Vikan - 24.05.1973, Blaðsíða 40

Hann sýndi okkur hvar aðal-
slökkvarinn var.
Einhver hrópaði uppi á lofti: —
Þetta er lögreglan. Hver er þarna
níðri.
Bobby leit snöggt á Harry og
Jean, greindarlegum, gráum
augum. Hún settist á hækjur við
hliðina á Callie og strauk vanga
hennar með óhreinu, litlu
höndinni. — Nú er allt gott,
mamma. Þú ert ekki reið við mig,
er það? Við vildum ekki að paps
yrði leiður, skilurðu það? sagði
litla systir Harrys.......
Frank Miller sat undir stýri á
bláa bilnum, sem þaut eftir
hraðbrautinni, i burt frá Los
Angeles. Varney sat i aftur-
sætinu, digur og slyttislegur,
greinilega alveg kærulaus.
Dorinda ók sér i framsætinu og
það var auðséð að taugar hennar
voru þandar til hins ýtrasta. Hún
hélt svo fast um töskuna sina, að
hnúarnir hvitnuðu. Siminn hjá
Paul Fairchild var á tali.
— Snúðu við og aktu stytztu leið
heim til hins elskulega pabba
Harrys, sagði Dorinda. — Ég ætla
að tala við hann.
— Nei, nú ætla ég að stöðva
bllinn og stinga af, — eins og Cóle
og Jake, sagði Frank Miller. —
Varney getur þá ekið fyrir þig.
— Hvað áttu við með þessu?
— Ég á við það eitt, að þú ert
alveg geggjuö, en það skiptir
liklega ekki svo miklu máli fyrir
Varney, sagði Frank.
— Þú verður að aka heim til
Fairchilds, strax. Gerðu eins og
ég segi.
— Það er úti um Max núna,
Dorinda.
— Þá ræni ég allri Fairchild
fjölskyldunni.
— Reyndu, ef þú getur, sagði
Frank. En reiknaðu ekki með
minni aðstoð. Hér stekk ég af.
Hún lyfti töskunni og sló hann
beint í andlitið. Billinn kastaðist
út á vegarbrúnina. Það heyrðist
skerandi hljóð og billinn skall á
kantsteini, þaut beint upp I loftið
og kom niður á þakiö. A næsta
augnabliki stóö hann i björtu báli.
Klukkan var hálfniu um kvöldið
og ennþá var aðeins mánudagur.
Paul Fairchild hailaði sér upp
að koddunum og leit tiltölulega
vel út. Mei leit á hann. Dick horföi
á þau bæði og hugsaöi með sér, aö
liklega hefði það verið góð ráð-
stöfun hjá honum, að stinga upp á
þvi að Mei yrði um kyrrt, til aö
stjórna heimilinu. Hún var vel til
þess fallin og gat þá lfka verið
einskonar hjúkrunarkona og
gamla manninum til afþreyingar.
Callie horföi á Fairchild lækni
og Jean virti þau öll fyrir sér.
Enginn tok eftir henni.
Harry Fairchild hafði ekki
augun af litlu systur sinni. Hún
var dásamleg. Tony Mizer hafði
verið hressilegur strákur,
Deirdre var ágæt og jafnvel Sally
var ekki sem verst, — en Bobbý,.
hún var engu lík!
Paul Fairchild sagði við Callie:
— Þau eru sannarlega
skemmtileg börnin yðar. Þetta er
fallegur hópur!
— Og þér eigið lika einstakan
son, sem ég er i mikilli þakkar-
skuld við, sagði hún og brosti til
Dick, sem hafði rétt lokið við að-
gerö á manninum hennar, með
sinni kunnu snilld. Rex Julian
myndi ná fullri heiisu innan
skamms.
Dick sagði: —Sem læknir þinn,
pabbi, vil ég minna þig á, að það
er kominn timi til að þú farir að
sofa.
— Aðeins nokkrar minútur i
viðbót, sagöi gamli maðurinn i
stóra rúminu. — Callie, má ég
tala snöggvast við Barböru?
— Að sjálfsögðu, sagði Callie,
en óljós skuggi leið yfir andlit
hennar.
Litla stúlkan gekk út úr barna-
hópnum og til gamla mannsins.
Hún stóð og virti hann fyrir sér,
þögul. Hann snerti hana ekki.
— Veiztu að ég er faðir þinn,
Barbara?
— Já, ég veit það, sagði hún
alvarlega.
— Og veiztu, að þú átt þrjá
fullorðna bræður? Þetta þarna er
Dick læknir. Og þarna er Harry.
Tom bróður þinn hittir þú bráð-
lega.
Bobby leit við og horfði á
Fairchild bræðurna. Hún var
alvarleg og athugul á svipinn.
— En svo áttu lika mörg
systkin, sagði gamli maðurinn.
Hún beit á vörina. Gráu augun
voru eins og á verði.
— Þú vilt kannske heldur búa
hjá þeim? Og mömmu þinni?
Munnsvipur barnsins varð
strax mýkri, en hún brosti ekki.
Hún kinkaði kolli.
— Og mamma þin vill liklega
mjög gjarnan að þú verðir kyrr
hjá henni? Og öllum krökkunum?
— Það er alveg áreiðanlegt,
sagði Callie bliðlega.
— Mér finnst það lika mjög góð
ráðstöfun, sagði Paul Fairchild.
— Ég er orðinn nokkuð gamall,
eins og þú sérð og hér er enginn til
að leika sér við. Mamma þin vill
liklega ekki láta mig hafa ykkur
öll. En ég vona að þið getið
skemmt ykkur vel hérna I nokkra
daga. (Hann-^sagði ekki: Til
miðvikudags.) Og slðar meir
kemur þú hingað hvenær sem þú
vilt, ein, eða með allan hópinn
með þér, öll systkinin!
— Það er ágætt, sagði hún og nú
ljómaði litla andlitið. Hann sá að
hann haföi gert hana hamingju-
sama.
— Þá erum við sammála. Þetta
er nú engin smáræðis fjölskylda!
sagöi gamii maðurinn og hallaði
sér aftur á bak. — Látum okkur
nú sjá. Þú átt þrjár systur. Hann
taldi á fingrum sér og litla
stúlkan kinkaði kolli og taldi líka.
— Og sex bræður, þrjá litla og
þrjá stóra. Drottinn minn!
Bobby hló.
— Og svo, sagði gamli
maðurinn, — áttu lika mömmu.
Ó, já!
— Og svo áttu lika paps, sagði
Paul Fairchild. — Og mér er sagt
að hann spili á gitar?
— Já, já. Telpan gekk nokkur
skref aftur á bak, og beið spennt
eftir framhaldinu.
— Og svo áttu lika annan pabba
I viðbót, sagði faðir hennar.
— Já! hrópaði Bobby himin-
lifandi. — Ég á vlst allt mögulegt!
Hún ljómaði. Það var lika satt.
Frá mannlegu sjónarmiði var
hún vel sett. Hún var greind,
lagleg og það haföi sýnt sig að hún
laðaði að sér þá, sem voru I
kringum hana, og — hún var lika
ung.
— En nú er llklega bezt að Mei
sýni ykkur hvar þið eigið að sofa.
Góða nótt!
Hann snerti ekki dóttur sina (o,
hve hann var sniðugur, hugsaði
Jean!), en Bobby strauk bliðlega
vanga hans.
— Góða nótt, pabbi, sagði hún,
alvarleg I bragði.
Börnin buðu öll góða nótt. Callie
sagði: — Nú verðið þið aö vera
stillt, ég kem bráðum. Hún ýtti
þeim bllðlega út úr herberginu og
þau gengu öll I fylkingu eftir Mei.
Skugginn var nú horfinn af
ásjónu Callie. Hún sagöi: — Mig
langar til að þakka yður, herra
Fairchild. Okkur þykir öllum svo
vænt um hana.
Hún brosti til þeirra allra, sér-
staklega þó til læknisins, og svo
gekk hún út á eftir börnunum
slnum.
Nokkru síðarkom Mei til baka.
Harry og Jean buðu góða nótt.
Þau gengu fram á ganginn. Það
var komið llf I gamla húsið.
Harry fannst hann heyra mál-
skraf og raulandi raddir alls-
staðar.
Niðri I anddyrinu kom Dick til
þeirra. — Tom var að hringja. Ég
held að ég segi ekki pabba
fréttirnar I kvöld. Hann er búinn
að fá meira en nóg i dag. En Max-
með-hnifinn dó I klefa sinum fyrir
stundu síðan.
— Hvað ertu að segja?
— Það var víst hjartað.
Fangelsislanknirinn var samt ný.-
lega búinn að skoða hann og þá
virtist allt I Iagi.
Hjartað hefir kannske brostið,
sagði Harry hugsandi. (Maðurinn
átti dóttur, sem hann eflaust haföi
elskað heitt.)
Harry og Jean settust inn I
bílinn.
— Heim? spurði hann snöggt.
— Já, takk, svaraði hún, jafn
snöggt.
Jean lokaði augunum og hallaöi
sér aftur á bak og þegar hún
opnaði augun aftur, var hann að
aka inn I neðanjarðarbilskúrinn.
— Heyrðu mig nú!
— Vertu nú góð, tautaði hann. —
Bonzer er alveg utan við sig.
Hann er búinn að sitja á einhverri
lögreglustöð frá klukkan fjögur til
sex I dag, vegna möppunnar, sem
var merkt honum á skrifstofu
Bernies. Honum finnst hann hafa
svikið okkur. Þú verður að hjálpa
mér við að hugga hann og styðja
við sjálfsvirðingu hans.
— Já, ég er lika mjög hrifin af
Bonzer, sagði hún með sakleysis-
svip. En hjartað barðist i brjósti
hennar. Hún gat ekkert að þvi
gert.
Þau stóðu samán I lyftunni og
Harry leit upp I loftið.
— Mér datt skyndilega I hug, að
ég væri ekki beinlínis hetjan I
þessu ævintýri. Stundum fannst
mér samt ég ekki yera langt frá
þvi, að minnsta kosti, þegar ég
hékk utan I snarbröttum kletta-
veggnum, með öskrandi nautið
rétt fyrir neðan mig.
— Það er nú lítið hetjulegt við
feril minn I þessu máli. Þegar
þessari furðulegu grisaleit var
lokið, var ég hreinlega hlekkjuð
við bruggker.
Hann leit niður á hana. Hún
sagði aldrei það sem hann bjóst
við. Flestar stúlkur hefðu nú
reynt að styðja við karlmennsku
hans, eftir að hann hafði hafið
máls á þessu. Hún hefur ekki
haldið að hann væri I þörf fyrir
stuðning, hann væri fær um að
standa fyrir sinu, — að hann væri
það karlmenni. Þetta voru að
sjálfsögðu mestu gullhamrar,
sem hann gat óskað sér.
Þau voru komin upp. — Ég var
lika hlekkjaður við þetta ker,
sagði hann, þegar hann opnaöi
dyrnar fram á ganginn. — Það
liggur kannske ekki fyrir okkur
að drýgja hetjudáðir. En þú veizt
llklega hvernig öll ævintýri enda?
— Já, sagði hún og leit
spyrjandi á hann.
— Og svo giftu þau sig og voru
hamingjusöm upp frá þvi, sagði
Harry.
A næsta andartaki lá hún I
örmum hans og orð voru óþörf.
Sögulok.
SVARTSTAKKUR
Framhald af bls. 33.
Bordeauxvln hérna, sem ég verð
vonsvikinn ef þú viðurkennir
ekki, að sé þaö bezta I heimi.
— Hvað eigum við að gera?
Verrell andvarpaði. Hann leit
uppúr matseölinum. — Ef það
getur lagað I þér matarlystina,
skal ég segja þér það. Auðvitaö
brjótumst við inn hjá
skartgripasalanum og leitum aðl
40 VIKAN 21. TBL.