Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 13

SIMTAL A
10.000.- DOLLARA
ár og einhvern veginn haföi hún
það á tilfin'ningunni, að ekki væri
allt með felldu.
Loks hafði hún sig upp i það að
hringja á flugvöllinn, þar sem
henni var sagt, að vélin hefði
haldið áætlun fullkomlega og lent
á tilséttum tima. Þvi miður yrði
hún að biða fram að skrifstofu-
tima til þess að fá að vita, hvort
maðurinn hennar hefði tekið
þessa vél, eða hefði af
einhverjum ástæðum afpantað
farið og tekið sér far með annarri
vél.
Frances var farin að verða
óttaslegin og hringdi á hótelið,
sem maður hennar var vanur að
gista á. Og þar var henni sagt, að
maður hennar hefði farið þaðan
kvöldið áður, án þess að biðja
fyrir skilaboð.
Henni tókst ekki að festa blund
alla nóttina.
Samt sem áður reyndi hún að
róa sjálfa sig með þvi, að ekkert
flugslys hefði orðið siðasta sólar-
hring. Og hefði Paul lent i slysi,
eða veikst og verið lagður inn á
sjúkrahús, hefði henni verið til-
kynnt um það. En þrátt fyrir
þessar skynsamlegu ályktanir,
var henni mjög órótt.
Það var lika mjög ólikt Paul að
láta hana ekki vita allt um ferðir
sinar. Hvar var hann, ef hann var
farinn frá Chicago? Hvar i ósköp-
unum var Paul?
Hún leit á armbandsúrið sitt.
Hún varð að biða eina klukku-
stund til viðbótar, áður en hún
gæti hringt á flugvöllinn og ef hún
fengi engar upplýsingar þar, gat
hún ekki gert neitt annað en að
biða næstu flugvélar frá Chicago.
Og ef hann kæmi ekki heldur með
þeirri vél, yrði hún....Frances
velti þvi fyrir sér hvað hún gæti
þá tekið til bragðs.
Þá yrði hún að snúa sér til lög-
reglunnar, yfirmanns Pauls,
blaðanna.... og hún yrði að svara
mörgum hræðilegum
spurningum. Útlitið var of skelfi-
legt til þess að nokkur orð væri
hægt að hafa um það.
Nú byrjuðu auglýsingarnar i
sjónvarpinu og Frances fór fram i
eldhúsið til þess að sækja sér
annan kaffibolla. Hún þaut aftur
fram, þegar siminn hringdi.
Hún lagði frá s'ér kaffibollann
og þreif simtólið.
— Halló?
— Frú Bartlett? sagði ókunn
rödd. — Frú Frances Bartlett?
— Já, hvern tala ég við?
— Við höfum manninn yðar i
haldi, frú Bartlett.
— Hvað þá? spurði hún
skilningslaus. — Hvað?
— Maðurinn yðar er i haldi hjá
okkur, sagði röddin aftur.
— Ha? Hafið þið Paul I haldi?
Já, en hvernig...
— Við krefjumst lausnar-
gjalds. Skiljið þér?
— 0, guð minn góöur..........
Frances greip andann á lofti og
reyndi að vera róleg. Hún greip
hendinni um ennið á sér. Hún
velti kaffibollanum um koll og
kaffið lak niður á gólfteppið, en
hún tók ekki eftir þvi.
— Paul ... liður honum vel?
— Honum verður ekkert mein
gert. Og hann heldur lifi og
limum, ef þér gerið nákvæmlega
eins og ég segi yður.
— Leyfðu mér að tala við hann.
Bara stutta stund.
— Nei. Hlustið nú vel, frú
Bartlett. Takið vel eftir þvi, sem
ég segi.
Rödd mannsins var djúp og á-
kveðin.
— Við krefjumst 10.000 dollara
i notuðum seðlum og enginn
þeirra má vera meira en 20 doll-
araseðill. Skiljið þér?
— Já, en ég hef ekki svona
mikla peninga undir höndum.
— Seljið skartgripina og takið
lán. Ef yður stendur ekki á sama
um lif mannsins yðar, skuluð þér
útvega þessa 10.000 dollara undir-
eins i dag. Komið svo með pen-
ingana i buddu i McKinleygarð-
inn. Þér vitið áreiðanlega hvar
hann er.
— Já, i miðborginni, svaraði
hún umhugsunarlaust.
— Alveg rétt. I miðjum garðin-
um er stytta af McKinley forseta.
Gangið inn i garðinn að norðan
klukkan nákvæmlega kortér yfir
tólf og leggið budduna á þriðja
bekk norðan við styttuna. Skiljið
þér? Þriðja bekk norðan við stytt-
una.
— Ég veit.... ég veit ekki hvað
er norður þarna...
— Woolworth er norðan við
garðinn. Þaðan gangið þér beint
að bekknum og að sjálfsögðu litiö
þér aldrei i kringum yður.
— Nei, það geri ég ekki. Á
þriðja bekkinn klukkan kortér
yfir tólf, sagði hún. — Og hvenær
sé ég Paul aftur?
— Annað kvöld.
— Ekki fyrr?
— Hringið ekki til lögreglunn-
ar, frú Bartlett. Við munum hafa
auga með yður. Ef þér reynið að
gera einhverjar rósir, er maður-
inn yöar búinn að vera.
— Ég skil. En geturðu ekki
leyft honum að fara fyrr heim?
Er það ekki?
Hún gerði sér ekki ljóst fyrr en
eftir nokkra stund, að það þýddi
ekkert fyrir hana að segja fleira.
Maöurinn hafði lagt á.
— Nei, hrópaði hún angistar-
full. — Nei, bergmálaði tómt hús-
ið.
Þegar Frances var komin aftur
úr McKinleygarðinum, gat hún
enn ekki verið róleg. Hún gekk
enn eirðarlaus um gólf, þegar
börnin komu heim úr skólanum.
Við og við gekk hún út að stofu-
glugganum, dró tjöldin frá, en dró
þau síðan strax fyrir aftur. Svo
gekk hún upp á loftið og leitaði
annars hugar að einhverju i
svefnherbergi þeirra Pauls. Svo
fór hún niður aftur og reykti siga-
rettur og drakk kaffi og starði á
simann. Hún var oft komin á
fremsta hlunn með að hringja.
Hún vissi, að hún myndi aldrei
gleyma þessum degi. Hún myndi
aldrei gleyma angistinni, þegar
hún var að þvi komin að hringja á
lögregluna og gerði sér þá allt i
einu ljóst hvaða afleiðingar það
gæti haft.
Hún myndi aldrei gleyma flýt-
inum við að leysa peningana út úr
bankanum. Og hún myndi aldrei
gleyma átökunum, sem það kost-
aði hana, að setja budduna á
bekkinn án þess að lita i kringum
sig. Og hún myndi aldrei gleyma
efanum um hvort hún hefði gert
rétt og óttanum við, að Paul kæmi
ekki heill á húfi aftur.
Og allan timann var hún að
velta þvi fyrir sér hvernig á þvi
stóð að hún hafði orðið fyrir barð-
inu á mannræningjum. Hún var
hvorki fræg né rik, heldur ósköp
venjuleg kona sem átti venjuleg-
an mann. Og nú hafði þessum*
venjulega manni verið rænt á
hrottalegan hátt. Þvi höfðu þau
orðið fyrir barðinu á þessu?
Siminn hringdi aftur. Hún hljóp
til og greip heyrnartólið. —
Halló? Halló?
— Astin min?
— Paul! hrópaði hún upp yfir
sig af létti. — 0, Paul, hvernig lið-
ur þér?
— Ég er auðvitað svolitið
þreyttur, en að öðru leyti er allt i
lagi með mig. Hvað er annars að
hjá þér?
— Hvar ertu?
— í Philadelphiu.
— Philadejphiu?
— Já, auðvitað. Ráðstefnunni
var einmitt að Jjúka. Hún stóð
svolitið lengur, en áætlaö var.
— Ráðstefnunni? Frances
botnaði hvorki upp né niður I
þessu.
— Hvaða ráðstefnu? Ég skil
ekki neitt i neinu, Paul.
— Nú út af kaupunum, sem allt
I einu var farið aö fitja upp á. Ég
reyndi að hringja til þin I gær-
kvöldi, en þá var búið að loka
stöðinni. Fékkstu ekki simskeytiö
frá mér?
— Nei. Attu við, að allt sé i
stakasta lagi og þér hafi liöiö vel
allan timann?
— Já, ég var búinn að segja þér
það. Hvað gengur eiginlega að
þér?
— Attu við, að ... að þér hafi
alls ekki verið rænt?
— Rænt? Maðurinn hennar hló.
— Hvernig datt þér það i hug?
Frances hugsaði um upphring-
inguna og lausnargjaldskröfuna
— svo hugsaði hún um 10.000 doll-
arana og féll i öngvit.
Lew Sieberts ruggaði sér á
skrifborðsstólnum sinum, hamr-
aði með fingrunum á eikarskrif-
borðið og hugsaði ráð sitt. Hann
hafði ekki átt von á þvi, að þetta
gengi svona vel. Hann varð hvað
eftir annað að opna skrifborðs-
skúffuna sina og horfa á budduna
i henni, sem hann hafði sótt i mat-
arhléinu. Hann varð að hand-
fjatla hana til þess að sannfæra
sig um, að þetta væri ekki einber
hugarburður hans sjálfs.
Hann komst að þeirri niður-
stöðu, að þessi aðferð gæfi bezt i
aðra hönd af öllu þvi, sem hann
hafði tekið sér fyrir hendur. Hánn
yrði samt að forða sér, áður en
þessi Bartlett kæmi aftur til borg-
arinnar.
Kannski hann ætti að fara til
New York. Það væri liklega ekki
svo vitlaust. Það yrði auðvelt að
láta sig hverfa i milljónaborginni.
Já, New York var liklega heppi-
legust....
Simritinn i næsta herbergi fór
að tifa. Þegar hann þagnaði, fór
Sieberts þangað og reif pappirs-
ræmuna úr honum. Hann las:
CAROLE WILSON 424 BALTI-
MORE MD 9073 X VERÐ AÐ
FARA TIL SPRINGFIELD OG
VERA ÞAR 1 TVO DAGA X
HAFÐU ENGAR AHYGGJUR
AF MÉR X ‘xARKVEÐJA
PETER
Sieberts settist aftur og las
skeytiö vandlega. Það var ekki
ólikt skeytinu, sem frú Bartlett
átti að fá. Hann hallaði sér aftur á
bak i stólnum og brosti ánægju-
lega með sjálfum sér. Skyldi vera
hægt að leika sama leikinn aftur?
20.000 dollarar voru helmingi
meira en hann átti I buddunni i
skrif borðsskúf funni...
Hann sneri sér á stólnum, greip
simann og valdi númerið, sem
stóð á skeytinu. Hann heyröi
konurödd svara hringingunni.
— Frú Wilson? Frú Peter Wil-
son? sagði hann. — Við höfum
rænt manninum yöar.....
*
34.TBL. VIKAN 13