Vikan - 22.08.1974, Blaðsíða 34

HANDAN VrÐ
Carol var oröin henni ögrun,
meö nærveru sinni einni saman.
Þaö heyröist ekkert i trjágrein-
unum, enda hreyföi ekki vind. En
undir fæti brast og brakaöi i frost-
þurru lynginu. Og svo kæmu þau
á grasvelli, sem voru orönir bitnir
eftir dádýrin. Og stundum komu
þau aö djúpum giljum, snarbrött-
um. bannig héldu þau áfram meö
Elg i broddi fylkingar, en hin á
eftir i halarófu.
Rósa tók aö þreytast. Hún
hægöi á sér, þangað til Viktor var
kominn alveg á hæla henni, og
þessi seinagangur hennar nægöi
til þess, aö Elgur og Carol voru
brátt horfin sýnum. Hún stað-
næmdistogsnerisér aöViktor: —
Geföu mér meira aö drekka. Hún
snerti höndina á honum þegar
hann rétti henni pelann. Nú var
hann ekki lengur eins og stirðnað-
ur og nú leit hann ekki undan þeg-
ar hún horföi á hann. Hún hall-
aðist upp aö br-jóSti hans og lét
allan þunga sinn hvila á honum.
— Ég er þreytt.
Hún beiö andartak en hand-
leggirnir á honum vöföust ekki
utan um hana, eins og hún þó
heföi búizt viö. 1 einhverjum æs-
ingi tók hun utan um mittið á hon-
um. Hann sagði: — Við verðum
aö halda áfram. Viö megum ekki
missa af þeim. Hann losaöi sig af
henni og hélt áfram á undan henni
eftir stignum.
Þau fundu, hverpig dagurinn
leiö, af hitanum, sem færöist fyrst
i aukana en minnkaöi síöan. Þeg-
ar þau staönæmdust i siðdegis-
svalanum, sagöi Elgur: — Viö ná-
um þangað i björtu. Þaö er upp i
móti næstu tvær milurnar, en svo
veröur niöur i móti aftur. Og þar
eru bifragrenin.
Þaö haföi litiö veriö talaö á leiö-
inni, þvi aö hraöinn, sem var á
Elg, heimtaði alla krafta þeirra.
Nú dönsuðu sólargeislarnir ekki
lengur á sttgnum fyrir fótum
þeirra. Svo þegar þau voru kom-
in upp löngu brekkuna, breyttist
landslagiö kring um þau. Furan
og eitursveipirnir voru nú horfn-
ir, og þau komu inn i landslag þar
sem voru eitursveipir og mösur
og birki, sem var búiö aö fella
laufiö, en silfurhvitur börkurinn
mest áberandi. Nú var bjartara
yfir, rétt eins og þau væru komin
inn i nýjan dag. Þarna var erfitt
yfirferöar, af þvi aö trén voru þétt
og sum höfðu fallið þvert yfir
stiginn, og greinarnar kræktust i
fötin þeirra.
Þau brutust nú samt gegn um
þessa flækju og komu að vatni.
Þarna var langt stöðuvatn, sem
hafði myndazt úr ánni, sem bifr-
arnir höföu stiflaö. 1 hverju vor-
flóöi haföi vatniö hækkaö og
breiözt út yfir skóglendiö, sem
bifrarnir liföu á. Elgur stoö og
svipaöist um, en hinn settust á
teppi £in og töskur og hvildu sig.
Hann bénti á hinn endann á vatn-
inu.
— Þetta er slyngasta bygging-
arlist, sem hægt er aö hugsa sér.
Bifrarriir fella bara þessi tré rétt
hjá vatninu og byggja háa stiflu.
Þaö er rétt eins og þeir hafi mælt
þetta allt út og viti hve hátt vatnið
getur flætt, og hve stórt vatn þeir
geta fengiö.
Bakkarnir viö vatniö voru al-
þaktir trjástofnum og trjátopp-
um, sem bifrarnir höfðu nagaö
sundur. Elgur hélt áfram, hreyk-
inn og hrifinn: — Hér komá sam-
an einar tólf kvislar. Og hér hafa
þeir stiflur og grenjaþyrpingar,
rétt eins og útborgir...
Rósa sagöi: — bú lætur eins og
þú hefðir gert þetta allt sjálfur.
Hann leit af vatninu og á hana.
— Að vissu leyti hef ég það lika.
Flestir menn, sem rekast á svona
bifragreni mundu drepa dýrin og
selja af þeim skinnin fyrir nokkra
dali. En það hef ég ekki gert,
heldur hef ég variö þau. Fyrstu
árin kom ég hingaö á nokkurra
mánaöa fresti til þess aö leita að
„kojótunum”, sem sátu um dýr-
in. Og ég losnaöi viö þá að mestu,
og þá fjölgaði bifrunum. Þegar
mannskepnan hættir aö eyöi-
leggja, er þaö næstum eins og ný
sköpun.
Viktor stóð upp. Við getum
tjaldað hérna, er það ekki?
spurningunni var beint til Elgs.
— Já, sagði Elgur. Þú kemur
öllu fyrir og sérð um matinn. Ég
ætla að setja upp nokkrar gildrur
meðan bjart er. Hann lagðist á
hné við eina töskuna og tók upp
nokkrar gildrur.
— Ég ætla aö fara llka, sagði
Carol. Hún stóð upp og leit á
Rósu. — En þú, Rósa?
— Nei. Ég ætla að verða hér
kyrr hjá honum Viktor.
Viktor flýtti sér aö svara: —
Ég þarfnast engrar hjálpar.
— Ég ætlaöi nú ekki að fara aö
hjálpa þér, sagöi Rósa.
Elgur tók gildrurnar á bak sér
en Carol tók byssu, og þau gengu
burt frá hinum tveimur. Þegar
þau hurfu inn i birkiskóginn,
horföi Rósa á eftir þeim. Þau
voru fljót aö hverfa en áfram
heyröistbrakiö Igreinunum undir
fótum þeirra. En svo hætti það
lika. Rósrauður kvöldbjarminn
lagðist yfir vatnsflötinn. Fáeinir
bifrar voru á sundi áleiðis að
grenjum sinum. Einn og einn
stungu þeir sér undir yfirborðið
og syntu svo óséöir hver til sins
heima.
Viktor ruddi kjarrinu frá og
safnaði eldiviö til þess að kynda
bálum kvöldið. Rósa lá reykjandi
og horföi á hann. Siöustu kvöld-
geislarnir skinu á ljósa hárið á
honum. Hann hreyfði sig liölega,
likaminn fimlegur og girnilegur.
Hún sagði: — Hefur nokkurntima
nokkur sagt þér, aö þú værir fall-
egur?
Hann glotti þar sem hann lá á
hnjánum, og tók niðursuðudósirn-
ar upp úr töskunni: — Já, þú
sagðir það einu sinni sjálf.
Hún lá á hliðinni og studdi hönd
undir kinn. Hún brosti, hálfert-
andi. — Og nú ertu búinn að ná
þér i stúlku. betta smámjakast,
Viktor!
Brosið hvarf af andlitinu á hon-
um. — Ég kann vel viö aö vera
meö honum Elg og henni Carol.
— En slepptu þér bara ekki um
of. Hún fer bráðum aö fara.
— Ég veit, að hún er of góð
handa mér.
— Ertu orðinn svona slæmur,
kallinn. Hún er of góö, en það er
ég ekki.
Hann leit upp og staröi á hana.
— Þú manst vist, að þú ert gift?
Hún fann einhvern kipp fara
um sig alla. Viktor var þá farinn
að svara henni uppi og risa upp á
afturfótunum! — Ja, hvert i vein-
andi! sagöi hún. Er hann Viktor
minn litli...? Fyrir ekki svo löngu
roðnaði hann ef hún bara leit á
hann. En nú er hann búinn aö ná
sér i háskólagengna stúlku með
menningarsniöi, alveg út af fyrir
sig! — Þú ættir að giftast henni.
Þú þarft að fá einhverja hjálp við
að mjólka beljur og moka haug.
Þú og hún með háskólaprófiö.
Hana langaöi ekkert til aö gera
litiö úr Carol. Þvi aö þaö mundi
þýöa sama sem, aö hún væri sjálf
litil og gæti ekki jafnazt á viö
konu, sem eitthvaö væri I
spunniö. Bara henni veitti ekki
svona erfitt að kunna vel viö fólk.
Rósa heföi kunnað vel viö dóttur
hans Elgs. Þaö var eitthvaö i fari
þessarar stúlku, sem hún gæti
tekiö eftir henni — eðlileg fram-
koma gagnvart lifinu og ööru
fólki, skapstilling og aö vera laus
viö beiskju. En svo datt henni allt
i einu i hug: — Latimer yröi hrif-
inn af henni ef hún væri falleg. Og
kannski jafnvel eins og hún er...
Viktor tók pott og kaffiketilinn
og ruddist gegn um kjarriö aö
leita aö einhverjum læk. Rósa
velti sér um hrygg og horföi á
eggslétt vatniö. Rétt viö land sá
hún hala á bifri skella á vatnið.
En hún var ekki aö hugsa um það.
Canon
Ef þér kaupið Canon-
vasavél, þá er ekki
tjaldað til einnar nætur.
Sendum
i póstkröfu
Einkaumboð,
varahlutir, ábyrgð og þjónusta.
KRIFVÉLIN
Suðurlandsbraut 12, simi 85277.
34 VIKAN 34. TBL.