Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 17

c/iéu*y'^cJdáoM4j
Hann haföi ekki gengiö nema
nokkra metra, þegar hann heyröi
ákafan hnerra aö baki sér.
Hann sneri sér viö og sá Marie .
halda vasaklútnum sfnum fyrir
andlitinu og hnerra aftur.
Hann hikaöi eitt andartak. SvoJ
gekk hann til hennar.
— Þú ofkælist. Komdu, kjáninn
þinn, ég skal fylgja þér heim.
— Nei, mótmælti hún. — Ég
verö aö biöa eftir miöunum.
— En þaö er brjálæöi, sagöi
hann. — Þú getur lika horft á tón-
leikana i sjónvarpinu.
— Þeir veröa ekki I sjónvarp-
inu.
Hann horföi hissa á hana. —
Hvaö áttu viö? Þeir eru I hverri
viku i þessum drepleiöinlegu .
sjónvarpsþáttum.
— Nei, þeir eru ekki nógu fræg-
ir, sagöi hún, — Og þeir eru Hka
farnir aö reskjast og ég tel vist,
aö atriöin þeirra þyki svolitiö
gamaldags...
— Ég botna hvorki upp né niöur
I þessu, sagöi Jeff. — Hvern ertu
eiginlega aö tala um?
— The Merry Magicos. Þeir
eiga aö koma fram I hléinu og
sýna töfrabrögð, hugsanalestur
og þess háttar og ég...
— Þú ætlar þó ekki aö segja
mér, greip Jeff fram I fyrir henni,
aö þú ætlir aö standa hérna alla
nóttina til þess aö fá miöa til þess
aö sjá þessi loddarabrögö i hlé-
inu?
Hún hristi höfuðið. — Ég ætla
ekki á tónleikana. Ég ætlaði aö
útskýra þaö fyrir þér i simann, en
ég gat ekki gert þaö af þvi aö
mamma kom niður stigann og ég
vildi ekki, aö hún vissi hvaö ég
ætlaöi aö gera i kvöld.
— Þaö skil ég vel.
— Ég hef minn eiginn lykil og
ég er vön að koma seint heim á
föstudagskvöldum, svo aö þau
taka ekkert eftir þvi, þó aö ég sé
úti alla nóttina. Þau eiga silfur-
brúökaup á morgun og ég ætlaöi
aö gefa þeim miöa á þessa tón-
leika i brúökaupsafmælisgjöf.
Þau eru alltaf aö tala um hvaö
þau hafi skemmt sér vel viö aö,
horfa á The Merry Magicos, þeg-
ar þeir skemmtu á hótelinu, sem
þau dvöldust á i brúðkaupsferð-
inni. Ég ætlaöi aö koma þeim á ó-
vart.
Andlit Jeffs varö allt eitt bros.
Hann lagði handleggina utan um
Marie og dró hana til sin. Og hann
kyssti hana án þess aö skeyta um
unglingana, sem gláptu á þau.
— Og nú skaltu fara heim, sagöi
hann. — Ég skal biöa fyrir þig.
— En, Jeff...
— Engin mótmæli, takk, sagöi
hann ákveöinn. — Heldurðu, aö ég
láti stúlkuna, sem ég er skotinn i,
standa úti I rigningunni alla nótt-
ina.
Hann heyröi hana gripa andann
á lofti.
— Stúlkuna, sem þú ert skotinn
i, endurtók hún vantrúuð.
— Já, sagöi hann brosandi. —
Ég er.búinn að vera skotinn i þér
lengi án þess aö vita þaö. En nú
veit ég þaö.
*
34. TBL. VIKAN 17