Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 34

TAUSCHER
Zjr'? Ms
' >>.
>A»'V i ífr.*rJA\ ^ í’ w' .
B$$hm
*'*•'
Mest seldu og beztu sokkabuxumar em frá Tauscher.
Margar gerðir til fljótrar afgreiðslu.
Umboðsmenn:
Ágúst Ármann h.f.
Simi: 22100
EIN I MYRKRINU
framiö. Við þurfum á henni aö
halda sem áriöandi vitni.
— 0, sagöi ungfrú Gaines i
vonbrigðatón. — Þér eigiö viö, aö
hún hafi bara unnið þar? En til
hvers er hún þá aö strjúka og fela
sig hér? En svo færöist vonar-
svipur yfir andlitiö aftur. —
Kannski hefur hún verið I vitoröi
meö ræningjunum?
— Já, okkur grunar, aö þetta
brotthlaup hennar gæti gefiö slikt
til kynna, frú. Er hún hérna
núna?
— Æ, segið þér mér eitthvaö
meira um þetta, baö ungfrú
Gaines. — Þér eigiö viö, aö hún
hafi gefið ræningjunum bendingu,
eöa eitthvaö þessháttar?
Spæjarinn hleypti brúnum. —
Viö erum nú i talsveröum vafa
sjálfir, um þaö, hversvegna hún
hljóp á brott. En þetta vitum viö:
Ræningjarnir stönzuöu milli ytri
og innri hurðanna, til þess að
setja á sig grimurnar. Ungfrú
Carey vann á staö þar sem hún
ein gat séð fram í ganginn og þá
væntanlega þekkt þá. Þaö játaöi
hún við bankastjórann, rétt eftir
rániö, áöur en viö komum á vett-
vang. — Svo fréttum við, aö grun-
aöur maöur aö nafni Brady heföi
veriö handtekinn skammt frá
bankanum og færður á lögreglu-
stööina. Bankastjórinn spuröi
ungfrú Carey, hvort hún vildi fara
þangaö og. sjá, hvort hún gæti
þekkt hann. Hún tók þvi vel og
þar sem þetta er ekki nema spöl-
korn. þá spurði hún hvort hún
mætti fara gangandi. Yfir-
maðurinn sagöi þaö sjálfsagt,
afþvi aö viö heföum meira aö gera i
bankanum og gætum ekki fariö
þaöan strax. En hún komst aldrei
á leiöarenda!
Ungfrú Gaines hallaöi sér
fram. — Svo hún hvarf þá á leið-
inni úr bankanum á lögreglu-
stööina?
— Einmitt. Og heim til sin kom
hún aldrei. Hún hefur litla ibúö i
Dovershirestræti, en þangaö fór
hún heldur ekki. Síöan höfum viö
verið að leita hennar, en i dag
fengum viö bendingu um hvar
hún kynni aö vera, sem sé hérna.
Hr. Anstruther, sem hingað til
hafði þagaö, ræskti sig nú.
— Eru nokkur verðlaun. i boöi,
hr. Torber?
Spæjarinn leit á haníi. — Eruö
þér Anstruther? Jú, það kynni aö
veröa ef hún reynist meðsek, og
peningarnir finnast. Tryggingin
ákveöur það.
— Sjáiö þér til, sagöi hr. Barry.
Þau litu öll á hann, en hann
roönaði ofurlftiö og stóö I honum.
— Eruð þér viss? Ég á viö . . . .
— Viö erum ekki vissir um
neitt, sagöi Thorber. — En ég
verö bara aö fá hana á stööina. Ef
hún getur gert grein fyrir sér,
sleppum viö henni auðvitaö. En
viö veröum aö fá hana til þess aö
vita, hvort hún þekkir Brady eöa
ekki. Viö vorum heppnir, að hann
skyldi vera meö byssu á sér, því
aö annars heföum viö ekki geta
haldiö lengi I hann.
Hann stóð upp. — Er hún hérna
núna, frú Prandell?
— Já, og herbergiö hennar er
beint á móti stigagatinu. Hún
situr þar núna i myrkrinu.
— Þakka yöur fyrir, frú. Hann
stóö upp og sama geröi hr. Barry,
hr. Anstruther og ungfrú Gaine.
— Viljiö þiö gera svo vel og biöa
hérna kyrr?
Þau settust niöur aftur, öll
nema hr. Barry. Hann gekk eitt
skref til dyranna með kreppta
hnefa, þegar spæjarihn lagði af
staö upp stigann.
Frú Prandell sagöi og var
hvöss: — Látiö þér ekki eins og
bjáni, hr. Barry.
En æðri máttur en frú Prandell
haföi þegar gert hr. Barry að
bjána. Hann stóö þarna og staröi
upp stigann, þangað til hann
heyrði spæjarann berja að dyrum
uppi, en þá þaut hann upp
stigann, rétt eins og eitthvað ýtti
honum áfram.
Hefði ekki teppið á stiganum
deyft fótatakiö hans, heföi ööru-
vísi getaö fariö. En hann var ein-
mitt að koma fyrir horniö i stig-
anum, þegar dyrnar á herbergi
ungfrú Dimmu opnuöust og inni
fyrir var dimmt, en grannvaxin
stúlka stóð I dyrunum og bar
höndina upp aö munninum til
þess að kæfa neyöaróp.
En það sem rak mest á eftir hr.
Barry upp stigann, var það, að
hann sá báöar hendur spæjarans
koma upp úr vösunum um leiö og
dyrnar opnuðust og hvor þeirra
hélt á skambyssu. önnur var 32-
skambyssa i hægri hendi, en i
hinni — og varla sýnileg var litil
skammbyssa eins og konur nota.
Það kemur fyrir, að menn
spyrja ekki fyrr en á eftir og svo
varö hér. Thorber var að ýta
stúlkunnu inn I myrkrið og svo
geröist allt I einu — Barry greip
um hægri höndina á Thorber og
Melissa Carey æpti upp yfir sig.
Skothvellurinn kom nokkrum
sekundum seinna, en fólkiö niöri
kom þjótandi, undir skjálfandi
forustu hr. Anstruthers, sem lik-
lega heföi aldrei komizt alla leiö
upp stigann heföi ekki ungfrú
Gaines ýtt aftan ,á hann. Aftur
kom hvelíur, og það var siöasta
skotið I þessari viðureign, og svo
varö dauðaþögn I myrkvaöa her-
berginu.
— Ég er enn ekki farin að skilja
þetta alltsaman, sagöi frú
Prandell næsta kvöld viö mat-
boröiö. — Og ég vildi óska þess,
þér væruö ekki aö fara frá okkur,
hr. Barry. Ég veit, að viö vorum á
villugötum viövlkjandi stúlkunni,
og vissulega gaf hún upp skakkt
nafn og — hvernig heföum viö
getaö vitaö þaö?
Hr. Barry var meö plástur á
enninu þar sem högg af skamm-
byssuskefti hafði skafiö skinniö af
stórum bletti, og hann var heldur
en ekki rómantiskur á svipinn,
þrátt fyrir — eöa kannski vegna
— heljarstórs glóöarauga.
Hann sagöi: — Góöa frú
Prandell, ég lái ykkur þetta alls
ekki neitt. En það er bara hitt, að
ég þarf aö fá mér herbergi hinu-
megin I borginni, afþvi . ..ja,
afþvi að ungfrú Carey á þar
heima. Eöa kemur til aö eiga þar
heima þegar hún sleppur út af
spitalanum, þar sem hún nú er aö
ná séreftir taugaáfall. Ég ætla aö
heimsækja hana aftur I kvöld, og
ef hún gengur að tilboöinu, sem
ég ætla aö gera henni, þá þarf ég
34 VIKAN 21.TBL.