Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 32

SVARTSTAKKUR
Húsiö var dæmigert
Parlsarhús: langur kassi, fimm
hæöir, hvorki sérlega fallegt né
sérlega ljótt og nokkuö tekiö aö
hrörna. Þeir gengu' inn.
Lögregluþjónn, sem sat við
afbreiðsluboröið viö nöfnin
þeirra, hringdi I slma og baö þá
slöan aö ganga uþp I herbergi nr.
33 á þriðju hæö. Hann bætti við I
uppgjafartón - sem hver
Parlsarbúi heföi samstundis
skiliö aö lyftan væri ekki I gangi,
svo aö þeir yrðu að nota stigana.
Guichard fulltrúi, litill maöur
svarthæröur, meö snögga
framkomu, sem er einkenni
smávaxinna manna, kom á móti
þeir I dyrunum á nr. 33. Hann
heilsaöi þeim með handabandi.
Góðan daginn, sagði hann á
ensku, — eruð þér . . .Hann
þagnaöi eins og hann væri að leita
aö rétta orðinu. ?
Verrell svaraöi á liöugri
frönsku og fulltrúanum létti
sýnilega.
— Enskan min er dálltið
ryöguö, sagöi Guechard um leið
og hann gekk að stól sinum.. Eöa
kannski væri réttara aö segja aö
hún væri kolryðguð. En áöur en
viö snúum okkur aö efninu, má
ekki bjóöa ykkur kaffisopa?
— Þakka yður fyrir svaraði
Verrell.
Guichard baö um kaffiö gegn um
hússlmann. Svo bauð hann þeim
vindlinga. Hann horföi framan I
Georg. — Höfum viö ekki hitzt
einhverntíma áður? sagði hann.
— Þaö held ég ekki, svaraöi
Georg. um leiö og hann tók
vindling úr krukluöu bréfinu.
— Það er nú samt áreiðanlegt,!
aö viöhöfum sézt áður. Ég gleymi
aldrei andlitum, sagöi hann með
drýgindalegu öryggi. Hann staröi
dálitla stund enn á Georg áöur en
hann settist á stól sinn viö
skrifborðiö. Hahn tók upp
papplrsörk og las þaö, sem á
henni stóö. — Viö fengum þessa
beiöni frá Interpol, ykkar vegna,
um aö reyna aö finna þennan
demant, sem þarna er lýst. Nú
skal ég fara með ykkur til
skargrripasalans, og þá getum
viö séö, hvort þiö þekkiö
demantinn aftur. Þetta eru elztu
skartgripasalarnir í allri
Parlsarborg og llka þeir
dýrustu . . . .Hann þagnaði. —
Afsakiö, en mér var aö detta
nokkuö I hug, I sambandi við
annaö mál. Hann tók blýant og
krotaöi eitthvaö á minnisblaö á
boröinu hjá sér.
Kona, sem var mjög ófrið I
andliti en meö sérlega falleg brún
augu færði þeim þrjá bolla af
kaffi á gömlum, sköröóttum
bakka. Hún setti bollana fyrir
framan þá og fór síðan út með
tóman bakka.
— Þessi demantur er sennilega
stolinn, sagöi fulltrúinn og hræröi
I bollanum sinum.
— Þaö höldum við, sagöi
Verrell, en þetta er dálitið
viðkvæmt mál.
— Hvernig það?
— Demanturinn tilheyrir
fjölskyldu, sem keypti hann i
Brasiliu, rétt fyrir aldamót.
Nýlega kom upp mikið rifrildi i
þessari fjölskyldu og rétt
skömmu seinna hvarf þessi
demantur. Sumir I fjölskyldunni
eru sakaður um að hafa stoliö
honum og selt, og þeir saka svo
aftur hina um það sama. I stuttu
máli sagt, þá eru engin bréf fyrjr
þvl, aö demanturinn sé ekki bara
falinn einhversstaðar, fyrir til-
verknaö einhvers úr
fjölskyldunni.
— I hvaöa ljósi skoöið þér þá
þennan demant?
Verrell brosti: — t stranglega
hlutlaustu ljósi, þangaö til viö
höfum fundið hann og fundiö út,
hvernig hann er hingaö kominn.
— Getiö þér þekkt demantinn?
— Já.
— Eruð þér sérfræðingur á þvi
sviöi?
— Ég hef dálitla þekkingu.
Fulltrúinn sagði hvat-
skeytlega: — I mlnum
augum er nú demantur
nákvæmlega eins útlits og
glerbrot. Þaö er ekkert annaö en
hégómaskapur, sem gefur þeim
þetta mikla verömæti. Hann leit
ögrandi á Verrell, og bjóst við að
hann mundi svara þessu fullum
hálsi, en Verrell sagði ekkert.
Hinn varö eins og vonsvikinn og
sneri sér að Georg. — Og þér, hr.
Hamilton, eruð þér llka
sérfræöingur I gimsteinum?
— Nei, það er ég ekki.til þess aö
vera það, þarf maður aö
handfjatla gimsteina eins oft og
félagi minn gerir.
Sýningarnar I gluggunum hjá
Maison Parmentier voru svo
yfirlætislausar, að það var fyrir-
gefanlegt þó að áhorfandi héldi,
að þarna væri aðallega verzlað
meö svart flauel. En hver sá, sem
hafði eitthvert vit á gimsteinum,
hefði getaö séö, að minnsta kosti
þrír gripir þarna voru hundrað
þúsund franka viröi. Þrisvar
sinnum á siöustu tveimur árum,
höföu glæpamenn reynt að
brjótast þarna inn, en það hafði
mistekizt og lögreglan hafði
handsamaö alla innbrotsþjófana.
Þeir Guichard, Georg og
Verrell óku I lögreglubil til
Maison Parmentier! Þeir gengu
inn og þegar fulltrúinn heimtaði
valdsmannslega að tala viö for-
stjórann, hljóp einn búöar-
maöurinn til að framkvæma
skipunina. Þeim var visaö inn I
skrifstofu forstjórans, og kynntir
og allir heilsuðust með handa-
bandi.
— Hvarerdemanturinn? spuröi
fulltrúinn, og greip fram I þaö
sem forstjórinn haföi veriö aö
segja.
— Hann er I járnskáp niöri I
kjallara . . .byrjaði forstjórinn.
— Lofið okkur þá að sjá hann.
Forstjórinn reiddist við
framkomu fulltrúans, en sem
sannur Parisarbúi, gætti hann
þess vel að móðga ekki yfirvöldin.
Hann fór út I dyrnar og skipaöi
einhverjum snöggt aö fara niður I
kjallara og koma með demantinn.
Þegar hann kom aftur að
skrifboröinu sinu reyndi hann að
koma einhverjum samræöum I
gang: — Þetta er mjög fallegur
steinn.
— Er þaö? hvæsti fulltrúinn.
— Ef hann er ekki stolinn, skal
ég kaupa hann.Hann getur oröiö
alveg stórkostlegur I hring.
— Og gefiö yður stórkostlegan
ábata.
Forstjórinn, sem hneykslaöist á
svona ókurteisi,starðiá fulltrúann
meö vaxandi vanþóknun.
Feitur maður barði á hurðina i
skrifstofunni og kom inn. Hann
rétti forstjóranum svarta öskju
og ' fór síðan út. Forstjórinn
opnaði öskjuna, starði á
demantinn, sem lá þar á þykku
svörtu flauelshægindi og rétti
hann til fulltrúans með nokkurri
tregöu.
— Hann er glannalegur, sagöi
fulltrúinn.
— Það, sem er fullkomiö,
veröur aldrei glannalegt ....
— Bull. Fulltrúinn rétti Verrell
ösk juna.
Verrell athugaöi demantinn.
Þaö var sá sami og hann haföi séö
I skápnum hjá Mathews. Hann
sneri honum hægt milli
fingranna, og dáöist aö rauöa
blænum á steininum. — Hann er
sérlega gallalaus, sagði hann.
— Já, sannarléga, herra minn, •
sagöi forstjórinn meö ákafa.
Hann leit snöggt á fulltrúann. —
Þaö er ánægjulegt að sjá svona
fegurö rétt metna.
— Haldiö þér, að hann sé úr
Dequinhonta-námunni? Eöa
kannski úr Numiasnámunni,
svona litur?
— Mér datt I hug Dequinhonta.
Blærinn er heldur dökkur til þess
aö geta veriö úr Numiasnámunni.
32 VIKAN 21. TBL