Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 31

hálfmattlaus. Það hlaut að vera
einhver málmflls einhvers stað-
ar, flís, sem hún gæti stungið bak
við læsingarjárnið og slegið á
meö golfkylfu.
Það var erfitt að koma kylfunni
við, uppgangurinn var svo þröng-
ur. Hún var búin að finna svolít-
inn blikkbút og stakk honum inn i
rifuna, en hann komst ekki nógu
langt, svo hún þurfti að halda við
hann, meðan hún sló á hann með
kylfunni.
Járnhausinn á kylfunni lenti
auövitað á fingrum hennar og
blikkbúturinn brotnaði I tvennt.
Frances stakk fingrunum undir
handlegginn og beið, meðan
versti verkurinn dvlnaði. Hún
vildi ekki einu sinni gá að þvi
hvort blæddi úr fingrunum, hún
hefði hvort sem var, ekki getað
gert neitt i þvi máli.
Ef hún gæti brotið lásinn... það
ætti hún aö geta, ef hún fyndi eitt-
hvaö nógu litið og þungt, sem hún
gæti athafnað sig með i þessum
þrengslum. Það hefði lika verið
auðveldara, ef hún sjálf hefði ekki
verið svona fyrirferðarmikil og ef
hún hefði verið viss um, að fallið
hefði ekki skaðað litla, ófædda
barnið. Ó, bara aö hann vildi gera
vart við sig, sparka dálitið dug-
lega i hana, þá væri allt i lagi.
Gat hún ekki brotið af hjólhlif-
inni á þrihjólinu? Ef hún gæti það,
þá gæti hún notað það sem eins-
konar kúbein.
Hún settist á hækjur og hana
verkjaði um allan likamann. Hún
fann hræöilega til i fingrunum á
vinstri hönd, þegar hún var að
reyna að brjóta svolitið stykki af
hllfinni.
Fram og aftur... fram og
aftur... þetta hlaut aö gefa sig!
Hún var orðin glóandi heit i and-
litinu og löðursveitt og hún fann
svo mikið til.. i bakinu, fótunum
og höndunum... en samt skalf hún
af hrolli. En hún mátti ekki verða
veik, hún mátti ekki fara að kasta
upp.
— Mamma! Mamma! Mig
vantar koppinn minn!
Hún heyrði fótatak drengsins,
þegar hann staulaðist niður stig-
ann.
Meðan hún kallaði til hans og
reyndi að róa hann, var hún að
koma bútnum, sem hún var búin
að brjóta af hjólhllfinni, inn i lás-
inn.
— Jamie, farðu varlega-i stig-
anum! Komdu hingað, elskan
min, niöur að kjallaradyrunum.
Ég ætla að segja þér nokkuð!
Þessi orð kreisti hún út milli sam-
anbitinna tanna.
Járnbúturinn var of boginn, til
að ganga inn i lásinn. Hún varð
með einhverju móti að reyna að
slétta hann.
— Mamma! Hvar ertu?
— Komdu hingað, elskan, þetta
er allt i lagi.
Hvernig var hægt að fletja
þetta járn út, án þess að hafa
áhöld til þess? Það var kannski
hægt aö slá það flatt með golfkylf-
unni.
— Vertu nú góður strákur,
Jamie, og komdu að kjallaradyr-
unum. Vonda hurðin lokaðist og
ég er að reyna að opna hana.
Hún vildi óska að hún styndi
ekki svona hátt, en hún gat ekki
annaö. En svo fór hjartað að berj-
ast alltof hratt og hún var orðin
svo þurr I muninnum, að tungan
limdist við góminn.
Jamie var nú farinn að öskra
hátt, þegar hann sá, að hann var
einn I ganginum.
— Komdu út! Mig vantar kopp-
inn minn!
Frances sat i keng á efsta þrep-
inu. Klukkan hlaut að vera meira
en hálf þrjú, úr þvi Jamie var
vaknaður. Klukkan hálf fjögur
var Camilla búin I leikskólanum
og myndi biða hennar.
Ef hún gæti ekki komizt i tæka
tið, til að sækja hana — i augna-
blikinu vildi hún alls ekki hugsa
um hvers vegna hún kæmist ekki
— þá varð hún að hringja til frú
Pollock. Frú Pollock var fóstran,
hún myndi fylgja Camillu heim.
Hún varð að fá Jamie til að
hjálpa sér. En hvernig átti hún að
fara að þvi? Hún varð að láta
þetta llta út sem skemmtilegan
leik, þannig varð alltaf að haga
sér gagnvart börnum á hættu-
stundum. En henni datt ekkert i
hug, hún gat ekki hugsað.
En eitt var vist, það var ekki
hægt að róa barn, sem þurfti að
komast á koppinn. Frances saup
hveljur, vonaði innilega, að rödd
hennar hljómaði nógu blíðlega.
— Jamie, þú verður sjálfur að
ná I koppinn. Þú veizt hvar hann
er, — i skápnum á ganginum. Þú
veizt að stórir strákar geta vel
gert þetta. Og þegar ég er búin að
opna, þá getur þú sýnt mér hve
duglegur þú hefur verið. Held-
uröu að það verði ekki gaman?
Hún lagði eyrað upp að hurðinni
og reyndi að hlusta eftir honum,
meðan hún reyndi að troða járn-
inu inn i lásinn. Hún reyndi að ýta
þvi fram og aftur. Það komst ekk-
ert annað að i huga hennar, en að
reyna að komast út, en hún vissi
ósköp vel sjálf, að það eina sem
hún varð að gera, var að vera þol-
inmóð, láta ekki örvæntinguna ná
á sér taki.
— Komdu nú, Jamie, ég get
heyrt til þin, þó að ég sjái þig
ekki.
— Buxurnar eru fastar! hróp-
aði Jamie.
— Nei, elskan min, þær eru
ekki fastar, þú þarft bara að
kippa þeim niður. Það gerir ékk-
ert til, þó að þú komist ekki i þær
aftur. Flýttu þér nú, vertu nú
duglegi strákurinn hennar
mömmu.
Hún heyröi hann tölta út gang-
inn, heyrði eitthvert mótmæla-
nöldur og spurningu, sem hún gat
ekki greint. Nú voru fætur hennar
alveg dofnir, en hún fann ekki
lengur eins mikið til I siðunni, það
fannst henni verra. Sársaukinn
var þó merki um lif. Hún renndi
höndunum yfir magann og grát-
bað um svar, en það svar kom
ekki.
Jamie rak upp öskur og hún
stökk á fætur, rak öxlina I vegg-
inn og missti járnið.
— Mamma, komdu út!
Járnbúturinn lá lengst niðri og
það var vlst tilgangslaust að ná i
hann. Hún varð að láta Jamie
hjálpa sér.
— Heyrðu elskan, kallaöi hún,
— geturöu ekki farið fram I eld-
hús og....
Eldhúsið... potturinn... pottur-
inn fullur af glóheitri sultunni.
Haföi hún slökkt á plötunni? Hún
mundi, að hún hafði ætlað að gera
þaö, en hafði hún gleymt þvi?
Ef hún hafði ekki slökkt á plöt-
unni, var auövitað allt soðið upp
úr pottinum... komið út um allt
gólf.Og ef Jamie skrikaði fótur, ef
hann rynni til i leðjunni....
Frances glennti upp augun og
starði i ljósið, barðist við óviss-
una. Jú, hún hafði slökkt á plöt-
unni! Eða... Var öruggt að hætta
á að senda Jamie fram I eldhús,
— biðja hann að ná I koll og finna
hnif i skúffunni?
Nei! nei! Frances hristi höfuðið
og reyndi að tala róandi við
Jamie, en hún hafði ekki hug-
mynd um hvað hún sagði.
Þó að hún gæti látið hann sækja
eitthvert áhald I eldhúsið, þá gat
hún samt ekki náð i það. Það var
ekki hægt að smeygja neinu undir
hurðina, til þess féll hún alltof vel
að stöfum. Henni datt ekkert I
hug.
Svo sagði hún. — Heyrðu
Jamie, getur þú ekki....? En það
var þögn við dyrnar og henni var
ljóst, að Jamie var farinn. Hún
fylltist einhverri óskiljanlegri
reiði I garð barnsins og andstyggð
á sjálfri sér.
— Jamie, komdu hingað aftur!
Hún barði ákaft á hurðina, svo að
hana verkjaði um allan kroppinn.
— Mamma, það er maður úti,
fyrir utan hjóladyrnar, mamma.
Ég sá vörubilinn hans, ég sá lika
hattinn hans. Hann er meö...
Frances hrasaði, en gat rétt sig
við og náð jafnvægi, svo stundi
hún: — Jamie! Segðu honum...
hann má ekki fara... kallaðu til
hans! Þetta var að sjálfsögðu
maöurinn frá þvottahúsinu, sem
stóö við bakdyrnar. Jamie kallaði
þetta alltaf hjóladyrnar, vegna
þess að hann hjólaði þar inn og út
á þrihjólinu.
— Kallaðu á hann, elskan min.
Hann má ekki fara! En passaðu
þig á eldavélinni... þú mátt ekki
detta á gólfinu... farðu varlega!
Hún þrýsti sér upp að hurðinni
til aö hlusta. Nú var aðeins and-
artak, þangað til hjálpin bærist...
aðeins andartak.
En allt var hljótt, hún heyrði
aðeins sinn eigin andardrátt.
— Mamma!
— Já, vinur minn. Nú opnar
maðurinn dyrnar, svo ég geti
komizt til þin. Hvar er hann?
Hvaö sagði hann?
— Ekkert. Hann veifaði til min.
Hann var I rauðum vörubil.
— Er hann farinn? Frances
hristi dauflega höfuðið.
— Já, hann fór á bilnum sinum.
— Hvað sagðirðu við hann?
— Hjóladyrnar voru læstar, en
ég sá hann I gegnum gluggann.
Hann veifaði til min og ég veifaði
honum aftur. Hvað heitir hann
mamma?
— Ég veit það ekki.
— Það er svo dimmt hérna,
mamma, mér leiðist. Ég er
hræddur. Komdu út!
— Biddu bara rólegur svolitla
stund, andartak, elskan. Hún gat
ekkert annaö gert, en aö reyna
við lásinn á ný. Hún renndi sér
niður þrepin og beygöi sig með
erfiðismunum.
Ó, góði guð, hvaö var klukkan?
Hvaö ytði um Camillu. Myndi frú
Pollock hringja, þegar enginn
kæmi til að sækja hana? Hringja!
Auðvitað siminn. Skritið að henni
skyldi ekki hafa dottiö það I hug.
Hún gat ábyggilega útskýrt fyrir
Jamie, hvernig hann ætti að velja
númerið 999.
34. TBL. VIKAN 31