Vikan - 04.12.1975, Blaðsíða 69

sinn að biðja gamlan vin að líta á
kistuna. Það var sá mæti maður
Ragnar Ásgeirsson garðyrkjuráðu-
nautur, og úrskurðaði hann, að það
mætti gera fagran grip úr kistunni
á ný eftir vandlegan undirbúning,
og bauð hann mér að annast hann
sjálfur, en dóttir hans málaði hana.
Valdi hún norskt mynstur, og síðan
hefir kistan verið stofugripur og
vakið aðdáun margra.
Jólahald á bernskuheimili minu
var ekki ýkja frábrugðið því, sem
alltaf hefir verið hér. Alltaf var
keypt jólatré, allstórt, og þvi komið
fyrir I ,,bláu stofunni”. Það var
engin leynd yfir skreytingunni, en
ekki fengum við börnin að sjá það,
fyrr en að stundinni miklu kom,
eða þegar faðir minn var búinn að
kveikja á öllum kertunum. Þetta
var að aðalmáltíð lokinni. Það var
vitanlega mandla I hrlsgrjóna-
grautnum og rauðvin með steik-
inni. Við krakkarnir fengum að
bragða á þvi, og ég man enn, hvað
mér þótti það vont, enda okkar
sopi blandaður vatni, og ólíkt
fannst mér betra bragðið af eggja-
snapsinum, sem móðir mín bjó
alltaf til á sumardaginn fyrsta, enda
setti hún alltaf romm í til bragð-
bætis. Farið var I kirkju og skammt
að fara í Dómkirkjuna. Móðir mín
brá aldrei þeirri venju að fara í
kirkju. Spilað var á jólunum,
Birgitta Guðrtður Eiríksdóttir móðtr
Axels.
skrautmáluð og á henni upphafs-
stafir ömmu minnar og ártalið
1829, en málning næstum afmáð
að öðru leyti. Eftir lát móður
minnar var kistan I geymslu.
Þegar ég löngu seinna var nokkur
ár eigandi Þverholta I Mýrasýslu
og dvaldist þar að sumarlagi við
búhokur, fór ég að hugleiða málið,
ég gæti haft kistunnar not þar og
flutti hana þangað í jeppakerru
minni. En síðar þegar ég var
hættur hokrinu, var hún nokkur ár
í bílskúrnum minum, en aldrei
gleymd. Svo datt það í mig eitt
PASSAP
duomatic
Eina prjónavélin, sem
hægt er að tengja við
raf magnsdrif
tmm
Simi 26788
mest ,,púkk”, en ekki á aðfanga-
dagskvöld. Jólabögglar voru opn-
aðir, þegar búið var að kveikja á
jólatrénu. Öllu var stillt í hóf með
jólagjafir og gjafafargan slíkt sem
nú tíðkast óþekkt fyrirbrigði á
þessum tíma.
Að lokum ætla ég að minnast
eilitið á aldamótakvöldið. Sumt
man ég óljóst, enda aðeins fimm
ára, en ég man til dæmis vel,
að smiðaðar höfðu verið mjóar
lausar hillur með götum fyrir kerti
til þess að setja fyrir gluggana,
en Ijósum skrýddur skyldi bærinn
vera, er öldin yrði kvödd og nýrri
fagnað, ljós í hverjum glugga,
skrautluktir á vellinum, skrúðganga
og ýmislegt gert í fagnaðarskyni,
söngur, ræðuhöld, lúðrablástur og
fleira og undirbúningur mjög mik-
ill.
En svo var ekki annað sýnna en
allt væri unnið fyrir gýg. Vonsku
austanveður var að morgni, hvasst,
varla stætt á götunum, úrfelli,
bleytuhríð, — en um kvöldið brá
til betra veðurs. Það kom I ljós,
sem titt gerist og ekki síst á voru
landi, að á skammri stundu skip-
ast veðurí lofti. Og annað gerðist,
sem gerast mætti oftar: Allir urðu
einhuga, samtaka, allir tóku gleði
sína, og hátíðin skyldi haldin. Allir
létu hendur standa fram úr ermum
utan og innan dyra. Og síðar
meir var gaman að lesa ýtarlegar
frásagnir blaðanna.
Ekki man ég, hvort þetta kvöld
var kveikt á luktunum við völlinn.
Götuljóskerin voru alltaf kölluð
luktirnar, og I skammdeginu var
gaman að fylgjast með úr glugg-
unum heima, þegar kveikt var á
þeim. Luktirnar voru á öllum hörn-
um vallarins og ef til vill fyrir miðju
á hverri hlið vallarins. Daufa birtu
bar frá steinolíulampa i luktinni,
en á henni voru rúður og ein á
hjörum. Þeir, sem höfðu þann
starfa með höndum að hirða um
lampana, höfðu meðferðis stiga,
sem þeir lögðu upp að staurnum,
brugðu strigapoka yfir höfuð og
axlir, og var saumnum sprett upp
öðru megin. Var skjól að þessari
49. TBL. VIKAN 69