Vikan - 27.11.1975, Side 45

í apríl síðastliðnum lést í París blökkukonan Josephine
Baker, sem ásamt þeim Maurice Chevalier og Edith
Piaf var einn dáðasti skemmtikraftur þar í borg lengst
af þessari öld. Frakkar gerðu það ekki endasleppt við
átrúnaðargoð sitt og kvöddu hana með mikilli viðhöfn.
kvödd
Joseþhine Baker á sviði Bobinoleik-
hússins t París skömmu fyrír dauða
sinn 12. aþríl í vor. Sýninguna
kallaði hún Joseþhine og flutti þar
mörg þekktustu lögin af fimmtíu
ára söngferli sínum.
Líkvagninn var skrýddur blómum og
orðunum, sem Joseþhine voru veittar
fyrir starf sitt í þágu andsþyrnu-
hreyfingarinnar, á leið í kirkju-
garðinn í Monte Carlo.
Josephine Baker vildi, að síðasti
konsertinn hennar yrði stórkostlegur.
Hún var orðin 69 ára og hafði verið
viðloðandi skemmtanaiðnaðinn í 50
ár, og hún vissi, að dauðinn var á
næsta leiti. Hún sagði, að ,,hjarta
sitt missti taktinn við og við” og
hún hafði legið fjórum sinnum á
ameríska sjúkrahúsinu í París vegna
þess. Þegar hún var stödd í Kaup-
mannahöfn árið 1973, fékk hún
hjartaslag og lá lengi dauðvona.
En Josephine Baker vildi kveðja
af snilld, áður en hún legði í ferðina
til æðri heima. Hún var ein eftir af
dáðustu söngvurum Parísarborgar —
Maurice Chevalicr og Edith Piaf
kvöddu bæði á undan henni, og hún
vildi, að aðdáendur sínir fengju
tækifæri til þess að kveðja hana og
hún þá.
Konscrtinn var haldinn í Bobino-
leikhúsinu 1 Montparnasse, og ekkert
var til sparað til þess hann gæti
orðið sem glæsilegastur. Josephine
kom frá heimili sínu 1 Monte Carlo
I tæka tíð til þess að geta sjálf fylgst
með og haft yfirumsjón með loka-
undirbúningnum. Og í fjögur
kvöld fylltist Bobinoleikhúsið fólki
á öllum aldri, sem kom til þess að
hlýða söng blökkukonunnar I síðasta
sinn. Viðtökurnar voru stórkostlegar.
Tímaritið Jotirs de France talaði um
,,le triomphe de Joséphine” og
kallaði Baker „einstæða perlu” og
,,cina stórkostlegustu konu konsert-
salanna”. Frakklandsforseti sendi
henni heillaóskaskeyti, og hið sama
gerði íranska keisaraynjan. Búnings-
herbergi Josephine fylltist af blóm-
um, og hún næstum grét af gleði,
þegar hún hringdi til barna sinna og
vina eftir konsertinn.
Og síðan var Josephine kölluð
fram á sviðið í síðasta sinn.
Hún fékk annað hjartaslag og þetta
sýnu alvarlegra hinu fyrra. Hún
lcst 12. apríl 1975 á Salpetriere-
sjúkrahúsinu skammt frá Bobinoleik-
húsinu.
Josephine var ætlð veik fyrir
glæsibragnum, sem frakkar setja á
flest, og hún hefði orðið stórhrifin
af viðhöfninni, sem einkenndi útför
hennar. Blómum skreyttum líkvagn-
inum var ekið eftir hinni þröngu
Rue de la Gaitie, þar sem þúsundir
manna fylgdust með, þegar líkfylgd-
in nam staðar framan við Bobinoleik-
húsið, sem var Ijósum skreytt eins
og á frumsýningarkvöldi. Þaðan var
haldið yfir Signu og að Madeleine-
kirkjunni, þar sem sálumessa var
sungin. Á Madeleinetorgi var saman
kominn mikill mannfiöldi, sem
reyndi að komast inn I kirkjuna,
þar sem kór söng Requiem Verdis,
og undirleikari Josephine lék eftir-
lætislög hennar á hörpu. Á kistunni
var davíðsstjarna úr rósum, en
Josephine barðist alla ævi gegn gyð-
ingaofsóknum, og kross úr hvítum
rósum og liljum. Á honum var
borði, sem á stóð, Jo et Les Enfants”
,Jo” er Jo Bouillon, franski hljóð-
48. TBL. VIKAN 45