Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 38

VIÐAR-ÞILJUR
t miklu úrvali(panel-borð og plötur)
Einnig nýkomið IDULUX loft og veggplötur,
50x50 cm.
MADISON-harðplastplötur
HARÐVIÐARSALAN S/F
Grensásvegi 5 — sirnar 85005 og 85006
ræöa, heimtar fólk að skilja það.
Hvers vegna?
Ef fólk vildi aðeins skilja, að
listamaður skapar, vegna-þess að
hann verður að skapa, vegna þess
að hann er gagntekinn af list
sinni. Listamaðurinn er aðeins
mjög litill hluti af alheiminum og
ætti ekki að vekja meiri athygli
en hvað annað á jörðinni, sem
veitir okkur fegurð, gleði og full-
nægju.
Ég mundi aldrei ætlast til þess,
hvernig sem litiö er á myndir
minar, að nokkur gæti orðið fyrir
sömu tilfinningareynslu og ég
varð fyrir.
Mynd nálgast mig úr mikilli
fjarlægð og mörgum upp-
sprettum. Hvernig gæti nokkur
höndlað drauma mina, eðlis-
hvatir minar og hugmyndir, sem
skaut upp úr hafsjó tima og urðu
að þróast, þar til þær öðluðust
sýnilega tjáningu?
Og hvernig getur þá nokkur
lesið það, sem ég ætlaði að segja
og ég varð ef til vill að tjá gegn
vilja mlnum?
Að undanteknum mjög fáum
listamönnum, sem hafa rutt
listinni nýja farvegi, virðast
flestir ungir nútimamálarar ekki
vita i hvaöa átt þeir vilja halda. 1
stað þess að hagnýta sér sina
eigin túlkun og leita siðan að eigin
leiöum, trúa svo margir þeirra á
endurvakningu og endurlffgun
þess liðna, þó að allur heimurinn
standi þeim opinn og bíði eftir
áhrifum og nýjum hugmyndum.
Hér er ekki aðeins um það að
ræöa að halda dauðahaldi i for-
tiöina, heldur einnig að halda viö
gömlum listformum, sem hafa
lokið erindi sinu.
Nú á timum eru til kilómetrar
af myndum i „þessum og þessum
stri”, en að rekast á ungan
listamann, sem málar i eigin stil
er sannarlega sjaldgæft.
Ég er ekki svartsýnismaður.
Ég er ekki á móti neinu listformi,
vegna þess að ég gæti ekki lifað á*
listar, og án þess að helga henni
lif mitt.
Ég elska list, þvi að hún er eina
ástæöan fyrir tilveru minni. Allt,
sem ég hef gert i sambandi við
hana, hefur veitt mér afskaplega
mikla gleði og fullnægju.
En einmitt þess vegna get ég
ekki séð neina ástæðu til þess,
hvers vegna svona margt fólk i
heiminum krefst þess aö
skilgreina list, setja saman ná-
kvæmar fræðikenningar og
túlkun og lætur eigin fáfræði um
list afvegaleiða sig.” -
Augu aldarinnar eru brostin, en
heimurinn fær um ókomnar aldir
að njóta þess, sem þau sáu.
HÉR ER ALLTAF EIN-
HVER, SEM MÁ VERA
A£) ÞVÍ AÐ HLUSTA
Framhald af bls. 15.
og stóra púða til þess að sitja á.
Og auk þess skrifstofuvélar,
stensla, pappir, .póstkostnað,
slmareikninga og” leigu á hús-
næöi, þegar haldnir eru stórir
fundir.
Nú á menntamálaráðuneytiö
kvennahúsið. Þegar Glahn
prófessor fær þær þrjár milljónir
danskra króna, sem hann þarf til
þess að geta flutt tónlistar-
sögusafnið, hafa rauðsokkarnir
hálfs árs uppsagnarfrest auk sér-
frests áður en iðnaðarmennirnir
hefja starf. Ef rauðsokkarnir
finna engan heppilegan stað,
þegar þær þurfa að flytja, ætla
þær sér að hertaka annað hús. En
það eru lika hagsmunir valdhafa,
að rauðsokkarnir reki kvenna-
hús, svo að framtiðin virðist
nokkuð björt.
i LEIT AO SPARIGRIS
Framhald af bls. 22.
Þeir flýttu sér til móts við hana.
Hún sagði: — Eruð þið komnir til
að finna litlu Fairchild telpuna?
— Einmitt, sögðu þeir. Þeir
virtu hana vel( fyrir sér.
— Ó, börnin hlupu öll eitthvað
út i buskann! En þau geta varla
verið komin langt. Getið þið ekki
hjálpað okkur að leita þeirra?
— Hver eruð þér, ef ég má
spyrja?
— ó, ég gleymdi þvi, ég heiti
Jean Cuncliffe.
— Ég skil. Það var greinilegt að
báðir mennirnir tóku þetta sem
góða og gilda vöru. — Hvað er
orðið af Kootz-lýönum?
— Þau hlustuöu á útvarpið og
flýttu sér i burtu. En við getum
hvergi fundið börnin.
Dorinda kallaði yfir götuna, til
Franks Miller. — Þið megið fara,
þessir menn ætla að hjálpa mér.
Frank kinkaði kolli og ók
áfram.
Dorinda og mennirnir tveir fóru
að leita, sitt á hvorum kanti
vegarins.
Sjö pör augna horfðu á þau
gegnum akasiurunnann, en gáfu
ekki frá sér nokkurt hljóð.
Dorinda tiplaði niður að
horninu. Hún sneri svo til vinstri,
blái billinn beið hennar þar. Hún
steig upp i bilinn, sem fljótlega
varkominn á mikla ferð. Dorinda
greip simann.
1 kjallaranum var Harry að
reyna aö finna einhverja mögu-
leika til aö losa sig, en árangurs-
laust.
Og Callie sagöi: — Veslings
systir mín ....
Þvi að hún. vissi, eins og
reyndar þau ölí, aö innan
skamms myndu þau ÖIL springa i
loft upp.
— Hlustið!
Þau heyrðu einhver veik hljóð
fyrir ofan sig. Og raddir, bjartar
barnaraddir, sem kölluðu til
þeirra hinum megin við dyrnar
fyrir ofan stigann.
— Mamma? Þau eru farin,
mamma. Þau óku i burtu rétt
áðan. Dyrnar eru læstar,
mamma. Paps kom ekki.
Mamma?
— Farið þið strax i burtu!
öskraði Harry. — Húsið getur
sprungið i loft upp, þá og þegar!
En Callie talaði við börnin sin,
rólega og lágt. — Þið verðið að
fara út úr húsinu, öll sömul, og
fara langt i burtu, lang langt i
burtu.
— Mamma, við viljum ekki
að . . . .
— Lögreglan kemur bráðum, og
lögregluþjónarnir vita hvað á að
gera. En gasið lekur út hérna og
hún setti logandi kerti I stigann.
Við getum ekki slökkt á þeim. Svo
húsið getur sprungið i loftið. Ég
vil ekki að þið verðið fyrir slysi.
Heyrið þið hvað ég segi? Gerið
eins og ég segi, núna strax!
— Já, mamma. Já, mamma,
viö förum þá núna.
Þau heyrðu alla litlu fæturna
tifa af stað. Voru það fætur sjö
barna. Ó, guð, láttu þau vera
þarna öll sömul!
Það var álger þögn uppi. Kertin
voru að brenna niður. Gaslyktin
var hræðileg. En fangarnir þrir
önduðu þó léttar.
tJti á götunni ók lögreglubillinn
hægt framhjá. Það var ekki
nokkur hreyfing sjáanleg i gamla
húsiuu. Ekkert hljóð. Allt virtist i
stakasta lagi. En þeir ætluðu að
fara varlega, þeir höfðu fengið
skipun um það.
Voru logarnir á kertunum i
kjallaranum að lækka? Myndu
þeir kannske slokkna af sjálfu
sér? Eftir nokkrar mínútur?
— Hlustið! sagði Harry.
Mús? Þau heyröu þrusk, — létt
fótatak, — þrusk.
— Farðu út aftur! sagði Callie.
— Nei, nei, elsku barn. Nei!
—Þetta er bara ég mamma.
Hátt uppi bak við kynditækin,
kom grannur likami telpunnar,
gegnum rifu, sem varla virtist
meira en fimmtán sentimetrar,
en hlaut samt að vera viðari.
Hún var klædd I stuttbuxur.
Naktir fótleggirnir voru grannir,
langir og sólbrúnir. Stutta hárið
var hörgult. Jean sagði, og rödd
hennar titraði eilitið, en þó mátti
heyra nokkra eftirvæntingu: —
Harry, þetta er hún litla systir
þin.
Callie sagði: — Nei, Bobby,
þetta er alltof hættulegt. Farðu út
aftur.
En Harry sagði: — Nei, Bobby,
leyfið henni að hjálpa okkur.
Latum hana gera þaö. Stöðviö
hana ekki.
Hann skildi hana svo vel. Hún
myndi liða fyrir það á sálinni, ef
hún fengi ekki að hjálpa. Og það
mátti ekki ske.
Bobby sagði: — Við höfum
skrúfaö fyrir gasið, mamma. Við
lærðum það af gasmanninum,
þegár hann var aö lesa á mælinn.
38 VIKAN 21. TBL.