Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 21

ÞEGAR
ÉGER
HORFINN
Hann vissi lika hvert Paco fór
þegar hann gat ekki lengur þolað
innilokunina. Hann fór aftur til
þess staðar, sem hann hafði áður
veriö, áöur en hann Rom i flokk
Bernadinos, til þess eins, að afla
fjármuna, til aö greiða skuldir
sinar.
Bernadino beindi nú athygli
sinni að vagninum. Það myndu
liða margar klukkustundir, þang-
að til hann kæmi svo nálægt, að
tiltækt væri að ráðast á hann.
Winifred var komin langleiðina
til Ronda, áður en hún vissi hvar
hún var. Sorgin var nú orðin að
einmanaleik.
Þaö hafði verið erfið ferð yfir
Biskayaflóann og hún hafði fund-
ið til léttis, þegar hún fann fast
land undir fótum í Bilbao. Tveir
lokaðir vagnar höföu komið strax
að skipshlið og verið til taks, þeg-
ar Spánverjinn gekk frá borði.
Annar vagninn var afar skraut-
legur, meö mikilli gyllingu og
skjaldarmerki á hurðinni. Tjöldin
voru gul að lit og þung og héngu
niöur frá sæti ökumannsins. Fjór-
ir riðandi menn fylgdu vagninum.
Þeir sátu hestana vel og báru
byssur í beltunum.
Minningarnar komu fram i
huga hennar. Hún minntist gamla
eskitrésins á flötinni fyrir framan
Carrigmore, þar sem faðir henn-
ar hafði komið fyrir skotmarki.
Það voru marglitir hringir, sem
faðir hennar hafði sjálfur málað á
spjald og svo hafði hann snúið sér
hlæjandi að henni.
—...ef þú ætlar að ferðast með
mér, elskan min, þá verður þú að
kunna að fara með skotvopn....
Hún hafði skilið kassann með
byssunum eftir á skrifboröinu.
Kassinn var úr dökku maghony,
með innlagðri mynd af rós á
lokinu. Hún sá fyrir sér grann-
ar hendur föður sins handleika
þetta skrautlega vopn, hann
þurfti ekki annaö en að lyfta byss-
unni og kúlan fór beint i mark i
fyrsta skoti.
Raunveruleikinn hristi hana
upp af draumum sinum, þegar
siðari vagninn skrönglaöist upp
ójafnan brattann. í þessum vagni
hafði hún setið með Carmelitu,
ráðskonunni, og dóttur hennar,
sem báöar létu sem hún væri ekki
til, simasandi á þessari furðulegu
mállýzku sinni.
Hvern þreytulegan daginn af
öörum, haföi hún virt fyrir sér
sólbakaða hásléttu Spánar, það
litla sem hún sá af henni út um
rifurnar á tjöldum vagnskriflis-
ins. Sumarhitinn var farinn að
skilja eftir spor, grænar slétturn-
ar voru orðnar gulleitar og blóm-
in skrælnuö i þurru grasinu. Ryk-
ið þyrlaðist aftur undan vagnin-
um.
Þessar tvær smávöxnu skraf-
skjóður höfðu ætið verið i þjón-
ustu herra sins og húsbónda. Ef
þau þurftu að gista, þá var það
skylda þeirra, að fara á undan inn
á gististaðinn og sjá um að allt
væri til reiðu fyrir hans hágöfgi.
Ef ekki var um gististað að ræða,
þá urðu þær að elda matinn,
koma fyrir stól og borði við veg-
brúnina og hafa það tilbúiö, þegar
vagninn hans nálgaðist. Winifred
hafði engum slikum skyldum að
gegna á ferðalaginu og hún tók
eftir tortryggnu aungaráði þeirra
mæðgna.
Hún var alveg búin að glata
dagatalinu. Það eina sem hún
vissi, var að þau voru nokkuð fyr-
ir sunnan Sevilla og að það var
hádegi, þegar vagninn var stöðv-
aður fyrirvaralaust. Hún lyfti ryk
ugu tjaldinu frá og sá þá asna-
kerru, með kerrukjálkana við
jörð og tvo múlasna, sem voru að
naga ólifutrjábút. Vagnstjórinn
tók I taumana og viðarhemlarnir
iskruðu. Það var likast kveini
glataðra sálna, en hreyfði samt
ekki unga manninn, sem svaf
vært undir kerrunni.
Carmelita vakti hann. Hún
skrönglaðist niður úr vagninum,
svört og lítil, öskraði til hans og
formælti honum, föður hans og
forfeðrum I marga ættliði. Oku-
maðurinn og varðmaðurinn, sem
sat viö hlið hans i ekilssætinu
glottu og skemmtu sér vel. Alla
leiðina, sem var ekki smáræðis
vegalengd, höfðu þeir orðið að
þola skammir kerlingarinnar.
Winifred notaði tækifærið til að
liðka fæturna og skjögraði á
eftir henni, mætti undrandi aug-
um unga mannsins, sem mjakaði
sér undan kerrunni og skipti sér
ekki frekar af skömmum Carme-
litu, heldur en hún hefði verið ein
af flugunum, sem suðuðu viö
beizli múlasnanna. Hann var ó-
venjulega hávaxinn, af Spánverja
aö vera, grannur og sýnilega létt-
ur á sér, bjartleitur, með glettnis-
bjarma i augunum.
— Ég er hér með allt, sem þig
vantar, mamma, sagði hann viö
Carmelitu. — Hvi skyldi ég ekki
fá mér blund? Hver er þessi
kona?
Winifred, sem var farin að
venjast mállýzku mæðgnanna og
ökumannanna, varð undrandi,
þegar hún heyrði hve gott mál
þessi ungi maður talaði.
— Kennslukona? hafði hann
upp eftir henni, þegar móðir hans
hafði svarað spurningu hans.
Hann hallaði undir flatt, þegar
hann virti Winifred fyrir sér, gal-
opnum augum, gretti sig eilitið,
eins og til að spyrja hverju herr-
ann myndi taka upp á næst. Svip-
ur hans var svo glettnislegur, að
Winifred leit undan. Einmana-
leikinn var nú orðinn svo snar
þáttur i lifi hennar, svo hún sneri
sér undan, til að dylja tárin.
A kerrunni voru tveir kaggar,
kassar og steinker með allskonar
mgtvælum. Þau höfðu numið
staöar neðst I nokkuð hárri
brekku, sem lá upp að fjöllunum,
og ólifutrén, sem múldýrin voru
bundin viö, voru þau fyrstu, sem
þau sáu, grá-græn laufin hálf
skrælnuð og bæröust I golunni.
Innar var svolitið dalverpi, þar
sem kofar stóðu á viö og dreif, en
ekki sást annað af þeim en ljós
stráþökin. Rétt hjá kerrunni rann
lækur gegnum mjótt gil og fyllti
ferhyrnda þró, sem glitraöi á 1
sólinni.
Þetta rólega umhverfi hafði góö
áhrif á Winifred, hún var búin að
jafna sig, þegar ungi maöurinn
kom til aö tala viðhana. Hann var
varla búinn að opna munninn,
þegar Carmelita kallaði til hans,
skrækum rómi. Hún var eitthvað
að bjástra við kerruna.. Hann
yppti öxlum og gretti sig. Wini-
fred gat ekki stillt sig um að
spyrja hvað hún væri að segja.
— Hún segir, að ég eigi ekki að
tala við þig. Winifred varð dauf á
svip, en.ungi maðurinn fórnaði
höndum og sagði: — Ég hlusta
ekki á hana! Ég hefi aldrei hlust-
aö á þessa mælgi.
— En hvers vegna? Hvers
vegna máttu ekki tala við mig?
Hvað er svona voðalegt við mig?
Tárin voru að brjótast fram á ný.
Allar þessar einmanalegu vikur
höfðu reynt svo á taugar hennar
og hún gat ekki afborið þennan
fjandskap.
Ungi maðurinn, sem Carmelita
kallaði Nando, yppti öxlum, án
þess virtist hann ekki geta talað.
— Hún segir, sagði hann og
aftur furðaði Winifred sig á mál-
færi hans, að ef ég tali við þig, þá
getir þú kannski komizt að ein-
hverju og sagt húsbændunum frá
þvi.
Það lá við að hún færi að hlæja.
1 hvert sinn, sem hún hafði rekist
óvart á Don Isodor, á hinu langa
feröalagi, hafði hann horft I gegn-
um hana, eins og hún væri alls
ekki til.
— Ég? hrópaði hún upp yfir sig,
I fyrsta sinn i allar þessar vikur
bjarmaði fyrir lifi á ásjónu henn-
ar. — Hvers vegna ætti ég að tala
við þau frekar en ykkur?
Hann hristi höfuðið meö
hryggðarsvip, sem kom illa við
hana, eins og eitthvað væri þarna
á seiði.sem hún vissi ekki hvað
var, — gæti ekki skilið.
— Myndir þú tala við húsbánd-
2.
HLUTI
Eftir
Madeleine
Á. Polland
ann um mig? tautaði hún, vand-
ræðaleg, þegar Nando fór að
skellihlæja.
— Senorita, sagði hann, ennþá
með töfrandi bros á vörum, en
samt var eins og einhver alda
vonleysis byggi á bak við þetta
bros, og það vakti furðu hennar.
— Ég tala ekki við húsbóndann.
Og það er mjög ósennilegt að ég
geri það nokkurn tima. Ég held
honum dytti frekar i hug, að tala
við múldýrin min.
— En... en... hve lengi hefur þú
verið i þjónustu hans? Hún stam-
aði vandræðalega.
Hann starði á hana, þrjózkuleg-
ur á svip, eins og móðir hans, en
svo yppti hann öxlum. Hve lengi?
Frá þvi berir fætur hans gátu bor-
ið hann frá þorpinu til stóra húss-
ins, þegar hann elti móður sina,
sem fór þangað daglega með
þvottinn og til að þvo. Hann var
notaður eins og múldýrin, eins
léngi og hægt var að hafa not af
honum. Hann fann að þessi
ókunna kona horfði á hann, at-
hugulum augum, svo hann hristi
af sér þankana.
■ — Alltaf, svaraði hann einfald-
lega. — Ég hefi alltaf unnið fyrir
hann, senorita.
Hann reyndi að lýsa fyrir henni
lifi fólksins, þvi lífi, sem fólkið i
stóra húsinu liföi og lifi smábænd-
anna og leiguliðan"'' i þorpinu.
Það var svo mikio djúp staðfest
milli þessarra tveggja heima, aö
enginn gæti brúað það, nema ef til
vill hún sjálf, sem væri framandi
og þekkti ekki hugsunarhátt
fólksins þarna i fjöllunum. Heitur
vindurinn lék um hár og andlit
Winifred og bærði laufið, svo
skuggarnir undir trjánum voru á
slfelldri hreyfingu. Þrátt fyrir
biturleikann, fann Winifred, að
Nando var góður piltur, það
leyndi sér ekki i skærum augun-
um og björtu yfirbragði hans.
— Segðu mér eitthvað frá fjöl-
skyldunni i stóra húsinu, bað hún
áköf.
En áöur en hann gat svaraö,
öskraði Carmelita á hann. Hún
var önnum kafin við að bæta á
eldinn og fann upp einhverja
ástæðu til aö skilja hann frá þess-
ari útiendu stúlku.
Fljótlega heyrðist varömaður-
inn kalla frá klettinum. Lengst i
burtu, þar sem vegurinn kom i
34. TBL. VIKAN 21