Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 33

Lögreglubillinn ók burt og Verrell
gekk á undan inn i matsöluhúsið,
sem var ekkert sérlega skrautlegt,
en þvi frægara fyrir góðan mat,
og hafði tvær stjörnur i ferðamannahandbókinni 5. hluti
og margir héldu þvi fram,
a! ætti skilið hinar SPENNANDI FRAMHALDSSAGA
eftirsóknarverðu þrjár stjörnur .... EFTIR RODERICK GRAEME
— Það er gaman aö heyra,
sagöi forstjórinn. Ég hef aldrei
séb neinn samskonar fyrr.
— En vitanlega getur mér þar
skjátlazt, enda hef ég aldrei séb
neinn nýlegan þaöan. Verrell setti
steininn aftur í öskjuna. — 1 réttri
umgjörð - sléttum hring - gæti
hann gert jafnvel systur hennar
Oskubusku fallegar. Hann rétti
öskjuna til Georgs, sem skoðaði
steininn meö athygli.
— Þekkiö þér hann þá aftur?
spuröi fulltrúinn meö óþolinmæöi,
|þvi aö honum fannst allt þetta tal
vera eintóm vitleysa.
— Já, alveg ákveöiö, sagöi
Verrell.
— Ég skil ekki, hvernig þér
fariö aö þvl. Mér finnst einn
demantur vera öörum likur.
Nú vildi forstjórinn loks eiga á
hættu aö vekja reiöi fulltrúans
og sagði: — 1 augum
kunnáttumanns eru demantar
hver öörum ólikir. En vitanlega
þarf bæöi smekk og kunnáttu til
þess aö gera sér þaö ljóst.
— O, þaö er ekki annab en
hégómaskapur og heimska,
svaraöi hinn.
— Hver sem ætti nóga peninga,
ætti aö hafa vit á aö eyða þeim I
eitthvaö þarfara.
— Þaö veröur vist seint ybar
vandamál, sagöi forstjórinn.
Fulltrúinn virtist veröa bál-
vondur, en Verrell rauf þetta
samtal þeirra. — Úr þvi aö þetta
er rétti depianturinn þá vilduð
þér kannski gefa okkur upp nafn
og heimilisfang mannsins, sem
ætlaöi aö selja hann, svo aö við
getum náö tali af honum.
— Vitanlega, herra, sagöi
forstjórinn. — Hann . . .
Fulltrúinn hóstaöi, rétt eins og
hann væri aö gelta, og þaö var
sýnilegt, aö hann átti bágt meö aö
stilla sig.
Forstjórinn leit snöggt á
fulltrúann, en beit siöan á jaxlinn.
— Þér. ætluöuö aö gefa okkur.
nafniö og heimilisfangiö,
endurtók Verrell.
Forstjórinn dró út efstu
skúffuna til hægri og tók upp.
möppu. Eftir að hafa litið á blaö,
sem i henni var, léit hann upp. —
Maðurinn sagöist heita Marshall.
Hann var enskur.
— Hvað er heimilisfangið hans
hér I Paris?
— Hann sagöist eiginlega
ekkert heimilisfang hafa, afþvi að
hann væri mikið á ferðalagi.
— Þér hafiö þo yæntar.lega eitt'-
hvert heimilisfang, þar sem þér
getið náö i hann, viövikjandi
demantinum?
— Nei, herra.
— Hvaö verður þá, ef þér viljið
kaupa demantinn?
— Hann sagöist mundu koma
hingað, þegar hann kæmi aftur tii
Parisar.
— Hafið þér nokkra hugmynd
um, hvenær þaö verður.
— Nei, alls enga. Hann sagöi, aö
þaö gætu liöiö dagar og jafnvel
vikur áöur en hann kæmi aftur.
— Og þér hafið enga hugmynd
um, hvar hann er nú niður-
kominn?
— Alls enga, herra.
— Fannst yður þaö ekki
einkennilegt, að hann skyldi
skilja demantinn svona eftir hjá
yöur?
— Herra minn, sagöi
forstjórinn og var nú ekki likt þvi
eins auömjúkur og áöur: — eg get
fullvissaö yöur um, að okkur er
treystandi.
— Ég átti nú ekki viö þaö,
heldur var ég aö hugsa um
manninn. Maöur sem á svona
stein ....
— Hann væri hvergi öruggari
en hér, sagöi forstjórinn.
Georg greip nú fram i. — Þegar
þér ætlið yöur að kaupa demant,
svona verömætan, þá sannprófiö
þér vitanlega, aö seljandinn sér
réttur eigandi hans?
— Vitanlega, svaraði
forstjórinn.
— Spuröuö þér hann þá,
hversvegna hann vildi selja hann
I Frakklandi en ekki i Englandi?
— Nei. Ef hann er réttur
eigandi, skipti okkur þaö engu
■ máli. Þaö er fullkomlega löglegt
aö kauþa skartgripi af útlendingi,
og þvi spyrjum viö alls ekki um
ástæöuna til sölunnar. Kannski
vill maðurinn fara I kringum ein-
hverjar reglur. Allar rikisstjórnir
setja heimskulegar reglur.
— Hvernig sannprófiö þér, aö
hann sé rétti eigandinn?
— Við gáum i alþjóðaskrána
yfir demanta, en þar éru skráöir.
Allir demántaþjófnaöir, og
hver skartgripasali og
tryggingarfélag, sem nokkuð
kveöur aö, akupir þessa skrá. Ef
ég hef minnstu ástæðu til aö
tortryggja einhvern demant, þá
sendi ég lýsingu af honum til
skrárinnar og þá fæ ég aö vita,
hvort þessi demantur eöa einhver
honum likur, er þar skráöur. Ef
ekki, er ótrúlegt, aö hann sé
stolinn.
— Hafið þér þá sent inn lýsingu
á þessum?
— Nei, herra.
— Hversvegna ekki?
— Viö fengum tilkynningu frá
lögreglunni, áður en okkur var
boöinn þessi demantur.
— Eruö þér viss um aö þér hafiö
enga hugmynd um, hvaðan þessi
maöur var?
— Enga hugmynd, herra minn.
— Þá getiö þér ekki neitt
hjálpaö okkur?
— Þvl miður ekki. Forstjórinn
leit niöur á boröiö.
— Viljiö þér láta okkur vita,
þegar maöurinn kemur aftur?
— Sjálfsagt.
— Hann segir okkur þab og viö
segjum yður þaö.
— Eftir nokkrar minútur gengu
þeir Verrell út, eftir aö hafa
þakkaö fyrir sigí Þeir fóru aftur
upp I lögreglubilinn og óku til
Bistrot de Marseille . . .
— Eruð þér viss um, aö þér
viljið ekki boröa hádegisverö með
okkur? sagöi Verrell.
— Þvi miður get ég þaö ekki,
sagði fulltrúinn. — Ég á svo
annrikt. Hann gaf það fyllilega i
skyn, aö væri hann ekki kominn
aftur aö skrifboröinu sinu, mundi
öll lögregluvélin stanza.
Lögreglubillinn ók burt og
Verrell gekk á undan inn i
matsöluhúsið, sem var ekkert
sérlega skrautlegt, en þvi
frægara fyrir góöan mat, og haföi
tvær stjörnur I Michelin-
feröamannabókinni, og margir
héldu þvi fram, aö þaö ætti skilið
hinar eftirsóknárverðu þrjár
stjörnur.
Þeir settust, og Verrell baö um
tvo Cinzano og tók upp
handskrifaöan matseöilinn..— Ég
sting upp á þéssari súpu til aö
byrja méð. Fiskurinn kemur
fljúgandi frá Marseille, svo
aö . . .
— Hvaö er eiginlegai bigerö?
Spuröi Georg reiðilega.
— Hvar I bigerö? spuröi
Verrell, sem var önnum kafinn að
hugsa út eftirréttinn.
— Já, hvar, heldurðu. Þessi
forstjóra-þvengjalengja var aö
■ ljúga ab okkur, Eifþvi ab lögreglan
haföi skipaö honum þaö.
— Þaö er vafalaust rétt hjá þér,
en ég var nú annars aö hugsa um
matinn . . .
— Hvernig i djöflinum geturöu
veriö svona kærulaus? sagöi
Georg og brýndi raustina..— Ef
lögreglan ætlar aö . . .
Nú kom að Verrell aö gripa
fram i. — Ég mótmæli þvi
algjörlega, Georg, aö láta spilla
fyrir mér allri matarlyst. Aö éta
hérna, er hreinasta pilagrimsför
fyrir magann og þá er ekkert.
verra en aö láta rugla öllum
magavökvum . . .
— En þaö er nú annars ekki þér
likt aö taka lifið svona rólega.
— Verrell svaraöi af miklum
innileik: — Þeir hafa
Framhald á bls. 40
21. TBL. VIKAN 33