Vikan - 22.11.1973, Qupperneq 48

EINNI & DINNI
Égerbuina&vera! ÉggetV 'r( Þú þarftað_Tl
ekki meir. Ég hef ekki / ( SLAPPAAFlð)
sveiö i andlitiö af sólinni. Hún
heyrði raddir fyrir aftan sig. Hún
reyndi að lita um öxl, en þá svim-
aði hana svo mikið, að hún varð
að gripa um hnén, til að geta
haldið höföinu. Tveir menn komu
hlaupandi til hennar, annar ljós-
hærður, hinn dökkhærður. Báðir
voru gegnblautir af svita. Þeir
voru svo stórir og þeir komu æð-
andi til hennar.... Hún var of
máttlaus, til að leggja á flótta.
Svo hné hún hægt út af, með and-
litið niður i sandinn.
Sterkar hendur sneru henni á
bakið og þá skein brennandi sólin
framan i hana aftur.
— Laurel?
— Nú skiljið þér vonandi, að
hún þarfnast læknis?
— Það kemur yður ekki við,
herra McBride!
Henni tókst að koma auga á
þriðju persónuna, litinn dreng.
Hann var óttasleginn og rétti
höndina i átt til hennar. Hvað
vildi hann? Hún ætti kannski að
reyna að hugga hann, en hend-
urnar lyftu henni snöggt upp og
báru hapa i burtu.
Hún horfði, furðu lostin, á blóð-
iö i munnvikum hans.
— Hefir eitthvað komið fyrir?
spurði hún.
Hann horfði á hana, undrandi á
svipinn og hélt svo áfram með
hana.
Frh. i næsta blaði.