Vikan - 24.05.1973, Side 20

Spennandi framhaldssaga Eftir Charlotte Armstrong 12. hluti
Sjöbörn smeygðu sig hljóðlega gegnum girðinguna,
þar sem hún var brotin niður.
Þau fikruðu sig meðfram hallanum
fyrir neðan akasiurunnana ....
Harry Fairchild átti ekki i
neinum vandræðum með að finna
húsið. Hann kom strax auga á
nýlenduvöruverzlunina og beygði
til hægri. Klukkan var um það bil
sex. Búðin var lokuð. Þar var
engan mann aö sjá.
Harry fannst hann heyra
hljómlist ....
Hljóðið kom frá húsinu. Hann
fylltist eftirvæntingu. Þá hlaut
hann að vera sá fyrsti, sem bar að
garði.
Hann hljóp við fót eftir
stlgnum, sem lá upp aö and-
dyrinu, sem var byggt yfir
einskonar pall og milli hans og
hallans var grænmáluð fimla-
girðing.
Sjö pör augna gægðust gegnum
rimlana. Sjö börn voru alveg
grafkyrr. Harry var rétt búinn að
stlga upp á fyrsta þrepið, þegar
höggið skall á höfði hans.
Maðurinn, sem hafði verið I
felum bak við hibiscusrunnana,
gekk fram. Hann og maðurinn,
sem hafði slegiö Harry,
hjálpuðust nú að og báru Harry
inn I húsið.
Börnin sjö smeygöu sér hljóð-
lega gegnum girðinguna, þar sem
hún var brotin niður. Þau fikruðu
sig meðfram hallanum fyrir
neðan akasiurunnana.
Klukkuna vantaði nokkrar
mlnútur I sex. Varney, sem virtist
hafa meðferðis óþrjótandi magn
af handjárnum, teygði hendur
Harrys; sem var meövitundar-
laus, aftur fyrir bak og skellti á
hann handjárnum.
Dorinda leit niður á máttlausan
manninn. Hún teygöi fram tána
og sparkaði I Harry, eins og hún
væri að stjaka við ógeðslegu skor-
dýri.
Harry opnaði augun.
Það fyrsta sem hann sá, var
andliUð á Jean. Hún brosti
glaðlega (hann gat varla verið
dáirin). Á næsta andartaki fann
hann að hann var handjárnaður.
Og það var hún líka. Hann deplaði
til hennar öðru auga. Hjálpin var
á næstu grösum.
— Það er ekki vert að viö biðum
lengur, Dorinda, sagði Varney. —
Því að einhvernveginn hefir
Harry vinur okkar ratað hingað!
• — Vertu bara rólegur, sagði
hún. — Hann hefir fundið
heimilisfangið I einhverjum
grlsnum. Hún var hrokafull,
þegar hún reigði fallega höfuðið.
Það var sýnilegt að hún var full-
viss um sitt eigið vald. Hún hélt
sig hafa heiminn I hendi sér.
— Við tökum stúlkuna, sagði
hún I skipunarróm. (Mennirnir
hreyfðu aðeins fæturna, en stóöu
samt I sömu sporum, eins og I
þögulli mótstöðu og hún var ekki
hrifin af því — Þið eruð fjórir!
öskraði hún. — Sláið þau niður, ef
þið getiö ekki ráðið við þau. Við
getum komið þeim inn I
farangursgeymsluna. Snúðu
bllnum, Frank. Vertu tilbúinn að
aka burt, um leið og ég gef þér
merki. Blddu. Ef bfllinn hans er
þarna úti, þá skaltu flytja hann,
svo hann sjáist ekki frá götunni.
Ég ætla að hlusta á útvarpið.
Harry heyrði nafn bróöur sins á
öldum ljósvakans, svo hann vissi
nú hvað hún ætlaöi að hlusta á. En
hann hugleiddi hvar öll börnin
gætu verið. Hann heyröi allt mjög
vel, röddina I útvarpinu,
raddirnar I herberginu, en hann
heyrði ekkert til barnanna.
— Herra fylkisstjóri, sagði
röddin i útva^pinu, — vissar
raddir hafa fiefnt eitthvað um
barn? Og...h m.m m . . .
Maximilian Kootz? Hafið þér eitt-
hvað að segja um þau mál?
Tom sagði: — Það er ástæða til
að halda að hópur glæpamanna
hafi ákveðið að ræna barni. Þeir
hóta að misþyrma barninu, til að
þvinga mig til að fresta aftöku
morðingja, sem dæmdur hefur
verið til dauða af handhöfum
dómsvaldsins.
En ég var kosinn fylkisstjóri af
þegnum rikisins við kosninga-
borðið. Ef ég léti undan þessum
hótunum nú, yrði það þess
valdandi, að ekki eitt einasta
barn I fylkinu væri öruggt. Ég er
ábyrgur fyrir þessum börnum
gagnvart foreldrum þeirra.
Ég get ekki látið þvinga mig til
að fresta framkvæmd dómsins.
Ef þeir ræna þessu barni og mis-
þyrma þvi, þá eru þeir sekir um
glæp, sem þeim verður refsað
fyrir eftir lögum. En þeir veröa
að skilja að nýr glæpur hefur
engin áhrif á örlög Maximilians
Kootz.
Það var ekki erfitt að muna eftir
fegurð Dorindu, þegar hún sýndi
slna bllöu hlið. Nú var fagra
andlitið afskræmt af bræði. Það
var varla hægt að hugsa sér að
þetta væri sama stúlkan, hugsaöi
Harry.
— Jake, komdu þér út. (Jafnvel
röddin var andstyggileg.) — Cole,
hjálpaðu Varney - við að koma
krakkaormunum af stað.
— Skal gert, Dorinda, sagði
Cole. En Harry heyrði að honum
var alls ekki um þetta.
— Og sparkaöu þessum tveim
niður I kjallara, skipaði Dorinda.
Varney og maðurinn, sem
kallaður var Cole, gripu um ökkla
Harrys og drógu hann niður
stigann.
Þeir drógu hann alveg að
bruggkerinu og hlekkjuðu hann
fastan. Þar var kona fyrir, sem
llka var hlekkjuð. Hún þagöi.
Harry var rétt farinn að venjast
myrkrinu, þegar þeir komu niður
með Jean. Þeir komu henni fyrir
milli Harrys og konunnar.
Harry sá að Jean beit á vörina,
=- ekki af hræðslu, heldur eins og
hún byggi yfir einhverju
dásamlegu leyndarmáli.
Cole leit út undan sér á Varney.
— Heyrðu, Victor.......
— Hvar eru krakkaormarnir?
sagði Varney.
Cole leit undrandi I kringum sig
I kjallaranum. — Hamingjan
sanna, hún verður brjáluð af
vonzku! sagði hann.
— En þau hafa ekki getað
komizt út . . . .
Þeir heyrðu nú til Dorindu efzt I
stiganum. — Victor, það er
kominn tlmi til að koma með
krakkana!
Varney steig upp I neðsta
þrepið og leit upp. Hann var
næsta furðulegur á svipinn. —
Komdu og reyndu að finna þau
sjálf.
, — Ertu genginn af vitinu ....
Hún flýtti sér niður. Hún stóð
samt nokkuð fyrir ofan þau og
svartan skugga hennar bar við
birtuna, eins og hún væri hrafn.
— Það er bezt að við komum
okkur héöan, börnin eru öll
horfin.
Það varö dauðaþögn.
— Andartak, sagði Ðorinda.
Hún hljóp upp stigann. Varney
steig þungt I neðsta þrepið, það
var eins og hann hefði séð draug.
Dorinda kom aftur með sjöálma
kertastjaka. Sjö logandi kerti.
Hún setti stjakann frá sér I neðsta
þrepiö. Hvaö skeður, ef þú
sparkar I sundur gasleiöslunni,
Victor? sagði hún. — Gasið
streymir út, er þaö ekki?
20 VIKAN 21. TBL.