Vikan - 27.11.1975, Qupperneq 20

„Náið samt í lækni,“ sagði
Baker í flýti. ,,Og komið
henni út héðan!“
Strang kom inn í herberg-
ið í sama mund og Luke og
levniþjónustumaðurinn vfir-
gáfu það. „Pað verður allt í
lagi með barónessuna," sagði
hann. „Hún verður að liggja
í rúminu í nokkra daga, en
það eru engin bein brotin.“
Cesare leit upp til þeirra.
,,En Ilena er dauð!“
Baker hristi höfuðið.
„Svalirnar hennar voru svo
aftariega að hún féll aðeins
niður á svalirnar fyrir neðan.
Og það var líka sóltjald, sem
dró úr fallinu
Cesare fór að hlæja.
Strang leit á Baker. ,,Hvað
er að honum?“ spurði hann.
„Hann er að deyja,“ sagði
Baker. „Hann tók eitur!“
Cesare leit upp til þeirra.
Letta var nú það fvndnasta
við þetta allt saman. Fíflin
ættu að vita að Borgiarnir
byrluðu ekki sjálfum sér eit-
ur. Eitt augnablik var hann
kominn á fremsta hlunn með
að segja þeim hvað hafði
gerst í raun og veru, en
byrgði það svo inni. Best að
þetta yrði eitt af því, sem
þessir heilalausu carabinieri
kæmust aldrei að. Hann hló
aftur.
Baker hallaði sér yfir hann.
„Hvar eru Matteo og Dandy
Nick?“ spurði hann.
Cesare leit upp til hans.
Hann var brosandi. „Dauðir.
Þeir eru allir dauðir.“
„Hvers vegna gerðirðu
það, Cardinali? Hvers
vegna?“ spurði Baker í flvti.
„Þú vildir aldrei koma ná-
lægt því, sem þeir höfðust
að. Þér gekk allt í haginn.“
Cesare reyndi að einbeita
augnaráðinu að andliti Bak-
ers. Hann var farinn að sjá
allt í móðu. „Þetta var faðir
minn líka alltaf vanur að
segja, herra Baker, en eina
ástæðan, sem hann hafði til
að taka mig inn á heimili sitt,
var til að viðhalda ættinni.
Og ég veit ekki hvort þú
getur heldur skilið það. Það
er bara tvennt í lífinu, sem
einhverju skiptir. Fæðingin
og dauðinn. Allt annað þar
á milli — lífið — er einskis
virði. Tómt.“
Hann hætti til að ná and-
anum. „Það er einungis er
þú kemst í nána snertingu
við annað af þessu að þú
lifir í raun og veru. Þess
vegna hefur þú mök við kon-
ur. Til að endurfæðast. Þess
vegna stendur þú þarna og
horfir á mig deyja, nýtur
spennunnar, sem fylgir dauða
mínum. Þér finnst þú meira
lifandi núna á þessu augna-
bliki en þér hefur nokkru
sinni áður fundist þú vera!“
Hann hallaði höfðinu enn
aftur að bakinu á legubekkn-
um og svitinn rann í straum-
um niður andlit hans.
„Maðurinn er vitskerrt-
ur!“ sagði Strang hásum
rómi, náfölur í framan. ,,A1-
veg kol-, band-, sjóðandi vit-
laus!“
Cesare lvfti höfði til að
Iíta á lögreglumanninn. Hann
þurfti að neyta allrar orku
sinnar til þess eins að sjá í
gegnum slæðuna, sem var að
falla fyrir augu hans. í fjar-
lægð heyrði hann barnsgrát.
Kannski hafði maðurinn rétt
fyrir sér. Ef til vill var hann
vitskertur. Hvað var grát-
andi nýfætt barn að gera hér
á svona stað? Skyndilega
varð honum allt saman ljóst.
Þetta var hans eigið barn,
sem var að gráta. Þetta var
það, sem Luke hafði verið
að reyna að segja honum.
Hún gekk með barn hans
undir belti.
Hann neytti ýtrustu krafta
til að mæla. Hann fann
hvernig varir hans skældust
af sársauka við tilraunina.
„Er ekki . . . öll veröldin . .
svolítið . . . vitskert?“ spurði
hann rétt í því er slæðan féll
og tók þá í burtu frá honum.
Sögulok.
20 VIKAN 48. TBL.