Vikan - 22.11.1973, Qupperneq 13

Ian Macrimmon • hallaði sér
með krosslagða arma upp að háa
vélslmastólpanum og bölvaði i
hljéði, en af mikilli sannfæringu
þó, bæði örlögum sinum og hafn-
arstjóra-þjösnanum, sem hafði
komið nýmálaöa skipinu hans,
Clanrannach.fyrir aftan við belg-
mikinn vörukláf, sem var að taka
boxir um borð. Allt var þarna
þakið rauðu fitukenndu ryki.
Handan stóru hafnarinnar sá-
ust húsin i Spánarhöfn titra i ti-
bránni. Hann hlakkaði til þeirrar
ókomnu stundar, er skipið gæti
rifið akkerið upp úr leðjunni og
stefnt út á hafið bláa.
Hann horfði með ánægju á há-
setana koma fyrir siðustu pjönk-
unum á framlestinni og taka að
breiða segldúkinn yfir allt saman
og fleyga hann fastan.
Kyndari kom upp á þilfarið,
iklæddur skyrtu og léreftsbrók-
um. Hann strauk sér i framan
með vélartvisti, sem skildi eftir
hvita þráðarspotta i skeggbrodd-
unum. Macrimmon leit á hann
með gremjusvip, skipið átti von á
farþegum og þetta var heldur ó-
heppileg auglýsing fyrir útgerð-
ina. Hann æpti til mannsins að
hverfa undir þiljur, en kyndarinn
skeytti þvi engu og benti honúm
með miklum ákafa.
Macrimmon glápti á hann, en
þaut siðan niður stigann og niður
á þilfar. Kyndarinn gekk á undan
honum áleiöis að vistarverum
vélamannanna,. og hvarf siðan
undir þiljur. Macrimmon vó sig á
höndunum niður stigann og lenti á
korklögðu gólfinu.
Hurðin að káetu fyrsta vél-
stjóra stóð upp á gátt. Kyndarinn
var kominn inn i klefann. Mác-
rimmon ýtti honum til hliðar og
leit á manninn, sem lá i kojunni.
Augun voru galopin og starandi
og ranghvolfdust i andlitinu. And-
litsbjórinn var bláhvitur og stóð á
beini, munnurinn samanbitinn og
hakan stirðnuð og framstæð.
Hægur skjálfti fór um allan lik-
amann, sem gekk eins og i bylgj-
um undir þunnu skinninu og
brjóstkassinn þandist út. Etienne
Soubirail yfirvélstjóri, andaði
þungt gegn um nefið. Hann greip i
teppið með fingrum, sem liktust
mest klóm.
Macrimmon greip i öxlina á
honum og hristi hann dálitið. Lik-
aminn var iskaldur.
Kyndarinn sagði dauflega: —
bú vekur hann ekki þegar hann er
svona.
— Hefur hann fengið svona
köst áður?
Maðurinn var kindarlegur á
svipinn. — bau hafa aldrei staðiö
svona lengi. Hann fær þau helzt
þegar hann ætlar i land.
— Ætlaði hann I land i dag?
Kyndarinn kinkaði kolli þegj-
andi.
— En við siglum klukkan sex!
hraut út úr Macrimmon. — Hvers
vegna sögöuð þiö ekki til þegar
hann veiktist?
— Meistarinn sagði okkur aö
steinhalda kjafti. Hann hélt sig
hafa fengið sólsting.
— Nei, f jandinn hafi ef þetta er
sólstingur. baö llkist meir floga-
veiki. Hann gæti legið hérna
steindauður.
Wf
Bouage gamla var æðstiprestur þessarar
athafnar. Hún var smávaxin og afgömul,
og á fingrum hennar blikuðu margir
hringar i eldsloganum, en á höfði hennar
gnæfði krans úr grænum greinum...
Kyndarinn svaraði þver-
móðskulega: — En þetta sagði
hann okkur og hann er venjulega
fullhress þegar kastið er liöið hjá.
Macrimmon rétti úr sér. — Ég
ætla að segja skipstjóranum frá
þessu. Hafðu auga með honum
meðan við náum i lækni.
begar Macrimmon kom upp i
brúna, sneri Adam Ballantyne að
honum baki.. Húfan sat fast á
höfðinu og huldu skallann á skip-
stjóranum, en rauði hárkraginn
stóð niður undan henni. Feiti
þrekni llkaminn hallaðist fram,
þegar skipstjórinn horfði á upp-
skipunarmennina út fyrir grind-
verkið.
Macrimmon sagði honum sög-
una i stuttu máli og bætti svo við:
— Hann þarf að fara i land.
— Já, vist þarf hann þess, en
kannski vilt þú segja mér, hvar
ég á að ná i vélstjóra, fyrir kvöld-
flóöið?
Macrimmon yppti öxlum. — Ég
þarf að fara i land á jullunni með
hann Soubirail, og sjá, hvað mér
verður ágengt hjá hafnarstjóran-
um. Kannski er þar einhver aö
leita að plássi?
Ballantyne kinkaði kolli. — Ég
er hræddur um, að þér veröi litið
ágengt. Við verðum vist að gera
okkur að góðu að vera eina nótt-
ina enn hér i flóanum. Hvað liður
farminum?
— Hann er kominn um borð og
hiti á kötlunum. Við gætum lagt
af stað undir eins og farþegarnir
eru komnir, ef Soubirail væri i
lagi. Vel á minnzt, hefurðu heyrt
nokkuð af farþegunum?
— beir eru komnir og þú ættir
að fara og taka móti þeim. Ég
ætla inn til min — og ég skyldi
ekki i þinum sporum, minnast
neitt á þessi smá-vandræði okkar.
begar Macrimmon kom niður,
voru farþegarnir þrir þegar
komnir upp á þilfar. betta voru
Cyrus Rademacher, feitur og rik-
ur miðaldra maður, en sveittur og
leiður i fötum, sem voru alltof hlý
i júnimánuði i Trinidad. Svo var
það frú Rademacher með skraut-
hatt á höfði og i andstyggilega
rauðum kjól. Og svo var það hún
Serena.
Og úr þvi að Serena var þarna,
fannst Macrimmon ekki ástæða
til að beina að foreldrum hennai
nema rétt sjálfsögðustu kurteisis-
kveðjum, i hálfum hljóöum.
Serena Rademacher var litil
dökkhærð, með stór brún augu i
sporöskjulaga andliti. Andlitið
var gljáalaust og rjómalitt,
munnsvipurinn glettnislegur, og
varirnar þykkar og rauðar.
Ekki gæti hann nú staðið þarna
og glápt á hana allan daginn, en
liklega hefði hann gert það ef ekki
hefði kyndarinn, sem hann hafði
skilið eftir hjá Soubirail, komið á
vettvang. Nú settust öll vandræð-
in aftur að Macrimmon, en hon-
um tókst samt að brosa og vikja
sér til hliðar, þegar Serena skaut
sér fram hjá honum með glettnis-
brosi og gekk til foreldra sinna.
Kyndarinn gaf einhverja höfuð-
bendingu og stýrimaðurinn leit i
áttina og sá Soubiralil standa i
nokkurra skrefa fjarlægð við bak-
borðstokkinn og starði á oliu-
mengaðan sjóinn og blágráu fjöll-
in i Tinidad. Macrimmon gekk til
hans og sagði: — Ertu oröinn góð-
ur?
— betta var sólinni að kenna..
Ég hvildi mig dálitið i kojunni.
Málrómurinn var sönglandi, eins
og algengt er á gömlu frö'nsku
eyjunum.
Macrimmpn var tortrygginn á
svipinn.
Vélstjórinn yppti öxlum. — Ég
er orðinn alveg góður.
—• bú varst nú samt eins og lið-
ið lik fyrir einum hálftima.
— Ég hef vist litiö verr út en ég
var i raun og veru.
— Jæja, þaö getur nú verið
sama héöanaf. bú getur farið i
land á bátnum, sem kom með far-
þegana.
Soubirail varð hissa á svipinn.
— bað er engin þörf á þvi, flýtti
hann sér að segja. — Ég skal vera
við minn keip, þegar við leggjum
af stað.
— Bull og vitleysa, sagði Mac-
rimmon. — bú ert enginn maður
til að taka vakt. Skipstjórinn
sagði mér að setja þig i land.
Taktu nú saman dótið þitt og
farðu niður i bátinn.
Soubirail sendi honum þolin-
mæðibros. — Ég er búinn að tala
við skipstjórann og honum finnst
ég vera alveg ferðafær.
Macrimmon starði á hann, eins
og i vafa. — Er þér alvara með
þaö Soubirail? Væri ekki betra að
fara i land núna og láta athuga
þig? Við biðum morgunflóðsins.
Soubirail leit aftur i land og
svipurinn var skuggalegur. —
bað er ekki hægt að gera neitt
fyrir mig, sagði hann. Orðin
komu blátt áfram, en þó einbeitt
og ákveðið.
Skipið sigldi gegnum
,',Drekakjaftinn” i hvítleitu tungl-
skininu og eina skrúfan rak það
átta hnúta, eins og gömlu skipi
sæmdi, og glösin glömruðu á
borðinu þar sem Ballantyne og
Macrimmon sátu að kvöldveröi
ásamt farþegum sinum.
Rademacher var hressilegur i
tali, likastur þvi sem hann væri
alltaf að skipa fyrir.
Hann sneri sér að Macrimmon.
— Og þú! hvæsti hann. — Hvað
gerir þú hér? Eru næstæðstur eða
eitthvað þess háttar?
Macrimmon samþykkti, að
hann væri fyrsti stýrimaður.
— Ágætt. bá geturðu gert dálit-
ið fyrir mig. Litið eftir henni dótt-
ur minni, svo að hún sé ekki alltaf
á hnakkanum á mér. Sýnt henni
skipið. Og lika gætirðu litið eftir
henni þegar viö erum i höfn, bætti
hann við meö göfugmennskusvip.
— Hefurðu nokkuð á móti þvi?
Macrimmon svaraði alvarlega,
að hann hefði ekkert á móti þvi.
begar það mál var útkljáð stikaði
hr. Rademacher til dyra, en
stanzaði i dyrunum og hvæsti að
konu sinni: — Ertu að koma?
Frú Rademacher flýtti sér að
standa upp, brosti hjárænulega til
hinna og fór siðan út i kjölfar
herra sins.
Framhald á bls. 14
Smásaga eftir John Salt
47. TBL. VIKAN 13