Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 33

lega gerði Marianne sér grein fyrir
því, að hann var í þann veginn
að endurtaka þennan óskemmtilega
leik frá því í hlöðunni forðum.
Eðlislseg viðbrögð fóru um líkama
hennar og hún ýtti honum frá
sér af öllu afli og öskraði.
,,Nei!”
Svo rauk hún á fætur, en Jean
hélt sér í rúmið til þess að varna
því að hann dytti. Marianne lagaði
kjólinn, krosslagði hcndurna og
horfði þrjóskufull á árásarmann
sinn.
,,Hvaða hugmyndir gerirðu þér
eiginlega um mig? Þú kemur
hingað og móðgar mig, berð mig
og svo bætirðu gráu ofan á svart
með því að hvísla ástarorðum I
eyra mér og heldur að ég muni
þýðast þig. Elskar mig? Það er svei
mér gott að heyra, en nú ætla
ég að biðja þig um að yfirgefa þetta
herbergi og það á stundinni. Ég hef
engan áhuga á því að endurnýja
kunningsskap okkar.”
En nú var hann einnig risinn á
fætur og andlit hans var þungbúið.
,,Og ég sem hélt að þú hefðir
elskað mig, þegar við vorum saman
þarna í hlöðunni.”
Barnaleg reiði fékk hana til þess
að svara honum fullum hálsi.
,,Ég? Elskað þig? Þú hlýtur að
vera genginn af vitinu. Ég þurfti á
þér að halda, það var allt og sumt. ”
Vonbrigði hans leyndu sér ekki.
En loksins gekk hann yfir að dyr-
unum og opnaði þær. Svo leit hann
á hana hatursfullum augum.
,,Gott og vel, þú hefur hafnað
mér, en það mun hefna sín, Mari-
anne. Þú munt iðrast þess þótt
síðar verði. ”
,,Það efast ég um. Vertu sæll.”
Hún heyrði hann fara ofan
stigann og lét sig falla í stól og
fékk sér sopa af víni til þess að
róa taugarnar. Henni rann reiðin
og hún reyndi að hugsa skynsam-
lega um heitingarnar, sem hann
hafði látið út úr sér. Loksins komst
hún að þeirri niðurstöðu, að þetta
hefði ekki verið nema eins og hver
önnur ólund barns, sem hefur ekki
fengið sínu framgengt. Hann elsk-
aði hana og myndi þess vegna ekki
gera neitt, scm gæti sært hana.
Þessar hugrenningar hennar báru
vissulega ekki vott um, að hún
byggi yfir miklu innsæi í hégóma-
girnd karlmannsins.
Marianne var enn að gæla við
þessar bjartsýnishugsanir og reyna
að grafast fyrir um það, hvaða
söguhetja í bók hefði orðið að
glrma við svipuð vandamál, þegar
hurðinni var hrundið upp. Jean Le
Bru ruddist inn og á hæla honum
komu tveir lögreglumenn. Jean
benti á stúlkuna er sat þarna
þrumu lostin.
,,Þarna er hún! Hún er útflytj-
andi og hefur komist inn í landið
á ólöglegan hátt. Nafn hennar er
Marianne d’Asselnat og hún er út-
sendari konungssinna.
Áður en Marianne gat komið við
nokkrum vörnum, gripu verðir lag-
anna I sitt hvorn handlegg hennar
og drógu hana út úr herberginu.
Hún var teymd niður stigann og
Bobois rak upp stór augu. Hinir
gcstirnir voru ekki í eins miklu
uppnámi, en þeir horfðu undrandi
á aðfarirnar. Því næst var henni
hrundið inn í vagn og ekið með
hana á brott.
Vagninn minnti á stóran Jsvartan
kassa og gluggatjöldin voru dregin
fyrir. Við hliðina á henni sat
lögregluþjónn og hann var með
mikið yfirvaraskegg. Fyrstu við-
brögð hennarvoru að reka upp hátt
öskur, bæði af reiði og vandlæt-
ingu og í þeirri veiku von, að
einhver myndi koma henni til
hjálpar.
Lögregluþjónninn hagræddi sér
í horninu á vagninum og virti hana
rólegur fyrir sér. ,,Ég myndi ekki
öskra svona, ef ég væri í yðar
sporum. Vera má að ég neyðist þá
til þess að kefla yður og binda
eins og hvern annan kjúkling. Það
er yður fyrir bestu að þegja.”
Marianne missti nú algjörlega
móðinn, en hún sór þess dýran
eið, að ef hún ætti þess nokkurn
kost, þá skyldi hún hefna sín á
Le Bru. þessu úrþvætti. Hérna lét
hann handtaka hana eins og hvert
annað glæpakvendi. Hvernig gat
hann...
Reiðin hvarf nú smám saman og
tár runnu niður kinnar hennar.
Hreyfingar vagnsins voru svæfandi
og hún var auk þess mjög syfjuð.
Marianne sofnaði þess vegna von
bráðar og kinnar hennar voru enn
tárvotar.
8. kafli. Lögregluforinginn og
barón frá Korsíku.
Marianne vaknaði um miðja nótt
í klcfa St. Lazare fangelsisins. Hún
hafði verið hrifsuð burtu úr litla,
vistlega herberginu sínu hálfsofandi
og henni fannst þetta líkast mar-
tröð. En smámsaman gerði hún sér
ljóst, að þetta var raunveruleiki en
ekki draumur.
Frá birtunni af kerti, sem hafði
verið skilið eftir á óásjálegu borði,
sá hún hinn þrönga klefa. A daginn
hlaut birtan að berast í gegnum
gluggaboru með rimlum fyrir, sem
var þarna hátt uppi á cinum
veggnum. Rakinn hafði skilið eftir
einkennilegar felumyndir á veggj-
unum, en ryðgaðar lamir og lásar
báru það með sér hversu gamalt
þetta fyrrverandi klaustur var. Einu
húsgögnin fyrir utan borðið, var
stóll og svo mjótt rúm, en í því
var hálmdýna og teppi. Rúmið var
bæði hart og óþægilegt. Sömuleiðis
var engin upphitun þarna, en það
hefði gert vistina fyrir fangana
heldur bærilegri. Hún hafði ekki
einu sinni haft ráðrúm til þess að
taka með sér kápuna sína og tösku
Marianne var aðeins íklædd kjóln-
um og hún hnipraði sig saman,
til þess að reyna að halda á sér
hita.
Þessr kringumstæður voru vægast
sagt heldur óheillavænlegar. Nicol-
as Mallerousse hafði lýst fyrir henni
þeim hættum er biðu útflytjenda,
er snéru heim til Frakklands á ólög
legan hátt, en hitt var verra, að
bréfið hafði orðið eftir I töskunni.
Tilfinningar Marianne vógu salt
einhvern staðar mitt á milli örvænt-
ingar og reiði. Henni varð hugsað
til þess bleyðuskapar, sem Le Bru
hafði sýnt af sér, að hann skyldi
hafa lagt fram ákæru á hendur
henni, einungis vegna þess, að hún
hafði ekki viljað fara I bólið með
honum. Hún uppgötvaði að reiðin
var að slnu leyri gagnleg. Hún hélt
þó alténd á henni hita.
Framhald I næsta blaði.
tlNNI & E INNI
ÉG LOFA! ÉG LOFA
AÐ MÁLA! strax og
ég er búinn aö lúra
tíu mínútur
til viöbótar!
10. TBL. VIKAN 33