Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 12

Þaö var að áliðnum degi og
komið að kvöldveröi, þegar ung-
frú Dimma kom og settist að i
matsöluhúsinu hennar frú
Prandell. Kvöldblöðin voru ný-
komin og meöan frú Prandell fór
upp með ungfrú Dimmu til þess
að sýna henni herbergið, var hr.
Anstruther að segja I setustofunni
niðri: — Hér hefur verið meira en
lltið á seyöi I eftirmiðdag, ungfrú
Wheeler. Ekki hafið þér vist orðið
sjónarvottur að þvi?
— Eigið þér viö bankarániö?
Nei, ég var i aöalbókasafninu
allan seinnipartinn, við
rannsóknirnar minar. Og þessar
rannsóknir ungfrú Wheeler voru
auðvitað i sambandi við stór-
virkiö hennar, bókina um skáldin
á Elisabetartimanum, en i þaö
efni hafði hún veriö niðursokkin
þessi tvö ár siðan hún lét af
störfum, sem enskukennari i
gagnfræðaskóla. Þessi áhugi
hennar á þessum mönnum var
annars dálitiö einkennilegur, þvi
aö hefði hún séð þá ljóslifandi,
heföi hneykslun hennar 'átt sér
Htil takmörk. — Sáuö þéreitthvað
af þessu?
— Ég heyrði i sirenunum, sagði
hr. Anstruther og furðaði sig á
þvi, aö ungfrú Wheeler skyldi
fara að brosa - en það stafaði af
þvi, að henni datt snögglega I hug
hr. Anstruther sem Odysseifur,
bundinn við siglutré.
En uppi á lofti var frú Prandell
að opna dyrnar á leigu-
herberginu. — Fimmtán dali,
sagöi hún, — með morgunverði og
kvöldverði. Við höfum engan
hádegisverð hérna. Eða þá tiu
dali með morgunverði einum
saman. Það mátti heyra á
tóninum, að nógu margir yrðu um
boðiö, ef ungfrú Dimma vildi ekki
herbergið.
— Ég ætla að taka það, sagöi
ungfrú Dimma. — En bara meö
morgunverði.
— Skipt á rúmum einu sinni á
viku . . . .enga eldamennsku i
herberginu, þér leggiö yður sjálf
til sápu og vitanlega engir gestir
nema I setustofunni niöri og sjálf
leggiö þér yður til handklæöi og
Ijósaperur. Svo er morgun-
verðurinn hvort sem þér viljið
heldur, klukkan hálfátta eða hálf-
nfu. Sumir fara fyrr en aðrir,
þessvegna höfum við þessa tvo
matartima. Hvorn viljið þér
heldur?
— Hálfniu, þakka yður fyrir,
sagöi ungfrú Dimma.
Frú Parnell renndi augunum að
litlu óvönduðu pappatöskunni,
sem ungfrú Dimma var meö. —
Og svo er borgaö fyrirfram, bætti
hún við. Hún mýktist ofurlitið
þegar ungfrú Dimma hafði rótað i
veskinu sinu og rétti henni tiudala
seðil. — Þér skuluð fá kvittun
eftir mat, þvi að nú þarf ég að lita
eftir I eldhúsinu. En hvað sögðust
þér heita, ungfrú . . . .?
— Westermann, sagði ungfrú
Dimma. — Mary Westerman.
Frú Prandell fór svo niður til aö
hjálpa til við matinn, en ungfrú
Dimma (sem hét auðvitað ekki
þvi nafni) fór inn i herbergið sitt
og lokaði að sér.
Stundu siðar, þegar frú Parnell
var i þann veginn að hringja til
kvöldverðar, fór ungfrú Dimma
út. Við horniö I stiganum rakst
hún næstum beint á hr. Barry,
sem var á uppleið til að þvo sér
fyrir mat.
Hr. Barry var vátryggingasali
og mjög viöfelldin ungur maöur,
að áliti frú Parnell og allra gesta
hennar. Og vissulega var hann
glæsilegasti ungur maður, þótt
vlða væri leitaö. Hann var ekki
mjög hávaxinn og þaö var ungfrú
Dimma heldur ekki. Og hann var
með dökkt liöað hár og lögulegan
munn, sem myndaöi sig til að
bllstra, þegar hann sá ungfrú
Dimmu.
Skritið var þetta . . . .Ungfrú
Wheeler og ungfrú Gaines, sem
sátu I setustofunni og biöu eftir
matarhringingunni, gátu séð upp
i stigahorniö, og ungfrú Dimmu,
sem þar stóö. En þær sáu ekki
annað en sviplausa, músgráa
stúlku I ómerkilegum tilbúnum
kjól, en hr. Barry sá annað og
miklu meira. Það mátti segja, aö
hann sæi stúlkuna -sjálfa gegnum
ódýra kjólinn (en auðvitað af
fullri siðsemi, þvi að hann var
siðsamur ungur maður) og hann
varð hrifinn af þvl sem hann sá.
Ungfrú Dimma var smávaxin og
fingerð, en prýöisvel vaxin.
Andlitið var fölt i augum þeirra
upgfrúnna Wheeler og Gaines, en
mjólkurhvitt I augum hr. Barry.
Augun voru stór og svört — og
ofurlitið hrædd.
Hr. Barry brosti til hennar, og
sagöi: — Enginn segir mér
nokkurntima neitt. Þetta var nú
ekki alveg heilagur sannleikur,
þvi að þarna i matsöluhúsinu
sögðu allir öllum allt. Eina á-
stæðan til þess, aö hr. Barry haföi
ekkert heyrt, var sú, að hann var
alveg nýkominn inn. — Búiö þér
hérna? Nýr gestur?
— Já, sagði ungfrú Dimma og
nú voru augun varkár, en þó ekki
hrædd.
— Þá ætla ég aö kynna mig. Ég
heiti, Walter Barry.
— Mary Westerman, sagði ung-
frú Dimma. — Og má ég komast
leiðar minnar? Ég er að verða of
sein I kvöldveröarboö.
Þarna var nú ekki nægilega
rúmgott I stiganum fyrir hr.
Barry til að vikja til hliðar og
hneigja sig, en það tókst nú samt
sæmilega. Svostóö hann og horfði
á eftirhenni alla leið út úr dyrum.
t setustofunni horföi ungfrú
Wheeler á ungfrú Gaines og ung-
frú Gaines á ungfrú Wheeler og
svo hringdi kvöldverðarbjallan.
Klukkutima seinna kom ungfrú
Dimma aftur og gekk beint til
herbergis sins. Þegar ungfrú
Wheeler gekk upp, skömmu
seinna, sá hún, að ekkert ljós var
hjá ungfrú Dimmu og það vakti
henni furðu. Klukkan var tæplega
átta.
Þetta var á þriðjudegi,
En það var fimmtudagskvöld,
sem kjaftasögurnar komust i
fullan gang. Ungfrú Dimma haföi
verið til umræðu á þriöjudags- og
miðvikudagskvöld, en þó hóflega
og með öllum fyrirvara, þvi að hr.
Barry haföi verið viðstaddur i
bæði skiptin og hafði verið reiðu-
búinn að snúast nýja gestinum til
varnar.
Það var á fimmtudagskvöld, að
ungfrú Gaines sagði: — Þaö er
eitthvaðathugavert við hana, frú
Prandell. Hún er hrædd við eitt-
hvaö. Meira að segja við ljós-
birtu!
— Ljósbirtu? hváöi hr.
Anstruther. — Hvað eigið þér við?
- — Hún situr i dimmunni þarna
uppi I herberginu og skágengur
alveg setustofuna okkar. Fyrsta
kvöldiö sem hún var hérna, gekk
ég framhjá dyrunum hennar
klukkan átta og þá sat hún i
myrkrinu og eins I gærkvöldi. Það
er hægt að sjá ljósrönd undir
huröinni, ef kveikt er inni, skiljið
þiö.
— Kannski fer hún snemma I
háttinn, sagði frú Prandell.
— Areiöanlega ekki svo
snemma. Aö minnsta kosti mundi
hún bregða upp ljósi til að hátta
sig, en það gerði hún ekki. Ég veit
þaö vegna þess aö ég skrapp upp I
herbergiö mitt eftir vasaklút I
gærkvöldi, rétt svo sem minútu
eftir að hún kom inn, og þá var al-
dimmt þar inni.
— Skritiö er þetta, sagði ungfrú
Wheeler. — Sagði hún nokkuð við
yður, frú Pranell, sem gæti gefið
skýringu á . . . .?
Frú Pranell hristi höfuöiö með
undrunarsvip.
— Hvernig gætistaðiö á þessu?
spurði ungfrú Gaines.
Hr. Anstruther ræskti sig með
spámannssvip. — Þaö getur verið
fjöldi ástæðna til þess arna. Ég
gæti nefnt einar sex fyrir-
varalaust. Hún gæti verið augn-
veik, til dæmis að taka, og haft
skipanir frá lækninum sinum að
forðast rafmagnsljós.
— Þá væri hún með svört gler-
augu þegar hún er ekki inni hjá
sér, sagði ungfrú Gaines. — Nei,
það er ekki þetta, þvi að i gær-
kvöldi þegar hún var aö koma
niöur stigann, stanzaði hún á
miðri leið, eins og til að hugsa sig
um, hvort hún ætti að halda
áfram eða snúa viö, og þá horfði
hún beint i bjarta ljósiö fyrir
neöan stigann. Það heföi hún
aldrei gert, heföi hún verið augn-
veik.
— Kannski er hún lika hrædd,
sagði hr. Anstruther. — Og að fela
sig fyrir einhverjum. Og her-
bergiö hennar er út að götúnni.
Ég veit, að þaö er tjald fyrir
glugganum. En er það i lagi, frú
Prandell.
— Ég býst við þvi. Ég skal
aðgæta þaö á morgun.
— Eða kannski er hún einhver
ofsatrúarmanneskja og liggur I
þönkum, þegar hún er
ein . . . .sagöi hr. Anstruther.
Nei, það held ég nú tæpast, en
benti bara á það sem
hugsanlegan möguleika.
Þá eigiö þér þrjár skýringar
eftir, sagði ungfrú Gaines. Mér
skildist þér hafa sex á takteinum.
— Kannski vinnur hún lika meö
eða er i einhverju sambandi við
blint fólk, eöa ætlar sér það. Þá er
hún kannski að æfa sig i að setja
sig i þess spor og æfa sig i aö vera
blind, þegar hún er ein sins liðs.
— Hún gæti nú foröazt
gluggann, án þesss að þurfa aö
vera i niöamyrkri, sagði ungfrú
Wheeler. — Jafnvel þó aö glugga-
tjaldiö sé bilaö.
— Fimmta tilgáta, sagði hr.
Anstruther. — Hún trúir á anda.
Hún er aö reyna að ná sambandi
við einhvern ástvin, sem er ný
Framhald á bls. 31
Smásaga eftir Frederick Brown
EIN í MYRKRINU
12 VIKAN 21. TBL.