Vikan - 04.12.1975, Blaðsíða 9

Kveikt er Ijós við Ijós,
burt er sortans svið
Angar rós við rós,
opnast himins hlið
Niður stjörnum stráð,
engill fram hjá fer.
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
Hvílík fingraför.
Allt með spotti spillt
Tungan eiturör.
Ég fór vega villt.
Innra brennur bál,
lífsins dagur dvín.
Ég er syndug sál.
Herra, minnstu mín.
Stefán frá Hvítadal

Aðfongadagur jóla
49. TBL. VIKAN 9
Gleð þig, særða sál,
lífsins þrautum þyngd
Flutt er munamál.
Inn er helgi hringd.
Minnstu komu Krists,
hér er skuggaskil.
Fagna komu Krists,
flýt þér tíða til.
Guð ereilífást,
engu hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið guð, sem gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er ljós og líf.
Kirkjan ómar öll,
býður hjálp og hlíf.
Þessi klukknaköll
boða ljós og líf.
Heyrið málmsins mál.
Lofið guð, sem gaf.
Og mín sjúka sál
verður hljómahaf.
Ekkert kyrrt né kalt,
öllum frelsi fætt.
Kristur elskar allt,
sem er hrjáð og hrætt
Ég er smærri en smár,
leita þjáður þín.
Lífsins herra hár,
græddu meinin mín.
Flutt er orðsins orð,
þagna hamarshögg.
Yfir stormsins storð
fellur drottins dögg
Lægir vonsku vind,
slekkur beiskju bál.
Teygar lífsins lind
Mannsins særða sál.
Eg er ungur enn,
ég erþreyttur þó.
Kveikt er bál, ég brenn,
gef mér frið og fró.
Vann mér tískan tjón,
rauf hinn æðsta eið.
Glapti sálar sjón,
bar mig langt af leið.