Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 26

stórborga, en það heyrirtil undantekninga, aö
hér sé boðið upp á lélegan og óvandaðan
tónlistarflutning. Erlendis veit enginn fyrirfram,
hver gæði tónleika eru, ef ekki er um að ræða
þekkta listamenn. Þeir geta verið mjög góðir
eða afar slæmir og allt þar á milli. Hérlendis er
ætíð nokkurn veginn tryggt, að tónleikar eru
ekki lélegir. Allir gera eins og þeir geta, og afar
sjaldgæft er, að fólk, sem ekki getur, troði (
upp. Astæðan fyrir því, að fáir átta sig á því
hve hár „standardinn" er hér í raun og veru,
held ég sé sú, að samanburðinn vantar. Fólk
ber tónleikahaldið saman við afburðaflutning
af hljómplötum. Slíkur flutningur heyrist aldrei
í tónlistarsölum, enda væri það ómennskt, og
töfrar tónleikanna og spennan — stemmning-
in, sem yfir þeim ríkir, ekki hin sama eftir og
áður.
— Eftir þær frábæru undirtektir, sem
Carmen hefur hlotið, hefur því verið haldið
fram, að tímabært sé orðið að stofna óperu á
Sigríöur setti ekki p/ötu meö Carmen á fóninn
fyrir okkur, heidur stuðmannaplötuna frægu,
og Steinunn Bjarnadóttir kyrjaöi Strax í dag
meðan myndatakan fór fram.
—Par borgar hver fyrir sig og enginn þarf að
1 fara að hita upp aukaiega heima hjá sér, segir
Sigríður Eiia meðai annars um vínarbúa.
Íslandi. Býstu við því, að það verði gert á
næstunni?
—Til þess þyrfti held ég, að byggja
óperuhús, því að Þjóðleikhúsið rúmar hrein-
lega ekki óperuflutning að staðaldri. Carmen
kom til dæmis óskaplegu raski á aðra starfsemi
Þjóðleikhússins meðan á æfingum stóð. Af
þessum sökum get ég ekki sagt, að ég búist
við því, að ópera verði stofnuð hér á næstunni,
en ég er ekki í nokkrum vafa um, að hér er nóg
af óperugestum — fólki, sem sækja myndi
óperu'sýningar að staðaldri. Og ég fullyrði
óhikað, að söngkraftana vantar ekki.
— En ertu ekki orðinn þreytt á útlegðinni?
Langar þig ekki að koma heim til íslands fyrir
fullt og allt og setjast hér að?
— Ef ég tæki þá ákvörðun að setjast að hér
heima og binda mig hér — annað hvort með
eignum eða börnum — held ég, að ég yrði að
leggja söngkonumetnað minn á hilluna og
helga mig kennslu eingöngu. Hér er ekki líf-
vænlegt fyrir söngkonu, nema hún geti haft
sönginn í hjáverkum. Það vil ég ekki. Annaö
hvort vil ég helga mig söngnum einum, eða
láta það eiga sig að syngja, nema fyrir sjálfa
mig. Sem stendur hef ég mestan hug á að ráða
mig til að syngja eitt og eitt hlutverk erlendis,
ef ég hef tækifæri til, en ekkert slíkt er afráðið
ennþá. Kannski það sé rangt af mér að taka
sönginn þannig fram yfir heimili og börn, en ég
hef sjálf valið og hef því við engan að sakast.
— Hefurðu aldrei iðrast þess vals?
— Ekki iðrast, en ég get ekki neitað því, að
mér urðu það svolítil vonbrigði, þegar ég áttaði
mig allt í einu á því, að þetta er fyrst og fremst
vinna. Ánægjan og gleðin af því að syngja
minnkaði stórum við það á tímabili, en smám
saman kviknaði hún aftur, þótt kannski væri í
svolítið annarri mynd.
Tról.
26 VIKAN 10. TBL.