Vikan - 04.12.1975, Blaðsíða 24

STjFmöTtf-Lft
•?
Við bjóðum
SHANGRI —LA
í tveimur
mynstrum
og sjö
litaafbrigðum.
SHANGRI-LA
er heiti
á bráðfallegum
enskum
rýjateppum,
sem hlutu
% 1. verðlaun
á stærstu
\J teppasýningu
V Bretlands
_^|^Tá þessu ári.
SHANGRI—LA
fæst aðeins
hjá okkur
gosanum. Forustusauðurinn hallaði
undir flatt og horfði á spilin sín
mcð spekingssvip, þangað til hann
stappaði niður klaufinni og sagði
,,sólð”. Litla Kolla, sem ekki var
nema veturgömul xr og undur fríð
og góðleg f framan, — fékk „Svarta-
pétur” á nefið.
Svo ætluðum við að springa af
hlátri yfir öllum samsetningnum.
Daglega sáum við kindur, sem
kaupstaðarbúar áttu. Flestar voru
þær mannvanar og matgefnar, svo
þær komu, ef kallað var til þeirra.
Oft fengum við að stinga upp f
þær brauðbita. — Einu sinni kom
Simbi með gömul, grútóhrein spil og
rétti að þeim í staðinn fyrir brauð.
„Spilið þið nú, kindur,” mælti han
og tútnaði út af hlátri. Skepnurnar
þefuðu af þessu nýnæmi; sfðan sneru
þær undan og löbbuðu sneypulega
burtu. „Spilið þið nú, kindur!”
hrópaði Simbi og þeytti spilunum
á eftir þeim.
Rctt f því stóð gamli Behring
hjá okkur. Hann hafði komið
án þess að við tækjum eftir honum.
Hann brosti góðmannlega og
þagði. Simbi skammaðist sín.
,, Sie wollen nicht __ was? 1)
mælti Behring, þegarSimbi hætti að
bjóða kindunum spilin. ,,Es ist gut.
Bleib nicht verlegen. Weiter so!
____Spielen sie, Kinder. ' '2)
Svo klappaði hann á kollana á
okkur báðum og gekk leiðar sinnar.
Það hallaði að jólum, og tilhlökk-
un okkar fór dagvaxandi. Nú voru
ckki nema 10 dagar eftir, þangað til
blessað jólatréð hans Behrings gamla
átti að birtast okkar.
Þá var það fyrri hluti dags, að
voðalcgt hvassviðri rak snögglega á.
Það var hlákuvindur af útsuðri, en
svo hvass, að allt ætlaði um koll
að keyra.
Við vorum þá úti mörg saman og
vorum að lcika okkur rétt fyrir ofan
kaupstaðarhúsin. Rctt hjá okkur
voru torfkotin, þar sem mörg af
okkur áttu heima.
Það kom heldur en ekki gellir í
leikinn, þegar rokið kom. Hróp og
hljóð, hlátrar og sköll blandaðist
hvað í annað. Telpurnar fuku æp-
andi svellið á enda, þangað til auður
blettur varð fyrir þeim, þar sem þær
gátu fótað sig. Stormurinn ætlaði
að tæta utan af þeim fötin, og
hárið á þeim fauk í allar áttir.
„Spilið þið nú, kindur!” hrópuðu
drengirnir á eftir þeim, því nú tók
í hraukana.
Rétt á eftir komu kindurnar, sem
höfðu verið að kroppa hnjótana á
milli svellanna, yfir svellin á harða-
spretti. Þær réðu sér ekki fremur
1) Þær vilja ekki — hvað?
2) Framborið: es ist gút, blæb nikt
ferlegen, væter só — þ.e.: Það er
gott, vcrtu ekki vandræðalegur,
áfram, leikið ykkur, börn.
24 VIKAN 49. TBL.