Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 23

A& lokum var Winifred komin
til Ronda. Eftir aö hestarnir voru
búnir aö erfiöa meö vagninn upp
hlykkjóttan götuslóöa, var numiö
staöar á steinlögöu hlaöi, þar sem
sólin skein i gegnum lauf pálm-
anna og loftiö var þrungiö af
blómaangan.
A miöju hlaöinu var gos-
brunnur og vagninum var ekiö
kringum hann, en hún skilin eftir,
alein, fyrir framan háar dýrysem
opnuöust inn i skuggann. Þegar
augu hennar vöndust myrkrinu,
sá hún(aö hún stóö i geysistórum
forsal, sem allur var steinlagöur
og i miöjunni var einhver
upphækkun, einna likust hesta-
steini. Sólin skein á dökkar gólf-
hellurnar.
Þar stóö kona og sneri baki i
birtuna og ungu stúlkunni fannst
hún viröa hana fyrir sér, meö
rannsakandi augum. Hún komst
aö þvi siðar, aö þetta var hin
raunverulega ráöskona, en
Carmelita var aðeins eldakona,
en var alltaf send meö húsbónd-
anum til Galway, vegna þess, aö
hún kunni eitthvert hrafl i ensku,
sem hún haföi tint upp I sambúö
viö eiginmann sinn, sem var sjó-
maöur.
Svartklædda konan sagöi, mjög
áköf:
■ — Senorita, þér veröiö aö koma
strax á fund herrans, hann er
mjög reiður. Winifred staröi á
hann, hálf ergileg. En reiöi kon-
unnar var ekki i garö Winifred. —
Þessir stigamenn. Ráöskonan var
mjög æst. — Þaö er ljótt, þegar
húsbóndinn getur ekki einu sinni
komizt heim til sin, vegna
þessara glæpamanna, þá er langt
gengiö. Hann er nú búinn aö kalla
hingað menn úr hernum og þeir
vilja hafa tal af yöur.
Winifred benti á farangur sinn,
sem haföi verið troöiö lauslega
niöur i poka, eftir aö hún haföi tint
dótiö saman á götunni.
Konan hristi ákaft höfuðið. —
Viö verðum aö sinna þvi siöar,
herrann getur ekki beöið.
Stúlknn fann mótþróa vaxa
meö sc En hún var nú hingaö
komin og greinilega alveg á valdi
húsbóndans, haföi ekki rétt tii aö
láta tilfinningar sinar I ljós. Hún
var i mikilli þörf fyrir næöi, til aö
hugsa mál sitt, hugsa um þaö,
hvaö hún var búin að koma sér i.
Ég hefi kysst mann og senni-
lega drepiö annan, hvort tveggja i
fyrsta sinn og hvort tveggja bar
upp á sama dag. Hún gat alls ekki
gert sér fullkomna grein fyrir
þessu, en konan beiö ekki boö-
anna, hún skundaöi aö ein-
hverjum dyrum og Winifred
fylgdi henni eftir.
Hún var nú komin i einskonar
garö eða innri sal, þar sem sólin
skein i gegnum tjöld, sem voru aö
hájfu dregin fyrir loftsglugga úr
mislitu gleri. Gólfiö" var lagt
gulum og bláum fllsum, en á
stöku staö voru flisarnar rauöar.
Hún sá stiga innst bak viö súlna-
göng og þessi stigi lá upp á svalir,
sem lágu alveg I kring um þennan
stóra forsal, þar sem greinilega
voru vistarverur fjölskyldunnar,
en fyrir öllum gluggum voru
fagurlega geröar smiöajárns-
grindur. Meðfram veggjunum
voru pálmar, appelsinu- og
sitrónutré og fagurlit blóm i
heljar stórum kerjum. Ráöskona
drap á dyr I innsta horninu, þaö
má eiginlega segja, aö hún hafi
klóraö á dyrnar.
Þegar Winifred gekk inn I her-
bergið, sá hún Don Isodro sitja
bak viö griöarstórt skrifborö,
tveir menn i bláum einkennisbún-
ingum, stóðu báöum megin viö
hann. Hann benti henni á stól.
Hann sagði henni, aö þessir
herramenn vildu fá að vita allt
um árás stigamannanna, allt,
sem skeöi þarna á fjallastignum.
Henni sjálfri til mestu undrunar,
var hún næstum þvi búin aö
spyrja:
Hvers vegna vilja þeir spyrja
mig, en ekki ekilinn, vöröinn, eða
Carmelitu? en gatekki komiö upp
nokkru oröi, frammi fyrir þessum
spyrjandi augum, sem þeir, allir
þrir beindu að henni.
— Hve margir voru þeir?
— TIu, kannski tólf.
— Voru þeir klæddir einhvers-
konar einkennisbúningum?
— Þeir voru allir i hvitum
skyrtum. I huganum sá hún eina
skyrtuna veröa rauöa. — Þeir
voru meö mislita klúta á höföum
og allir meö svört bindi fyrir
andlitunum, þar sem skorin voru
gö.t fyrir augun.
Og einn var meö silkiklút, en
þaö sagöi hún þeim ekki.
Eldri hermaðurinn stundi hátt.
Svona var þaö alltaf. Þetta var
svo sem ekki ný bóla. Þeir fengu
aldrei þaö haldgðöar upplýs-
ingar, aö þeir gætu haft hendur i
hári þessara stigamanna, þeir
sluppu alltaf. Þaö var til einskis,
aö reyna aö ráöa niöurlögum
þeirra.
Winifred virti hann fyrir sér,
smánartilf inning blandaöist
saman viö undrunina i huga
hennar. Hve mikið vissu þeir?
Voru þeir aö yfirheyra hana,
vegna þess,aö hún og hún ein,
haföi komiö nær stigamanninum
en nokkur annar? Hún fann blóöiö
þjóta til höfuös og reyndi aö
foröast augnaráö þeirra, en
horföi á gluggann og reyndi aö
hugsa eitthvað upp, til aö segja
þeim. Hún gat ekki sagt þeim frá
þvi sérkennilega aðdráttarafli,
sem nærvera mannsins haföi haft
á hana, gat ekki sagt þeim frá
glettnissvipnum I augunum bak
viö svarta klútinn og glaölegum
hlátrinum.
— Einn þeirra var ungur, sagöi
hún ab lokum og svo varö henni
næstum flökurt, þegar henni datt
I hug blóöið á hvitum sokk
Nandos. Henni fannst hún yröi aö
þurrka þá minningu úr huga sér,
til aö fá friö I sálinni, þangaö til
hún fengi tima til aö yfirvega
þetta allt i næöi. Hún sagöi þeim
svo frá þvl, aö hún heföi séð
byssuna liggja á stignum, þegar
þeir riöu I burtuiog aö hún heföi
eiginlega ósjálfrátt gripiö hana
og skotiö á eftir þeim og liklega
hæft þann manninn, sem siöastur
reiö.
Framhald { nœsta blaOi.
GISSUR
GULLRASS
E.FTIR'
BILL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUFIZ
34. TBL. VIKAN 23