Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 32

En af skiljanlegum ástæ&um
var siminn á hárri hillu I forstof-
unni. Hann gat staðiö uppi á stól,
en þá gæti hann ekki heyrt til
hennar. Og það var mjög vafa-
samt, að hann gæti munað það
sem hún segði honum, nema að
hann stæði við simann.
En siminn var eina vonin. Frú
Pollock myndi örugglega hringja,
ef enginn kæmi til að sækja
Camillu og þá varð Jamie að geta
svaraö.
— Jamie, kallaði hún, — ég
held að frú Pollock hringi til okk-
ar. Viltu...
— Hvernig veiztu það. Ég heyri
ekki þó hún hringi.
— Heyröu, sæktu stóra kollinn,
sem stendur I borðstofunni og
farðu meö hann að simanum. Þú
getur klifrað upp á hann og þá
geturöu svarað, þegar siminn
hringir. Heldurðu að þú getir gert
þetta?
— Nei, það er svo dimmt.
— Það er bara dimmt þarna
sem þú stendur núna. Það er ekki
dimmt I borðstofunni.
Hún hélt beygluðum blikkbútn-
um upp að ljósinu. Hann var of
breiöur, hún varð að reyna að
brjóta af honum.
— Komdu aftur, elskan, þegar
þú kemur með kollinn, geturðu
fariö upp á hann og kveikt ljósið
lika. En þú verður að vera dug-
legur og gera þetta áður en sim-
inn hringir.
Henni var orðið erfitt um and-
ardrátt. Hendurnar voru hálar af
svita. Það var ómögulegt að
halda á þessum blikkbút, hvað þá
að beygja hann. Hana svimaöi.
Þetta var nú reyndar ekki staöur
og stund, til að slá þvi föstu, að
hún væri með innilokunaræði, en
þessi kjallarakompa var svo lítil.
— Jamie, vertu nú duglegur
strákur!
— Nei, ég vil það ekki. hann
sparkaði i hurðina. —- Ég vil það
ekki.
Gráthljóðið fjarlægðist, en svo
heyrði hún að eitthvað barðist I
gólfiö. Það hlaut að vera kollur-
inn, sem Jamie var að draga eftir
borðstofugólfinu.
Höfuð hennar féll niður á
bringu og það varð henni næstum
ofraun að lyfta þvi aftur. Það suð-
aöi fyrir eyrum hennar. Hún hall-
aði sér upp að huröinni og reyndi
að anda djúpt. Það var eins og
þessi kjallarahola væri full af ein-
hverju.... Einhverju sem minnti
hana á... Nei, það gat ekki verið,
þaö voru engar gasleiðslur i hús-
inu.... En það var engin loftræst-
ing heldur. Þetta hús vay llklega
byggt á þeim tima, þegar ekkert
eftirlit var meö slikum smámun-
um. Það hlaut að koma að þvi, að
hún væri búin með allt andrúms-
loftiö... myndi kafna...
Suðið i eyrunum varð að hræöi-
legum hvin. Hún hristi höfuðið, til
að losna við þessi óþægindi, en
svo heyrði hún hvað það var. Það
var siminn og Jamie stóð þarna
kjökrandi fyrir framan.
Það er ekki auðvelt að vera
ákveðinn, þegar lungun fá ekki
loft. '
— Flýttu þér, Jamie. — Talaðu
i simann, alveg eins og ég geri,
þegar amma hringir. Vertu nú
góður drengur, vinur minn! Hún
hristi hurðina, en óskaði þess svo,
aö hún hefði ekki gert þaö.
— Komduút! öskraði Jamie. —
Ég vil ekki tala við neinn!
— Vertu nú góður! Frances
lagði armana upp að hurðinni og
hallaði höfðinu fram. Suðið og
hringingin varð að ærandi
hávaöá, sem náði alveg valdi á
taugakerfi hennar.
— Jamie!
— Uhuuu. Litlu fæturnir spörk-
uðu 1 hurðina.
Ef þetta var frú Pollock, myndi
hún biöa. En hve lengi?
Hún gat ekki lengur greint hljóð
in. Var Jamie þarna ennþá, eða
var hann að reyna að draga stól-
inn að simanum? Gat hann náð i
heyrnartólið, án þess að fella
slmann yfir sig?
Brakið og öskrið i Jamie kom
samtimis, rétt I þvi, að hún heyrði
siöustu hringinguna I simanum
deyja út. Frú Pollock hafði þá
gefist upp. Hún heyrði einhver
hljóö, liklega var það heyrnar-
tækið, sem slóst I vegginn.
Frances fól andlitiö I lófum sér
og reyndi að hugsa ekki um allt
það, sem gæti hent litið barn, sem
féll niður af háum stól. Það var
reyndar sagt, að börn dyttu alltaf
rétt..
Hún strauk á sér magann, sem
var svo óhugnanlega rólegur
núna og kallaði: — Jamie!
Jamie! En það kom ekkert hljóð
frá vörum hennar. Hálsinn var
skrælþurr og lungun bókstaflega
lofttæmd.
— Mamma, ég meiddi mig!
Mér er illt I handleggnum og sim-
inn datt á höfuðið á mér! Komdu
til min!
Og svo heyrði hún i fótum hans,
eins og trommukjuðum á hurð-
inni.
Frances opnaði munninn, eins
og fiskur á þurru landi. Armar
hennar og fótleggir voru eins og
dauður þungi, eins og allur likam-
inn, en höfuðið var einhvernveg-
inn svo þyngdarlaust og svifandi.
Hún heyrði tautið I Jamie, en
hún vissi ekki hvort hann heyrði
til hennar. Hann hélt áfram að
hljóða. Hún vissi að hann var
rétt viö dyrnar, þvi að hún fann
þunga Ijans, þegar hún hristi
hurðina. Kannski myndi hann
sofna? En hvað myndi ske, ef
ekki kæmi hjálp, áður en hann
vaknaði? Ef frú Pollock léti ein-
hverja barnfóstruna fylgja
Camillu heim og hún myndi sýo
skilja hana eftir fyrir utan dyrn-
ar?
Þá var engrar hjálpar að vænta
fyrir þau öll, fyrr en Harry kæmi
heim klukkan sjö.
Camilla myndi aldrei blða svo
lengi fyrir utan, og ef hún rölti út
að vegínum...
Henni fannst sem hugsanir sin-
ar væru allar komnar I graut,
ekkert samhengi lengur, ekk-
ert... •
Einhvers staðar I hugskoti
hennar laumaöist fram sú hugs-
un, aö hún myndi aldrei ná sér
aldrei fá aftur sitt fyrra jafnvægi
og sjálfstraust.
Að hugsa sér, aö svo ómerkileg-
ur hlutur, eins og gamall lás, sem
ekki var hægt að opna, skyldi geta
svipt hana svona gjörsamlega
öllu sjálfstrausti....
Og ef hún missti litla barnið
sitt... hún haföi ekki þorað aö
hugsa svo langt fyrr.... en nú náði
þessi ótti algjörlega á henni tök-
um. Hverjum myndi hún kenna
þaö?
Sjálfri sér, fyrir að vera svona
hiröulaus? Harry, sem ekki hafði
fundiö lykilinn? Þvottahúsmann-
inum, sem aðeins hafði veifað og
ekið á brott? Frú Pollock, sem
ekki hefði beðið nógu lengi I slm-
anum?
— Bjáninn þinn, sagði hún við
sjálfa sig, — ef litla barnið deyr,
eða er dáið nú þegar, þá skiptir
það ekki máli, hverjum það er að
kenna. Það kenna þá allir I brjósti
um þig, en hvaða gagn er I þvl?
Hún hafði ekki hugmynd um,
hvernig hún komst niður á gólfiö
og upp þrepin aftur, með blikk-
bútinn I höndunum. Það var eins
og hann væri þaö eina, sem gæti
haldið I henni lífinu.
Hún þrýsti eyranu að huröinni
og heyröi einhver óljós hljóö, sem
bentu til þess, að Jamie hefði
sofnað þarna við hurðina. Hún
fann svo til meö honum og var
blöð yfir þvi, að hann væri sof-
andi, þá þurfti hún ekki að hafa
áhyggjur af honum þessa stund-
ina. Hún myndi reyna að bæta
honum þetta upp seinna.
Hún var svo stirð I fingrunum,
að hún varð fjúkandi vond út I
sjálfa sig. Hún reyndi að troða
blikkbútnum I rifuna, en missti
hann alltaf niður i kjöltu slna aft-
ur, hún hafði varla þrek til að
reyna meir....
Tvisvar gat hún komið honum'
inn á lásinn, en án árangurs. 1
þriðja sinn gekk það og hún taut-
aði einhver orð milli samanbit-
inna varanna... orð, sem hún vissi
ekki að hún kannaðist við.
Málmurinn gekk nú vel inn I
lásinn, en varnú of mjór og sner-
ist bara I hring. Hún gat ekki gert
hvort tveggja, að halda honum
þar og ýta á huröina um leið.
En hún reyndi.
Tárin fóru nú að renna niöur
kinnar henni og hún var því þakk-
lát og sleikti þau með skrælþurri
tungunni. Hennar eigin kjökur-
hljóð skáru hana I hlustirnar. En
samt fann hún fyrir einhverri sig-
urlgeði, hún var stolt eins og
barn, sem hefur lært nýjan leik.
— Er ég ekki dugleg? Og hún
flissaði eins og bjáni.
Súöan fyrir eyrunum og hljóm-
urinn I höfðinu var nú verri en
nokkru sinni. Hætti snöggvast, en
kom svo aftur. Jamie grét, en hún
gat ekkert gert við þvl. Aðeins
andartak, þá...
— Mamma! Það er einhver að
hringja dyrabjöllunni. Þú verur
að opna, mamma!
— Nei! stundi Frances. —
Flyttu þig til. Ég hef þetta... láttu
mig I friði! Hún var alls ekki i
raunveruleikanum lengur. Þetta
var eins og kvikmynd og hún var
ein að berjast við hóp óvina,
alein...
Jamie öskraöi nú allt hvaö af
tók og það var eins og einhver
væri að tala við hann. Það getur
ekki verið, að ég sé að tala við
hann, ég hefi of mikið að gera til
þess. Burt! Og hún ýtti rösklega á
blikkbútinn.
Huröin hrökk upp, þegar hún
ýtti á hana og hún féll fram yfir
sig. Hún sá ekkert annað en ótelj-
andi fætur og hún reyndi að telja
þá.
Þetta voru fæturnir á Jamie.
Jú, þarna voru fætur Camillu. Og
svo stórir fætur, það hlaut að vera
frú Pollock.
— Takk frú Pollock, þakka yð-
ur kærlega fyrir að fylgja Camillu
heim.
Frances leið út af á gólfinu,
hallaöi sér að svölum flisunum.
Hún vildi fá að sofa, sofa hér I
marga klukkutima. Hún var svo
þreytt.
Hún vildi óska þess, að þau létu
hana i friði, en það gerðu þau
ekki. Hún var of þreytt til að
spyrna á móti, hlýddi alveg blíð-
um orðum frú Pollock og hlustaði
á huggunarorð læknisins og gleði-
læti barnanna.
Mörgum klukkutlmum slðar,
þegar það var oröið ósköp eölilegt
að geta dregið andann og allir
marblettirnir voru svolitið farnir
að skammast sln, fór hún að segja
Harry sögu slna úr kvalastaðn-
um. Nú fannst henni þetta allt
saman eitthvað svo fjarlægt og
stórbrotiö. En var það ekki eðli-
legt, að súrefnisskortur hefði
þessi áhrif á fólk almennt?
— Vesalings frú Pollock, hún
varð alveg frá sér af hræðslu,
þegar ég valt þarna að fótum
hennar, sagði hún. — En hvernig
komst hún inn I húsið?
— Hún heyrði öskrin I Jamie og
sá ekkert ljós, svo hún braut rúð-
una I forstofuhurðinni meö regn-
hllfinni sinni og opnaði lásinn inn-
an frá, sagði Harry.
— Þessar fóstrur eru ekki neitt
blávatn, sagði Frances. — Ég
heföi nú hugsaö mig tvisvar um,
áður en ég heföi brotiö rúðu.
Hefðir þú ekki gert það lika?
— Jú. En það var frú Pollock,
sem kom þér til hjálpar, elskan
mln.
— Hvað ertu að segja: En hvað
var þetta þá með blikkbútinn og
lásinn? Stakk ég ekki upp lásinn
með honum?
— Ja, það má segja svo, sagði
Harry, — eða kalla það sam-
vinnu. Þú ýttir á hurðina, hún
togaði.
Nú fann Frances kröftuglegt
spark frá litla barninu, eins og
þaö vildi leggja henni þessi ráð
llka, að hafa samvinnu um flest.
Hún ætlaði lika að gæta þess, aö
fara varlega, gera ekkert sem
gæti stofnað þessari litlu veru I
hættu.
*
32 VIKAN 34. TBL.