Vikan - 22.11.1973, Blaðsíða 35

MYNDIR Í ELDINUM
framhald af bls 30
En hvaö um hitt?
Ballantyne beit á jaxlinn. —
beir hlógu bara aö mér, játaöi
hann. En umhugsunin um þaö
stendur mér nú samt fyrir svefni.
Macrim'mon fór aftur til
Serenu. bau fundu beyglaöan og
naumast gangfæran bil á verk-
stæöi i borginni, og voru svo
næstu tvo dagana á feröalagi um
eyjuna.
Einn dag um hádegiö staö-
næmdist Macrimmon, aö béiöni
Serenu, i skugganum af stóru tré,
uppi á skaröinú. Fyrir neöan lágu
litlu húsin i Havredieu og skipiö
eins og barnaleikfang i höfninni
og svo sást langa strandlengjan,
sem hvitir öldufaldarnir skullu á.
Macrimmon var önnum kafinn
aö taka upp úr nestiskörfunni.
Hann svaraöi, eins og viöutan
þegar Serena spuröi hann, hvert
grasigróni stigurinn lægi, sem
hvarf inn I þéttan skóginn. Stúlk-
an haföi veriö horf in stundarkorn,
áöur hann.hann saknáöi hennar.
Hann stökk út úr bilnum og hljóp
eftir stignum.
Serena stóö uppi á hrörlegum
grjótvegg, sem haföi einhvern
tima veriö hluti af garöhjalla.
Frarnmi fyrir henni var opiö
svæöi, sem hallaöi niöur — til
annarrar handar voru svertar
rústir úr múrsteini og timbri, en
hér og þar sást marmarasúla eöa
risastór bjálki úr rauöaviöi, snú-
inn og klofinn eins og eftir elds-
voöa. Á þessu svæöi voru vatns-
veituskuröir, stiflaöir af ýmsum
gróöri og lengst i burtu lá stytta á
hliöinni I slýgrónum polli, sem
einhvern tima haföi veriö skraut-
tjörn. Einhver padda lét til sin
heyra i hallarrústunum og eitt-
hvaö þurrt og skeljaö hreyföist
viö fætur þeirra og skauzt svo inn
i runnana.
Aö þessu frátöldu rikti þarna
dauöaþögn i ofsahitanum á þess-
um eyöilega staö.
Macrimmon snerti öxl stúlk-
unnar og fann, aö hún kipptist
snöggt viö. — Komdu héöan,
sagöi hann, hægt. — betta er ekki
heppilegur staöur. Hún hiýddi og
skalf þegar hann leiddi hana aftur
aö bilnum.
A leiöinni aftur til Havredieu,
sagöi hann henni frá þeim timum
fyrir hálfri annarri öld, þegar ný-
lendubúar höföu veriö heimskir
og þrælarnir hungraöir, þangaö
til loksins hatriö var komiö á há-
mark og öreigarnir geröu upp-
reisn og spilltu búgöröunum,
drápu þrælaeigendurna og
kveiktu i höllunum þeirra. baö
var fullt af svona rústum i Pierr-
on des Isles og hryllingurinn eftir
atburöi þeirrar nætur var enn ó-
gleymdur.
Serena kinkaöi kolli. — Ég fann
þetta alveg á mér, sagöi hún blátt
áfram. — Allt þetta hatur og von-
leysi. betta er ekki hamingjusöm
eyja, þótt hún sé falleg á yfirborö-
inu.
— Hún er gömul og fátæk,
huggaöi hann hana. — Hugir
fólksins hérna leita til baka til
hluta, sem væri betur gleymdir.
Og þá var hann kominn aö
vandræöunum meö Etienne
Soubirail.
begar hann kom um borö, hitti
hann Ballantyne, sem var aö rif-
ast um þetta sama viö Hans Wett-
erling, þýzka lækninn, sem var
sjálfskipaöur til þess vanþakk-
láta starfs aö sjá um heiisufar
manna i Havredieu. begar Mac-
rimmon kom inn i káetuna,
hvæsti Ballantyne framan i lækn-
inn: — Celeste Soubirail er mér ó-
viökomandi. baö er yöar aö sjá
um þá, sem veikir eru.
Læknirinn, sem var ofsareiöur,
sló digru handleggjunum út i loft-
iö og öskraöi á móti: — Ég er að
segja yöur, aö hún er ekkert veik,
skipstjóri. Hún er að visu þung-
lynd en ekkert veik. Og hún hefur
ekkert fyrir sig aö ieggja.
— Soubirail er i yðar brauði og
hann er horfinn. Konan er alveg i
vandræðum og ég hef of mikið aö
gera til þess að geta séð um hana.
Hún segir manninn sinn hafa lof-
aö, aö útvega henni far á skipinu
yðar, en nú viljiö þér ekki taka viö
henni. Nú bólgnaöi hann aftur út
af reiði Ag sneri sér aö Ballan-
tyne. — Hvers vegna eruö þér aö
koma mér i þessi vandræði? æpti
hann.
Allt I einu sneri Ballantyne al-
veg viö blaöinu. — betta er of-
mikill hiti til aö rifast i, læknir,
sagöi hann vingjarnlega og stakk
viskiglasi I hond Wetterlings. —
Ég ætlaði aö fara að segja, aö
hann Macrimmon hérna — stýri-
maöurinn minn — muni fara i
land meö yöur og tala viö döm-
una.
Wetterling lagaöi gullgleraug-
un á nefinu, sló saman hælum og
hneigöi sig stiröbusalega. Svo dró
hann djúpt andann og andaði siö-
an frá sér aftur. — Lieber Gott!
Electrolux
47. TBL. VIKAN 35