Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 30

SÍÐDEGIÐ
LANGA
Þetta leit út fyrir að verða veiijulegur
dagur, en óvænt óhapp gerði hann að
martröð.
Eina vandamálið við þessa
friösælu stund eftir hádegið, var
að ákveða hvernig þeim tima yrði
haganlegast varið. Frances var i
vafa, þegar hún hafði lagt Jamie i
rúmið. Atti hún að leggja sig, fá
sér blund, eða var það óþarfa
munaöur? Læknirinn hafði sagt,
að konur, semkomnareru á sjötta
mánuð, ættu aö leggja sig eftir
matinn. Hann skildi vitanlega
ekki, að þegar þetta var þriðji
meögöngutiminn, þá er að sjálf-
sögðu miklu meira að gera á
heimilinu, heldur en I fyrsta
sinn....
Nei, i dag ætlaði hún ekki að
leggjast I leti. Stóra skálin með
niöurskornum appelsinunum,
beið hennar i eldhúsinu, það var
bezt aö ljúka þvi af að búa til
marmelaði. Þetta var lika bezti
timinn, þvi að þá gat hún verið i
friði, þurfti ekki að hafa áhyggjur
af fjörkálfunum sinum á meðan
hún stóö yfir sultupottinum.
Þetta var svo sem ekkert freist-
andi. Hún þurfti að byrja á þvi að
þvo krukkurnar. Það eitt gat ver-
ið nóg, til að láta freistast og
kaupa marmelaðið i búð.
Frances nam staðar við glugg-
ann i stiganum og vermdi sér á
höndunum á heitum ofninum og
hún naut þess hve notalegt var
inni, þegar hún leit út i rigningar-
suddann. Það var ekki beinlinis
uppörvandi, en þegar veðrið
skánaði, gætu börnin leikið sér úti
i garöinum, sem ennþá var ekkert
annað en óræktin.
Camilla og Jamie yoru alin upp
fram að þessu I stórborginni og
höfðu ekki haft annaö en dimman
bakgarð fyrir leikvöll.
Þau höföu verið að leita aö
þessu húsi i heilt ár. Barnið, sem
nú var á leiðinni, hafði lika hert á
þeim og þetta stóra gamla hús,
sem stóð á hæöarbrún, var ein-
mitt það, sem þau hafði dreymt
um.
Verzlanahverfið var i tveggja
kilómetra f jarlægð og Harry ók til
járnbrautarstöðvarinnar á tiu
minútum. Dagheimilið, sem
Camilla var á, var hinum megin
viö ásinn. Nú, þegar nýja barniö
kæmi, væri þaö alveg mátuleg
gönguferð með barnavagninn....
Frances gekk, þungum skrefum,
niður stigann. Barnið sparkaði i
maga hennar. — Ertu þarna, litli
vinur? Viltu mér eitthvað?
— Við hvern ertu aö tala,
mamma, kallaði Jamie syfju-
lega.
— Engan, kallaði Frances til
hans. — En nú áttu að sofa, elsk-
an, svo förum við og sækjum
Camillu, þegar þú vaknar.
Frances gekk hægt inn i eld-
húsið. Meðan hún setti appelsin-
urnar I pottinn og vigtaði sykur-
inn, hugleiddi hún allt það sem
hún þurfti að gera, áður en nýja
barnið kæmi: Það þurfti að lag-
færa anddyrið. Harry þurfti llka
að gera við lausar hellur á stétt-
inni og lagfæra hliðið. Börnin
gátu dottið um þessar hellur og
meitt sig. Jamie var lika farinn
að geta opnað hliðið, ef hann
teygði sig á tá.
Og svo var það kjallarinn. Hann
var að visu ágætis geymslurými,
en þar var bara alltof mikið drasl,
gömlu leikföngin hennar Camillu,
sem biðu eftir Jamie, barnavagn-
inn, sem beið þar eftir nýja barn-
inu, golfkylfurnar hans Harrys,
sem biöu þess, að hann hefði tima
til að nota þær. Þarna var llka
fullt af allskonar hlutum, sem vel
var hægt að nota, en sem þurftu
viögerðar við.
Þaö var gengið niður stigann I
kjallarann úr litlum gangi milli
anddyrisins og eldhússins, reynd-
ar var stiginn ekki nema sex
þrep.
— Æ, fjárinn hafi það! sagði
Frances upphátt, þarna i friðsælu
eldhúsinu. — Sultuglösin eru niðri
i kjallara, innan um allt þetta
drasl. Hún varð aö fara niður og
finna kassann, sem þau voru I,
þvi aö eflaust þurfti að þvo þau
vandlega.
Hún ýtti með öxlinni á huröina,
sem lá frá litla ganginum og
sparkaði i múrsteininn, sem hélt
dyrunum opnum, með fætinum,
svo rétti hún út höndina, til að
kveikja ljósið....
Hún fékk ofbirtu I augun. Ljósið
kom frá einhverjum undarlegum
stað og var mjög bjart. Hún ætl-
aöi að ganga niður, en rak kinnina
I eitthvað, sem hún vissi ekki
hvað var, en var Iskalt.
Hún fann einhvern sársauka, en
gat ekki gert sér grein fyrir þvi,
hvar hún fann til. Það var ábyggi-
lega ekki neitt alvarlegt, en ekki
eins og það átti að vera, ekki frek-
ar en ljósið og svo þetta kalda,
sem slóst i kinnina á henni.
Hún var einhvern veginn þægi-
lega sljó, eins og hún hefði orðið
fyrir einhverju óhappi, sem væri
afstaðið. En smám saman rank-
aöi hún við sér og henni var ljóst,
að hún lá á kjallaragólfinu.
Hún ætlaði að standa upp i
skyndi, en það varð henni um
megn. Það var eins og einhver
ægilegur þungi hvildi á henni.
Hún rak upp hljóð og þrýsti örm-
unum um þunga sinn.
Hún heyrði sina eigin rödd, en
ekki oröin, sem hrukku af vörum
hennar. Það var kjökur, sem hún
gat ekki stöövað. Hún vafði þéttar
að sér örmunum og sat þarna i
hnipri á röku steingólfinu og grát-
bað litla, ófædda barnið sitt að
gefa frá sér eitthvart lifsmark,
hún þráði að finna fyrir sparki frá
litlum fótum.
En hún fann ekkert annað en
sinn eigin hjartslátt.
Hún þreifaði eftir veggnum og
stóð upp með erfiðismunum. Svo
staulaðist hún upp fjögur neðstu
þrepin, grét sárt og kenndi I
brjósti um sjálfa sig, en það var
samt óttinn um lif litla, ófædda
barnsins, sem náði alveg tökum á
henni. Það var ekki nokkur hreyf-
ing.
Hún fálmaði eftir snerlinum,
ýtti honum niður, en dyrnar opn-
uðust ekki. Þá lagði hún báða lóf-
ana á hurðina og þrýsti fast á, en
allt kom fyrir ekki. Hún reyndi
meö öxlinni, — árangurslaust. Þá
fann hún sársaukann i öxlinni,
fæturnir létu undan og hún hné
nibur á efsta þrepið.
Hún hlaut að hafa hrasað um
þenna ólukkans múrstein, sem
þau höfðu notað, til að halda
kjallarahurðinni opinni, og svo
hafði hún skollið i lás, að baki
hennar. Lásinn var gamall og
lykillinn hafði ekki verið á lykla-
kippunni, sem fasteignasalinn
haföi fengið þeim, þegar þau
flutti inn i húsið. Harry hafði lofað
henni að finna lykilinn, eða láta
smiða nýjan, en eins og annað, þá
hafði það farizt fyrir, vegna þess
að hann hafði svo mikið að gera.
Hún var lokuð inni i kjallaran-
um og það sem verst var, hún
hafði ekki hugmynd um það, hve
lengi hún hafði verið þar. Jamie
myndi bráðlega vakna og kalla á
hana. Jamie....
Frances renndi sér niður þrepin
og þorði ekki að standa upp, fyrr
en hún hafði gólfið undir fótunum.
Kjallarakompan var svo lltil, að
það yrði erfitt að finna eitthvað,
sem hún gæti notað, til að stinga
upp lásinn, en hún varð að leita.
Ef Jamie vaknaði og fyndi hana
hvergi,heyrði aðeins rödd hennar
frá kjallaranum, sem hann óttað-
ist, vegna þess að hún haföi brýnt
svo oft fyrir honum, að það væri
hættulegt að fara þangað niður....
Hún varð að vera róleg. Hún
mátti ekki snerta neitt, sem hún
gæti ekki notað. Hún varð að
reyna að finna eitthvað þunnt,
helzt úr málmi, eitthvað sem hún
gæti smeygt á bak við læsingar-
járniö. En hún fann ekki neitt.
Alls ekki neitt. Það virtist allt i
þessum kjallara vera stórt og
þungt. Þessvegna var það lika i
kjallaranum.
Þaö greip hana æði, hún fór ab
róta i kössum, niðri i barnavagn-
inum, já, það stóð ekki á þvi, hún
fann tvo kassa með tómum sultu-
krukkum....
— Vertu róleg, tautaöi hún. —
Vertu róleg, — það hlýtur að vera
eitthvaðhér! Hún hallaöi sér yfir
barnavagninn og náði i pokann
með golfkylfunum. Hún fann sárt
til I öxlinni og handleggurinn var
30 VIKAN 34. TBL.