Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 10

«c
það sem fram fór í næsta kofa
og Georgis fékk ekki einu sinni
að sjá sina tilvonandi brúði.
Svo gekk lífið sinn vana-
gang, þangað til að móðir
stúlkunnar sagði henni einn
góðan veðurdag, að hún væri
trúlofuð og ætti að giftast pilti,
sem héti Georgis. Ababa var
síður en svo uppnæm við þess-
ar fréttir, vissi ekki einu sinni
hvað um var að ræða. Svo kom
maskalhátíðin og eftir að fjöl-
skyldan var komin heim í þorp-
ið aftur, gat Ababa ekki hugs-
að um annað en myndarlega
manninn, sem hún hafði séð á
torginu fyrir framan kirkjuna.
Hún lá oft vakandi á nótt-
unni og hugsaði um hann,
reyndi að gera sér í hugarlund
hvernig rödd hans væri.
Þegar móðir hennar færði
brúðkaup hennar í tal, eftir
þessa ferð, varð Ababa alltaf
dálítið ergileg, þótt henni væri
ekki Ijóst hvers vegna. Henni
var ljóst að það varð ekki hjá
því komizt að hún giftist Ge-
orgis, en það kom ekkert við
Þeir eru skrautlega
klæddir þessir háttsettu
prestar.
dagdraumum hennar um mann-
inn á kirkjutorginu.
Tíminn leið og brúðkaupið
nálgaðist. Ababa var bæði feg-
in og óttaslegin, vegna þess
sem til stóð, fegin að losna úr
stofufangelsinu og óttaslegin
gagnvart því óvænta, sem beið
hennar.
Undirbúningurinn hófst mörg
um vikum fyrir brúðkaupið.
Það var slátrað, bakað brauð
og bruggaður mjöður. Allir
voru önnum kafnir, allir nema
Ababa, sem ranglaði um og
hafði ekkert að gera. En svo
kom hinn mikli dagur. Eld-
snemma um morguninn fór
fólkið að hópast saman á
þorpstorginu. Það kom sér fyr-
ir í smáum og stórum hópum.
Á miðju torginu var hópur
ungra stúlkna og annar hópur
pilta og þau voru öll í svipuð-
um búningum; stúlkurnar í
hvítum og piltarnir í svörtum
búningum. f miðjum hópi
stúlknanna sat brúðurin sjálf.
Hún leit feimnislega til ungu
piltanna og hugleiddi hver
væri brúðguminn. Hann var að
sjálfsögðu ekki síður forvitinn
og virti fyrir sér andlit stúlkn-
anna, hver var nú hans út-
valda?
Er það hún?
Ungur piltur stóð upp og gekk
að stúlknahópnum. Það var
Yasu, bezti vinur Georgis og
svaramaður — mizé. Hann
reyndi að leggja spurningar
fyrir stúlkurnar, til að finna
þá réttu. Þetta vakti mikla
kátínu og stúlkurnar flissuðu
og ákemmtu sér vel, reyndu að
Framhald á bls. 43.
Gebre-Wolde, tengda-
faðir Aböbu, sem sat sig
aldrei úr færi að rægja
hana og spilla á milli
ijónanna.
10 VIKAN 21.TBL.
VÍSNAÞÁTTUR VIKUNNAR
SÓL
Á
HIMNI
HÆKKA
FER
Get ég aö ég sé grýla barna
af guöunum sköpt I manna liki.
Á mig starir unginn þarna
eins og tröll á himnarlki.
Svo kvaö Látra-Björg einhverju sinni,
þegar hún kom á bæ, þar sem litiö barn
stóö fyrir dyrum úti. Barniö staröi á hana
i forundran, en tók siöan aö háskæla.
Látra-Björg, sem hét fullu .nafni Björg
Einarsdóttir, fæddist i byrjun átjándu
aldar og liföi fram yfir 1780. I grein, sem
Gils Guömundsson hefur skrifaö um hana
og kveöskap hennar, segir meöal annars:
„Björgu Einarsdóttur er þannig lýst, aö
hún hafi verið allra kvenna stærst og fer-
legust ásýndum. Einkum var til þess
tekiö, hve hálslöng hún var og hvaö henni
var hátt til hnés. Björg lifði ógift ajla ævi
og gekk aldrei I vistir eins og annað
kvenfólk. Leiddisthenni jafnan allt nostur
og dund, en svo nefndi hún hin venjulegu
kvenmannsstörf, matreiðslu, heyskap og
tóvinnu. Framan af ævi bjó hún jafnan á
Látrum á Látraströnd, enda var hún
kennd viö þann bæ.”
Látra-Björg stundaði lengi sjóróöra
meö karlmönnum, en þegar árin færöust
yfir, lagöist hún i flakk og fór viöa um
landiö. Eins og öðrum flökkurum var
henni i nöp viö hreppstjóra og sýslumenn.
Einhverju sinni ávitaði Jón sýslumaöur
Benediktsson hana harölega fyrir leti og
ómennsku og skipaöi henni aö hætta aö
flakka. Björg henti spjót hans á lofti og
sendi þaö á augabragöi aftur til fööur-
húsanna meö þessari visu:
Dómarinn Jón, þú dæmir mig,
dómurinn sá er skæöur.
Dómarinn sá mun dæma þig,
sem dómunum öllum ræöur.
ööru sinni kom Látra-Björg aö
Mööruvöllum i Hörgárdal, en þar bjó þá
Stefán amtmaður Þórarinsson. Hann var
örgeöja og haföi illan bifur á vergangi.
Þegar honum var sagt, aö Björg væri á
leiöinni aö bap hans, gekk hann á móti
henni. Hún heilsaöi h,onum meö þessum
oröum:
„Sæll vert þú,-Stefán minn!”
Viö þessari kumpánlegu kveðju brást
amtmaöur illa og jós úr skálum reiöi
sinnar yfir flökkukerlinguna. Björg
hlustaði á hann hin rólegasta, en kvaö
þessa vísu, þegar mestu skammirnar
voru um garö gengnar:
Þó aö gæfan mér sé mót
og mig i saurinn þrykki,
get ég ekki heiörað hót
hofmóöuga gikki.
Viö visuna sljákkaöi i amtmanni og svo
fór aö lokum, aö hann leysti Látra-Björgu
út meö gjöfum.
Björg haföi fyrir venju aö yrkja visur
um þær sveitir, sem hún gisti. Og aö sjálf-
sögöu fór þaö eftir móttökum og viður-
gerningi, hvern dóm hin ýmsu héruö
fengu hjá henni. Hér á eftir fara visur um
staöi, þar sem Björg hefur bersýnilega
ekki átt sjö dagana sæla:
Slétta er bæöi löng og ljót,
leitun er á verri sveit,
hver sem á henni festir fót
fordæmingar byggir reit.
Langanes er ljótur tangi,
lygin er þar oft á gangi,
margir bera fisk i fangi,
en fæstir aö honum búa,
samt vil ég til sveitar minnar snúa
Kviöi ég fyrir aö koma i Fljót,
kviöi ég fyrir Sléttuhliö,
kviöi ég riöa kulda mót,
kviöanleg er þessi tiö.
Reykjadalur er sultarsveit,
sest hann oft með fönnum.
Ofaukiö er i þeim reit
öllum góöum mönnum.
Þaö kveöur hins vegar viö annan tón i
þessum visum:
Báröardalur er bezta sveit,
þótt bæja sé langt á milli.
Þegiö hef ég i þessum reit
þyngstu magafylli.
Mývatnssveit ég vænsta veit
vera á noröurláði.
Fólk er gott en fær þann vott
aö fullt sé þaö af háöi.
Meö þessari visu segjum við skiliö viö
Látra-Björgu að sinni, en snúum okkur að
botnakeppninni. Eftirtekjan varö heldur
rýr eftir fyrripartinn um eldgosiö i
Vestmannaeyjum, enda reyndist hann
ekki bjóða upp á nógu marga möguleika.
Viö birtum þvi aöeins örfá sýnishorn,
enda sannarlega ekki um auðugan garö
aö gresja. Fyrriparturinn var þannig:
Illt er aö varast örlög grimm.
Eldgos i Helgafelli.
Surtaraskan svört og dimm
sveipast um hús og velli.
E.B.G., Seyðisfiröi.
Röddin úr neöra dæmir dimm
dóminn á Eyjavelli.
Dómald Asmundsson.
Eyjaþjóö viö eldél dimm
er á hálu svelli.
A.Þ.
Óskum þau veröi ekki dimm
og Eyjarnar haldi velli.
Arni Johnsen iökar trimm,
þótt eiturbrælan hrelli.
Sólveig frá Niku.
Hewqaeyjan hnipin, dimm
halda mun þó velli.
E.B.G., Seyöisfirði.
Siðastnefndi höfúndurinn sendi okkur
einnig sjálfstæöa stöku um sama efni, og
er hún á þessa leiö:
Surtur enn aö sunnan fór
sveipaöur ógn og hrelli.
Atján sungu I einum kór
eldar i Helgafelli.
Nú er sumariö aö koma og sitthvaö
skemmtilegra viö aö vera en sitja heima I
stofu og banga saman botnum. Viö ýtum
þó úr vör nýjum fyrriparti, og auövitaö
fjallar hann um heiörlkju hugans og
hækkandi sól:
Sól á himni hækka fer,
heiörikt I minu sinni.
Aö lokum sendir þátturinn unnendum
sinum um land allt beztu kveöjur og ósk
um gleðilegt sumar.