Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 17

VERIB
k
K
MILLJONA
MJERINGI
Hún hefði getað lifað lúxuslífi í villu á Spáni, haft þjón á
hverjum fingri til að hlýða minnstu bendingu hennar.
Hvernig í ósköpunum gat staðið á því að hún hafði ekki gifst
Bertil?
Ove var löngu hættur að kippa
sér upp við það, að Lcna kona hans
hafði þann ávana að tala við morg-
unblaðið í staðinn fyrir að láta
sér nægja að lesa það eins og
venjulegt fólk.
— Þú skalt ekki ímynda þér, að
ég sé svo vitlaus að trúa þér, átti
hún til að segja um leið og húns
strauk marmelaðislettu af mynd af
einhverjum stjórnmálamanninum,
sem reyndi að útskýra, hvernig stóð
á þvt, að verð á matvadum var
jafn hátt og raun bar vitni. Og
stuttu seinna kom eitthvað í þessum
dúr: — Jájá, ég get rétt ímyndað
mér, hvað fólk segði, ef ég kæmi í
svona blússu í kjörbúðina að versla.
Og strax á eftir: — Það er ég viss
um, að ég hef látið tækifæri Hfs
míns ganga mér úr greipum! Bertil
Degenberg — að hugsa sér annað
eins!
Ove leit á úrið sitt eins og ekkert
væri, og sagði síðan: — Ertu búin
uð borga rafmagnsreikninginn,
elskan?
Lena svaraði, án þess að líta upp
úr blaðinu:
— Æ, ég gleymdi því víst. Ég á
við — þú þarft ekki að ímynda þér,
að ég sói þeim peningum, sem þú
lætur mig hafa til heimilisins,
en það er cins og ekkert verði úr
þeim. Og hingað til hafa þeir ekki
látið okkur sitja I myrkrinu.
— En þeir láta áreiðanlcga verða
af þvl I þetta sinn, sagði Ove. — Og
reyndu svo áð setja matinn I munn-
inn á Pétri I stað þess að troða
honum Ieyrun á barninu.
Þá leit hún upp og þurrkaði
grautinn I flýti úr hárinu á drengn-
um, og dreif hann upp I hann I
staðinn.
Ove stóð á fætur, kyssti Lenu
á ennið og sagði:
— Gleymdu svo ekki rafmagns-
reikningnum, litla mln.
Augnabliki síðar heyrði hún úti-
dyrnar skellast aftur og yngsta
f)ölskyldumeðliminn gefa frá sér
fyrstu morgunhljóðin inni I svefn-
herberginu.
— Já, hér stend ég og gct ekki
annað, vitnaði hún I Lúther sáluga
um leið og hún reyndi að ákveða,
hvort hún tæki af borðinu, tæki
Pétur úr stólnum, eða sinnti litla
barninu fyrst.
— Fólk, sem segir, að maður eigi
að vinna kerfisbundið, sagði hún
við Pétur, veit ckki, hvernig það
er að þurfa að gera þrennt I einu.
Já, fernt reyndar, ef Bertil Deg-
enberg var talinn með.
Ekki það, að hún gæti gert neitt
út af Bcrtil Degenberg. Það var
orðið nokkrum áruni of seint.
Eiginmanni og tveimur börnum of
seint. En það gcrði ekkert til að
hugsa. um hann á meðan hún
hreinsaði Weyjuna af litla barninu.
þurrkaði Pétri um munninn og tók
af borðinu.
. Lífið er ein endalaus tiltekt.
sagði hún við Pétur.
-- Endalau ilegt. samsinnti Pétur
— Og að hugsa sér, að ég gæti
verið gift milljónamæringi.
Pétur horfði á hana og hugsaði
um þetta nýja orð, sem honum
fannst svo einstaklega skemmtilegt,
að hann flcygði sér endilöngum á
gólfið og emjaði af hlátri.
— Já, þú getur hlegið, sagði
hún og tók til föt að klæða ung-
barnið I. — En það stendur I blað-
inu. Bertil Degenberg orðinn mill-
jónamæringur á fasteignaviðskipt-
um. Það stendur þar svart á hvltu.
Frú Degcnberg þarf sko áreiðaniega
ekki að vera að þvo og þrífa allan
daginn. Annars er hún líklega
kölluð senjóra Degenberg úr þvl að
hún býr á Spáni.
Pétur var orðinn lciður á samtal-
inu og stóð nú á höfði I leikfanga-
kassanum sínum.
Þegar ungbarnið var kornið út I
vagn, leit l.ena aftur I blaðið.
,.Örstutt heimsókn í viðskiptaer-
indum til Stokkhólms. Eiginkonan
er I för með honum”; stóð þar.
Þetta var greinilega ein þessara
ferða, sem skiluðu af sér haugum
af splunkunýjum bankaseðlum I
kassann. Svo myndu þau líta aðeins
1
10. TBL. VIKAN 17