Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 22

Hún var hjá okkur fyrsta mánuð-
inn eftir að Dibs fæddist — og
heimsótti okkur einu sinni í mánuði
næstu þrjú árin, þangað til hún
flutti til Florida. Síðan hefur hún
komið tvisvar á ári og verið hjá
okkur mánaðartíma. Dibs man
alltaf eftir henni. Hann hefur alltaf
gert sig til fyrir henni, þegar hún
hefur komið, og hann hefur greini-
lega saknað hennar, þegar hún er
farin. Það er eins og hann telji
dagana, uns hún kemur aftur.
— Ég hef gert allt, sem ég hef
getað fyrir Dibs. Við höfum gefið
honum allt, sem keypt verður fyrir
peninga. Við vonuðum, að það
kæmi að einhverju haldi. Lcikföng.
Grammófónplötur. Spil. Bækur.
Leikherbergið hans er fullt af
öllu mögulegu, sem okkur gat
dottið í hug, að gæti náð tökum
á honum, sem hann gæti lært eitt-
hvað af, sem honum þætti gaman
að. Og stundum var eins og hann
væri ánægður í herberginu sínu. En
það er eins og hann hafi alltaf
verið ánægðastur ef hann hefur
verið aleinn. Þess vegna höfum við
sent Dorothy í heimavistarskóla í
grenndinni. Hún kemur heim um
helgar og i fríum. Ég held Dibs
líði best, þegar hún er ekki heima.
Þeim kemur hreint ekki vel saman.
Dibs ræðst á hana eins og villidýr,
þegar hún kemur nærri honum, eða
kemur inn I herbergið hans.
— Undanfarið hefur hann litið
út fyrr að vera svo óhamingjusam-
ur. Og það er eins og hann sé
breyttur. Og í gær, þegar maður-
inn minn sótti Dibs, gat hann ekki
á heilum sér tekið. Hann sagði,
að Dibs bablaði eins og fábjáni.
Hann sagði það svo Dibs heyrði.
Hún féll saman og brast í sáran
grát.
— Svo spurði ég, hvað Dibs
hefði sagt, og hann sagði, að hann
hefði bara þvaðrað eins og hálfviti!
Dibs gekk þvert yfir gólfið, fleygði
stól um koll, þeytti ýmsu dóti af
kaffiþorðinu í gólfið og öskraði á
föður sinn: Ég hata þig! Ég hata
þig! Svo hljóp hann til hans og
sparkaði í hann. Maðurinn minn
tók í Dibs, og þeir slógust, alvcg
þangað til maðurinn minn gat náð
á honum tökum, bar hann upp í
herbergið hans og læsti hann þar
inni. Ég grét, þegar maðurinn minn
kom niður. Ég gat ekki að þvl gert.
Ég veit hann er ekkert hrifinn af
því. Ég veit hann fyrirlítur tár. En
ég gat ekki að mér gert. Ég sagði
við hann: Dibs bablaði ekki tóma
vitleysu eins og hálfviti núna, hvað
sem öðru líður. Hann sagðist hata
þig! Þá settist maðurinn minn, og
hann grét, það er satt. Það var
hræðilegt. Ég hef aldrei fyrr séð
karlmann gráta. Ég hefði aldrei
trúað því, að neitt I heiminum
gæti komið manninum mínum til
að gráta. Ég varð hrædd, allt I einu
varð ég full angistar, því það leit
út fyrir, að hann væri jafnhræddur
og ég var sjálf. Ég held við höfum
þá verið nálægari hvort öðru en
nokkurn tlma áður. Allt I einu
vorum við ekkert annað en tvær
hræddar, óhamingjusamar mann-
eskjur, einmana og allir múrarnir,
sem við höfðum hlaðið um okkur,
voru I rústum. Það var hræðilegt
— en jafnframt léttir að vita, við
gátum verið eins og annað fólk,
að við gátum brugðist, okkur gat
skjátlast eins og öðrum og viður-
kennt, að okkur hafði skjátlast!
Loks tókum við okkur á, og hann
sagði, að kannski hefðum við haft
rangt fyrir okkur varðandi Dibs.
Hún horfði á mig full ótta og
angistar.
— Segið mér það, sagði hún.
— Álítið þér, að Dibs sé vangefinn?
— Nei, svaraði ég. Ég svaraði
spurningu hennar, en sagði ekki
meira en hún hafði beðið um að
heyra. — Ég held ekki að Dibs
sé vangefinn.
Það var löng þögn. Hún and-
varpaði.
— Haldið þér — haldið þér, að
hann geti jafnað sig, að hann muni
læra að hegða sér eins og önnur
börn? spurði hún.
— Það held ég. En ég held það
skipti meiru máli, að ég tel, að
þér séuð miklu færari um að svara
þessari spurningu nákvæmlega en
ég, þar sem þér búið með honum,
talið við hann, leikið við hann.
Ég held jafnvel, að þér getið nú
þegar reynt að svara spurningunni.
Hún kinkaði hægt kolli.
— Já, sagði hún, og röddin var
nánast hvísl. — Ég hef veitt mörgu I
fari Dibs athygli, sem bendir til
þess, að hann sé gæddur vissum
hæfileikum. En hann virðist svo
hræðilega óhamingjusamur slðan
hann fór að tjá sig meira heima.
Hann er hættur að fá þessi hræði-
legu bræðisköst, bæði heima og I
skólanum. Þetta var ekki eins og
bræðiskast I gær. Hann var bara að
mótmæla því, hvernig faðir hans
særði hann. Hann er hættur að vera
alltaf að sjúga fingurinn. Hann er
smám saman farinn að tala meira
heima. En hann talar við sjálfan
sig — ekki við okkur. Fyrir utan
þetta reiðikast við föður sinn. Hann
hefur breyst. Hann er orðinn allur
annar. Ég vona bara svo innilega, að
DIBS
hann geti orðið alveg eðlilegur,
sagði hún biðjandi.
— Það vona ég líka, sagði ég.
Löng þögn.
Hún brosti. Það var svo margt
smálegt líkt með henni og Dibs.
— Ég get varla komið orðum
að því, hve glöð ég er yfír þessu,
sagði hún. — Það er næsta ótrúlegt
að heill klukkutími sé liðinn. En ég
heyri, að kirkjuklukkan slær ellefu.
Ég hefði ekki orðið neitt sérlega
hissa, þótt hún hefði bætt því við,
að sig langaði ekki að fara heim.
— Já, það kemur fyrir að maður
gleymir alveg tlmanum, sagði ég.
— Já. Hún stóð upp og fór I káp-
una. — Þakka yður fyrir allt, sagði
hún. Svo fór hún.
Næsta fimmtudag var Dibs mjög
ánægður, þegar hann kom inn I
leikherbergið. Móðir hans hafði
hringt og spurt, hvort það væri
mögulegt, að hann kæmi kortéri
fyrr, en vant væri, því að hún
þyrfti að fara með hann I sprautu.
Ég sagð það væri allt I lagi.
Þegar Dibs kom inn I leikher-
bergið, sagði hann: — í dag fer ég
til læknisins að fá sprautu. Það er
ákveðið.
— Já, ég frétti það, sagði ég.
— Já, og þú verður áreiðanlega
ekki of seinn.
— Ég er glaður af þvl að við
breyttum tlmanum, sagði hann og
brosti breitt.
— Jæja, sagði ég. — Af hverju?
— Ég er glaður af þvl að ég er
glaður, sagði hann.
Það var einmitt það. Hann gekk
að brúðuhúsinu.
— Ég sé ég hef nóg að gera,
sagði hann.
— Hvað þá?
— Þetta, svaraði hann og benti á
brúðuhúsið. — Gera við þetta allt
og læsa aftur. Læsa dyrunum! Loka
gluggunum!
Hann gekk út að glugganum á
leikherberginu og lcit út. Hann leit
á mig.
— Sólin skln, sagði hann. — Það
er mjög heitt úti I dag. Ég ætla að
fara úr. Hann tók af sér húfuna,
fór úr frakkanum og þykku buxun-
um hjálparlaust, gekk þvert yfír
gólfið og hengdi allt saman á
húninn.
— í dag langar mig mikið til
að mála, sagði hann.
— Eins og þú vilt, sagði ég.
— Já, sagði Dibs. — Eins og ég
vil. Hann gekk að grindinni.
— Ég skal taka lokin af og setja
einn pensil I hverja litakrús. Nú
ætla ég að raða þeim rétt. Rauður,
órans, gulur, blár, grænn, sagði
hann. Hann leit yfir öxl sér á mig.
— Sumt vil ég. Annað vil ég ekki,
sagði hann ákveðinn.
— Já. Það er áreiðanlega rétt,
sagði ég.
— Það er rétt, svaraði hann og
lagði áherslu á orðin. Hann hélt
áfram að raða litunum I röð. Svo
fór hann að draga litastrik á pappír-
inn.
— Hvert þó I! Það rennur úr
málningunni, sagði hann. — En
krítarlitir renna ekki, bætti hann
við. — þeir eru, þar sem þeir eru
settir. En málning. Hún rennur til.
Nú mála ég órans. Sérðu hvernig
hann rennur? Og hann dropar. Svo
grænt strik. Það dropar. Svo þurrka
ég það upp, þegar það dropar.
Hann teygði sig fram og bankaði
I spegilvegginn.
— Það eru einhverjir aðrir, sem
hafa herbergi þarna hinum megin,
sagði hann. — Slðast var einhver,
sem sat þar inni I myrkrinu, en
I dag er enginn þar.
Ég varð forviða yfir þessari
óvæntu uppgötvun hans.
— Svo þú heldur það? spurði
ég.
—Ég veit það, sagði hann. —
Smáhljóð, hvísl, sagði mer það.
Enn ein sönnun þess, hve börn
veita umhverfi slnu nána athygli,
jafnvel þótt þau minnist kannski
ekki á það með orðum — það á
við Dibs og öll önnur börn. Það á
líka við okkur fullorðna fólkið.
Hann sneri sér aftur að grind-
inni og málaði fleiri strik á blaðið.
— Þessi strik eru það, sem ég
hugsa, sagði hann.
— Jæja?
— Já. Og nú ætla ég að taka upp
bardagamennina, sérstaklega þenn-
an eina þú veist.
Þegar hann var á leiðinni yfir
gólfið að sandkassanum, nam hann
staðar hjá mér og kíkti I minnis-
bókina mína. Ég hafði stytt lita-