Vikan - 04.12.1975, Blaðsíða 23

ur
stöfum: Bitte zu driicken.l) Það
þýddum við þannig: ,,Bittu í drykk-
inn”, eða ,,bíttu í drykkinn”. Hvort
tveggja var nógu vitlaust handa okkur
til að hlæja að því. Þó vissum við
ofur vel, hvað þetta þýddi. Og eins
hitt, að ef ýtt var á typpið, heyrðist
skær bjölluhljómur fyrir innan.
Oft stukkum við upp á dyrariðið
til þess að skoða þennan merkilega
umbúnað, en aldrei snertum við á
honum. Þó var þetta einu sinni
brotið. Simbi, einn strákurinn,
sem var mikill fyrir sér og pöróttur,
ýtti á typpið og hljóp svo í burtu.
Rétt á eftir kom gamli maðurinn út
í dyrnar, skimaði um og sá engan.
,,Það var óhræsið hann Simbi,”
gall í okkur krökkunum, mörgum I
einu. ,,Nun, ja, es war Simbe,
ja wohl", sagði gamli maðurinn og
lokaði hurðinni aftur. Við skömm-
uðumst okkar sárt fyrir þetta, og
Simbi fékk ferðina svo borgaða, að
hann gerði það aldrei aftur.
Stundum kallaði Behring á okkur
inn til sín, þó aldrei mörg í einu,
og sýndi okkur þá þýsk myndablöð,
sem hann fékk með hverju skipi.
En sú dýrð! Þar voru allavega
litar skopmyndir, sem við þreyttumst
aldrei á að hlæja að. Þær urðu okkur
ógleymanlegar. Við skildum ekkert
orð af þvi, sem undir þeim stóð. Þó
var sumt af því sömu orðin sem við
heyrðum Behring segja daglega.
Þó jafnaðist ekkert á við jólatréð.
Behring bauð öllum börnum kaup-
staðarins (kaupstaðurinn var ekki
stór) til sín á jólanóttina og skemmti
þeim með jólatré. Þetta hafði hann
gert um mörg ár, svo að við vissum,
að það brást aldrei. Ailt það, sem
hann þurfti við til þessa tækifæris,
fékk hann með skipum á sumrin eða
haustin og geymdi það til jóla.
Marga daga fyrir jólin var hann sjálfur
að búa þetta út. Hann lokaði sig
þá inni í dagstofu sinni. Enginn
mátti ganga þar um nema konan
hans, — allra síst börnin hans.
Á aðfangadagskveldið mátti heita,
að allt húsið væri troðfullt af börn-
um. Þá var gamli maðurinn ánægð-
ur. Hann var ekki stærri vexti en
það, að hann stóð lítið upp úr barna-
þvögunni. Skallinn á honum ljómaði
við öll þessi kertaljós, og munnvikið
dróst enn þá lengra út á kinnina.
Og jólatréð —! Ekkert okkar mun
nokkurn tima gleyma því augnabliki,
þegar báðir hurðarvængirnir voru
1) Þýská, framborið: Bitte sú drukk-
en, þýðir: gerðu s.vo vel að styðja
(á typpið).
opnaðir og það blasti við okkur.
Tréð sjálft stóð á borði og var hlaðið
alls konar ágxti. Þó komst ekki
nándarnærri allt fyrir á þvi, svo borð-
ið í kringum það var líka fullt.
Þar voru brúður handa teipunum,
spriklmenn, hvcllbyssur, hljóðpipur,
munnhörpur, litastokkar — — ja,
hver endist til að telja upp öll þau
leikföng, sem þar voru! Og svo öll
sætindin í bréfpokunum, rúsínur,
sveskjur, fíkjur, brjóstsykur og alla-
vega súkkulaðimyndir. 20—30 prúð-
búin börn horfðu undrandi augum á
allt þetta og biðu þess með mikilli
eftirvæntingu, hvað falla mundi i
þeirra hlut. Ambögurnar gamla
mannsins og þýskan hans voru eins
og salt og krydd í þessu öllu saman.
Aldrei var hann ánægður með það,
hvernig við lékum okkur. Aldrei
þótti honum það nógu fjörugt.
Alltaf livatti hann okkur og sagði:
,,Spielen sie, spielen sie, Kinder!"
og ævinlega tókst honum að koma
okkur í þann algleyming, að við
gleymdum bæði stund og stað og
vöknuðum sem af sælum draumi,
þegar foreldrarnir sóttu okkur.
Þessi jólakveld voru okkur ógleym-
anleg. Við hlökkuðum langmest
til jólanna einmitt vegna þeirra.
Og það var ekki ástæðulaust, að
okkur þótti vænt um Behring gamla.
Við elskuðum hann ekkert minna
en foreldra okkar. Ég er viss um, að
enginn maður hefir þá verið á
íslandi, sem jafnmörgum börnum
þótti vænt um.
Spilið þið, kindur," var kærasta
snillyrðið, sem við kunnum eftir
Behring gamla. Það ætlaði aldrei
að úreldast. Við notuðum það við
alls konar tækifæri. Þegar eitthvað
gekk fram af okkur, notuðum við
það sem upphrópunarorð, stundum
heilsuðumst við með þvi, og ætið
hlógum við að þvi.
Það var nægilegt verkefni fyrir
t imyndunarafl okkar að hugsa okkur
það, hvernig kindurnar litu út,
þegar þær væru að spila. Við
hugsuðum okkur mórauða hrútinn
jarmandi ,,grand” og slá út spaða-
49. TBL. VIKAN 23