hann fætinum og sparkaöi
fast I hann. Harry fann næstum
strax gaslyktina.
— Og ef krakkaskrattarnir eru
falin i einhverri sprungunni, þá
veröa þau þeim samferöa.
Varney yppti öxlum. Hann gekk
upp stigann. Dorinda hleypti bæöi
honum og Cole framhjá sér. Hún
leit niður á Harry. — Ég er nú aö
hugleiöa hvort þessum elskulega
bróður þinum, fylkisstjóranum,
þyki vænt um þig. Ef svo er ekki,
þá óska ég þér góörar feröar.
Vertu sæll!
Svo hljóp hún upp stigann. Þau
sáu aðeins fallegu fæturna i finu
skónum. Dyrum var skellt uppi á
loftinu. Þau heyröu að lykli var
snúiö.
Eftir andartaks þögn sagöi
Jean, — rétt eins og þau væru i
kaffiboöi. — Ó, ég hefi gleymt aö
kynna ykkur! Frú Julian, þetta er
Harry Fairchild.
— Og ég heiti Callie, sagöi
konan hjartaniega. — Nú skal ég
segja ykkur nokkuð, viö
springum ekki f loft upp. Börnin
fóru til að hitta pabba sinn. Og
svo sækja þau hjálp.
Og Harry sagöi, með rödd, sem
hann vonaði aö væri nokkuö
hetjuleg: — Það er ágætt!
(Hvernig átti hann að segja
þessari konu, aö börnin myndu
ekki hitta fööur sinn? Hann gat
ekki sagt henni aö Rex Julian
væri einmitt nú á skuröborði á St.
Bart’s sjúkrahúsinu.)
Úti á götunni, fyrir framan
húsiö, sagöi Varneý: — Biöiö!
Frank Miller sat i bláa bilnum,
sem hann haföi ekiö þversum á
götunni. En Varney haföi rétt i
þessu séö annan bil beygja inn i
götuna.
— Leiknum er lokiö, viö höfum
tapað, sagöi hann.
En Dorinda greip fast I arm
hans. — Faröu upp I bilinn til
Franks. Segðu honum aö hann
eigi aö aka af staö, þegar ég segi
til. Og biddu svolitiö lengra niöur
með götunni.
Hún var svo ákveöin, aö Varney
skokkaöi yfir götuna og settist inn
i bilinn. Hinn billinn haföi nú
verið stöövaöur og tveir menn
stigu út. Dorinda veifaöi til þeirra
og tók til fótanna. — Heyriö mig!
kallaöi hún.
Framhald á bls. 38
22 VIKAN 21. TBL.