Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 22

ljós neðar i hæðinni sást ryk-
mökkur. Don Isodor var aö koma
til máltiðarinnar.
Máltlðin var, að venju, ekki
hespuð af I fljótheitum, hann gaf
sér alltaf góðan tima og á eftir
fylgdi hvlldarstundin ómissandi.
bau voru ekki farin að hreyfa sig,
þegar komið var fram I rökkur,
og Nando fræddi Winifred um, að
þau myndu búa um sig þarna
fyrir nóttina en Nando sjálfur
myndi halda áfram, til að kanna
leiöina.
• — Ég fer á undan, sagði hann,
— vegna þess, að það er ekkert
vatn á leiðinni héðan til Ronda.
Herrann mun þurfa á vatni að
halda á leiðinni, I þessum hita.
Múldýrin eru lika sein I förum.
— Varaðu þig á stigamönnun-
um, kallaði varðmaðurinn eftir
honum og ökumaöurinn, sem lá i
makindum við hliö hans við eld-
inn, skellihló.
Winifred skildi að hann var að
tala um stigamenn og hann sá ótt-
ann I augum hennar.
• — Stigamenn? spuröi hún
hann, það var enginn annar, sem
hún gat snúið sér til.
• — Þeir hafa nægilegt vatn
sjálfir, kallaði Nando til baka.
Svo sneri hann sér að stúlkunni
sem stóð við hliö hans.
• — Það eru stigamenn I fjöllun-
um héðan og til Ronda, sagði
hann blátt áfram. — En þú skalt
ekki vera hrædd, þeir leggja á
flótta, ef þeir sjá byssu.
Það skrölti i tréhjólunum á
vagninum hans, þegar múldýrin
töltu af stað og Carmelita. hljóp
frá eldinum, til að lýsa fyrir hon-
um þeim stöðum I viti, sem yrðu
hans dvalarstaður, ef hann-væri
ekki á þeim stað, sem til var ætl-
ast, daginn eftir. Nando lyfti
keyrinu I kveðjuskyni og bráðlega
var hvlta skyrtan hans horfin I
myrkrið.
Stúlkan gekk aftur aö eldinum
og gat ekki losnað við þá tilfinn-
ingu, að hún væri sniðgengin.
Einmanaleikinn lagðist að henni
eins og náttmyrkriö i fjöllunum,
og síöar, þegar órólegur svefninn
miskunnaði sig yfir hana, þá
dreymdi hana stigamennina, þar
til grámóða morgunsins vakti
hana, undanfari sólarinnar yfir
fjallatindunum.
Það var venjan, að vagninn,
sem flutti þjónustufólkið fór fyrr
af staö, áður en húsbóndinn og
þjónar hans vöknuðu. En þennan
morgun lögöu báöir vagnarnir af
stað samtimis og riddararnir
fylgdu fast á eftir. Winifred
reyndi að láta ekki á þvl bera, hve
fegin hún var, yfir þvi að vera
ekki ein á ferð með Carmelitu og
fylgdarliði hennar, jafnvel þótt
hún væri viss um, að Carmelita
gæti ráðið niðurlögum hvaða
stigamanns sem væri, meö tung-
unni einni saman.
Hitinn var ofboðslegur siðdegis,
þegar þau komu niðar af fjall-
garðinum og Ronda blasti við,
þar sem hún lá i fjarlægö á klett-
inum. Vegurinn lá I hlykkjum,
snarbrattir gljúfraveggir á báðar
hliðar, en enginn nema Winifred,
sem sneri sér við I sætinu, virtist
taka eftir þvl, aö vagn húsbónd-
ans meö slnum vopnuöu llfvörö-
um, var alls ekki i sjónmáli. Hún
hugsaði til striðnisorðanna, sem
þeir skiptust á kvöldið áður,
Nando og ekillinn. Hún reyndi að
telja sér trú um, að þetta hlyti allt
aö vera i lagi, þetta var þeirra
eigið land og þeir vissu eflaust
hvað þeir voru að gera.
Uppi i fjöllunum höfðu stiga-
mennirnir beðið lengi eftir vögn-
unum, en þegar þeir komu I jós,
þá skipaði Bernadino mönnum
sinum a hörfa. Þessi vagn var
ekki neitt til að sælast eftir, þetta
var fátæklegur vagn, ekkert
skjaldarmerki, engin merki um
verömætan farangur. Hann leit á
Paco, sem hélt fast i taumana á
hesti slnum við hliö hans. Svipur
hans var óræður,'en það var aug-
ljóst að hann var vel á verði, aug-
un vökul og skær, en eirðarlaus.
Paco hafði fundið lyktina og þaö
yrði ekki auðvelt að snúa honum
viö. Bernadino lyfti höndinni, til
að gefa mönnum sinum merki, en
þeir biðu á hestum sinum I gilinu
fyrir neðan.
Winifred haföi eiginlega alveg
tekizt að gleyma öllu um stiga-
menn og hættur I fjöllunum,
reyndi að segja við sjálfa sig, að
þeir þyrðu ekkert að aðhafast,
svona nálægt Ronda. Þrátt fyrir
mikinn þyt I blævæng Carmelitu,
sem veifaði honum ákaft, vegna
ryksins, sem þyrlaðist inn, þegar
Winifred lyfti tjöldunum himinlif-
andi yfir að finna tært f jallaloftið
og ilminn af furutrjánum, sem
stóðu i hallanum, föstum rótum.
Bernadino hafði næstum tekizt
að fá menn sina til aö snúa við, en
þá kvað við óp frá varðmanninum
uppi á klettinum og það var nóg
til að þeir þustu fram á móti
vagninum. Ekillinn og varðmað-
urinn fleygðu strax frá sér byss-
unum, þegar skipunin um það
kom frá ræningjunum, sem nú
umkringdu vagninn, þegar þeir
komu upp úr gilinu. Stigamenn-
irnir voru allir með svarta klúta
fyrir andlitinu, en höfðu skorið
rifur i þau fyrir augun. Winifred
heyrði þá hlæja. Carmelita rak
strax upp öskur og skammaryrð-
in flutu af vörum hennar, eins og
árstraumur. Winifred sá glettnis-
svip i augunum á hávöxnum
manni, sem fyrst beindi að henni
gullbúinni skammbyssu, en lét
hana svo falla og rétti henni ridd-
aralega höndina.
— Senorita, sagði hann.
Rödd hans var djúp og hljóm-
mikil og það var auðheyrt, að
honum fannst hún sérkennilegur
förunautur hinnar háværu
Carmelitu og grátandi dóttur
hennar. Hún hafði það á tilfinn-
ingunni, að hann skemmti sér
konunglega. Þegar hún steig á
götuna, varö henni ósjálfrátt litið
eftir veginum og hún fann aö
maðurinn veitti þvi eftirtekt.
— Þér eigið von á einhverjum?
spurði hann snögglega og leit
sjálfur I sömu átt.
— N..n..nei. Hún hristi höfuðið
ákaft. Hún fann hvernig óttinn
læsti sig um hana alla, alveg fram
i fingurgóma. — Ég á ekki von á
neinum. Reiðin náði svo tökum á
henni, þegar hún sá ræningjana
láta greipar sópa um allt, sem
var i vagninum, þar á meðal
hennar fátæklegu eigur.
Bernadino heyrði nú vörðinn
uppi á klettinum gefa merki um
að annar vagn væri að nálgast.
Hann beið rólegur eftir næsta
merki. Fjórir riddarar fylgdu
þeim vagni. Fjandinn hafi það,
hvers vegna gátu þeir ekki verið á
undan! Hann hafði ekki nægileg-
an mannafla til að taka þá núna.
Hann bölvaði aftur og flautaði, og
á sömu sekúndu stukku menn
hans á bak hestum sínum og
þeystu burt, hurfu eins og reykur
milli klettanna.
Winifred sá, að hávaxni maður-
inn beygði sig á hlaupunum og
greip pokann hennar, sem lá á
götunni. Myndin af móður henn-
ar! Bréf föður hennar! Allt, sem
hún átti til minningar um æsku
sina og fyrra lif! Hún heyrði
sjálfa sig reka upp óp og kjökra
um leið Hann sneri sér við og virti
hana fyrir sér, sneri sér svo
snögglega að henni, greip um
báðar hendur hennar og áður en
varði var hann búinn að þrifa
hring móður hennar af fingrinum.
Hann greip svo báðum höndum
um höku hennar.
— Ungfrúin, sagði hann og hún
sá glitta I augu hans, þegar svarti
klúturinn, sem var úr þunnu silki,
blakti við andardrátt hans. —
Ungfruin er alltof fögur til að
vera svona hávaðasöm. Það eigið
þér að láta bændakerlingunum
eftir.
Jafnvel þótt hana hefði langað
til að öskra, gat hún það ekki,
vegna þess hve fast hann hélt um
kinnar hennar. Án þess að hirða
nokkuð um það, að Bernadino
blístraði aftur, fleygði hann poka
hennar frá sér, beygði sig niður
og kyssti hana. Hún fann, að hann
hélt á byssunni i höndinni, sem
hann vafði hana að sér með og
silkiklúturinn ætlaði að kæfa
hana. Aðeins andartak fann hún
ekki til neins, nema nálægðar
þessa manns og svo fann hún að
likami hans titraði, en það var af
hlátri. Ofsaleg bræði greip hana
og hún sneri sig úr höndum hans.
Hann beygði sig niður eftir pok-
anum.
— Ungfrúin getur orðið nám-
fús, sagði hann og hún fann roð-
ann hlaupa upp i kinnar sér. Hún
fann augu kvennanna tveggja
hvila áér, en hún hafði ekki hug-
mynd um, hve lengi hún hafði
staðið þarna. Paco sneri sér snar-
lega við og reið á eftir Bernadino,
sem var stjórnlaus af bræði.
Winifred var fjúkandi vond,
sárreið yfir þvl að missa eigur
sinar. Viö fætur hennar lá önnur
byssan, sem ekillinn hafði fleygt
frá sér. Það var sem hún heyrði
rödd föður síns og sæi skotmarkið
á Carrigmore. „Róleg! Róleg!
Nú, taktu I gikkinn!”
Hún áttaði sig ekki fyrr en hún
fann lyktina af púðurreyknum og
heyrði Carmelitú æpa og síðan
kjökra, sá, eins og i draumi, blóð-
ið renna niður hvlta skyrtu lág-
vaxna mannsins, sem hallaðist á
hesti sínum. En svo var hann
horfinn, eins og allir hinir.
Winifred var svo skelfingu lost-
in yfir þvi, sem hún hafði gert, að
hún sat eins og i leiðslu, það sem
eftir var leiðarinnar.
Vagnarnir tveir náðu fljótlega
kerrunni með vatnsköggunum.
Hitinn var ofboðslegur, en hús-
bóndinn létti samt ekki ferðinni,
en lét aka vögnunum eins hratt og
þeir komust gegnum hrjóstrugan
dalinn fyrir neðan Ronda. Nando
var ekki hjá kerrunni, þegar þeir
komu að henni. Múldýrin voru að
naga grastó á vegarbrúninni og
þegar Nando kom ioksins hlaup-
andi, lafmóður, iét Winifred þau
hin um að segja honum frá at-
burðum dagsins, jafnvel móðir
hans var of æst, til að hafa i sér
nokkra döngun til að skamma
hann eða spyrja hvar hann hefði
verið.
Nando þagði og hlustaði og
horfði á meðan á Winifred, með
strlðnisglampa I augunum, eins
og hann vildi segja henni að byss-
ur væru sannarlega til þess gerð-
ar að nota þær.
Nando hafði beygt sig niður,
gripið hnefafylli af rykugri möl-
inni á götunni og þurrkað með þvi
blóðblett, sem var á öðrum h'víta
sokknum hans.
Kúlan hafði hæft slagæð á armi
Bernadinos. Stigamannaforing-
inn var látinn, þegar Paco bar
hann inn íhellinn, hann hafði reitt
hann fyrir framan sig.
Paco lagði Bernadino frá sér
innan við hellismunnann og stóð
þar einn yfir honum i mjórri
ræmu sólarljóssins, reyndi að
yfirbuga ólguna i blóðinu, sem lét
hann ekki I friði, ekki einu sinni
þessar fáu mínútur, áður en hann
tók við konungdæmi sinu.
Hann leit framan i mennina,
sem stóöu I kringum hann. Utan
við hellismunnann hvein i vindin-
um, sem stöðugt blés þarna i há-
fjöllunum. Enginn hreyfði nein-
um mótmælum og eins og einn
maður, samþykktu þeir að taka
hann fyrir foringja. Paco skalf.
— Takið hann, sagði hann og
þekkti varla sina eigin rödd.
Þeir tóku lifvana likama hins
gamla foringja sins, báru hann að
gatinu innar I hellinum, gengu
varlega þar sem myrkrið var
svartast. Þar var gat i hellisgólf-
inu, ekki stærra en það, að rétt
var hægt að smeygja mannslík-
ama þar niður. Gjótan var þröng,
en svo djúp, að þeir heyrðu ekki
einu sinni dynkinn, þegar þeir
létu Bernadino falla.
Þegar þeir komu aftur þangað,
sem Paco stóð, horfðu þeir allir á
hann. En þessi spenna stóö ekki
lengi, Paco fór að hlæja og innan
skamms tóku allir mennirnir
undir, hópuðust að honum, klöpp-
uðu honum á axlir og bak, veittu
honum konungdæmið.
En á götunni fyrir neðan, stóð
Winifred og starði sem steini lost-
in á blóðið, sem óumdeilanlega
var á hvitum sokk Nandos. Hann
mætti augnaráði hennar með sin-
um venjulega striðnissvip, yppti
svo öxlum að venju og sneri sér
undan.
Hún horfði á piltinn hrista
taumana og hvetja múldýrin, en
svo klifraði hún upp I vagninn, til
að aka siöasta áfangann að stóra,
hvita húsinu undir klettunum.
22 VIKAN 34. TBL.