Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 24

— Við f/utning nútímatón/istar þarf að gæta
gifur/egrar nákvæmni.
— Ég heid, að fáir geri sér grein fyrir hve tón-
listarf/utningur er vandaður hér.
— Ég sagðist óhikað æt/a að verða óperu-
söngkona.
Sigríður Ella Magnúsdóttir debúteraði sem
einsöngvari í Þorlákshöfn fyrir átta árum, þar
sem hún söng á einkatónleikum við undirleik
Jónasar Ingimundarsonar, en þau voru þá bæði
við tónlistarnám í Vínarborg. Síðan hafa þau
haldiðtónleika víðaum landsbyggðina, og hefur
þetta framtak þeirra vakið nokkra athygli. Árið
1969 fór Sigriður Ella svo með hlutverk Cheru-
binos í sýningu Þjóðleikhússins á Brúðkaupi
Fígaróseftir Mozart. Og nú íveturhefurhúnfarið
meðtitilhlutverkiðí óperunni Carmen eftir Bizet í
Þjóðleikhúsinu, og er það hið eiginlega tilefni -
viðtals Vikunnar við hana, þótt fyrr hefði verið
ástæða til, því að hún hefur gert garðinn frægan
með söng sínum erlendis á undanförnum árum
og sungið á tónleikum víða um lönd við góðar
undirtektir. Meðal annars starfaði Sigríður Ella
um skeið með tólf manna hópi af ýmsum
þjóðernum, sem ferðaðist um Evrópu og flutti
aðallega tvenns konar tónlist — annars vegar
mjög gamla og hins vegar spánnýja.
Fyrsta spurningin, sem ég bar upp við Sigríði
Ellu, var hin klassíska og barnalega spurning
blaðamannsins: Flvenær byrjaðirðu að syngja?
enda hafði Sigríður Ella oftsinnis veriðspurð hins
sama áður, og kvaðst hafa fast svar við
spurningunni:
Áður en ég byrjaði að tala. Faðir minn var
sjómaðurogég elsta barnforeldra minna, svo að
ég var mikið ein með móður minni, sem kenndi
mér hvert smálagið á fætur öðru. Upp úr þessu
varð ég mjög ófeimin viðað láta Ijós mitt skína og
söngfyrir hvern, sem heyra vildi. Einkum var ég
þó fús til að syngja fyrir skósmið, sem hafði
vinnustofu nærri heimili mínu, því að hann
launaði mér konsertana með karamellum og
öðru sælgæti.
Varst þá strax í bernsku ákveðin í að verða
söngkona?
— Ég held ég hafi nú ekki gert mér grein fyrir
því sem barn, hvað söngkona eiginlega var, en
þegar ég var sjö ára vildi svo til, að ég kom fram í
útvarpsþætti, þar sem nokkrir verslunarskóla-
nemar voru spurðir, hvað þeir hygðust gera að
ævistarfi, og til þess að gefa þættinum léttara
yfirbragð voru tveir krakkar spurðir hins sama.
Ég var annar þeirra og sagðist óhikað ætla að
verða óperusöngkona. Þegar þættinum var
útvarpað, voru nokkrir gestir heima hjá mér, og
þeir hlógu svo mikið að því, hvað ég var
kotroskin, að eftir það var ég lengi harðákveðin í
að verða leikfimikennari. i barnaskóla varég svo
heppin, að Ingólfur Guðbrandsson kenndi mér
söng. Flann var óskaplega áhugasamur og
ákveðinn, og söngkennsla hans í Laugarnes-
skólanum hefur haft áhrif á vinnubrögð mín og
viðhorf til tónlistarinnar allt fram á þennan dag.
Á þessum árum var ég einnig í kór, sem Ingólfur
stjórnaði og var fyrsti vísirinn að Pólýfónkórn-
sem nú er. Við fengum svolitla raddþjálfun og
söngkennslu í kórnum, en eiginlegt söngnám
hóf ég ekki fyrr en seinna og þá algerlega af
sjálfsdáðum, en ekki vegna þess að einhver
hvetti mig sérstaklega til þess. Ég held það hafi
verið, þegar ég var að lesa landafræði undir
landspróf, að ég fékk þessa flugu í höfuðið.
Mér þótti landafræði óskaplega leiðinleg og er
lítið gefin á því sviði, og út úr landafræði-
þreytunni hringdi ég til Sigurðar Demetz
Franssonar og spurði hann, hvort hann gæti
tekið mig í söngtíma. Það varð úr og allar götur
síðan hef ég stundað söngnám og raddþjálfun í
einhverri mynd. Fyrst hér heima hjá ýmsum
kennurum og síðan í Vín.
í Vín lauk Sigríður Ella söngkennaraprófi úr
Tónlistarháskólanum þar, lagði síðan stund á
pýþagórisk fræði byggð á tónlist, og loks Ijóða-
Viðtal við
Sigríði Ellu
Magnúsdóttur
söngkonu.
og óratóríupöng og óperusöng. Jafnframt
söngnum stundaði Sigríður Ella margvísleg-
ustu störf í Vín, segir sjálf, að sú vinna sé
tæpast til þar í borg, sem hún hafi ekki unnið,
, „þegar litlir peningar voru orðni'- til fyrir olíu".
Flún seldi ís, sýndi fatnað á vörusýningum,
stimplaði umslög í kosningaáróðri — man ekki
lengur fyrir hvaða flokk — og vann iðulega við
dreifingu skýrslna og annarra pappírsgagna á
ráðstefnum og öðrum meiri háttar fundum.
— Til stúlkna, sem taka að sér slík störf, eru
sjaldnast gerðar aðrar kröfur en þær tali
eitthvert tungumál auk þýskunnar og þær séu
ólatar að brosa. En þetta var sæmilega borgað
og því kjörið til að vinna sér inn nokkra
skildinga. Oftast fór þetta ágætlega og hafði
engin eftirköst, en í eitt sinn þótti mér þó nóg
um. Þá kom þýsk kona til Vínar til að kynna
framleiðslu, sem hún var að hefja sölu á í
Austurríki. Boðað var til mikils blaðamanna-
fundar með pomp og prakt, og ég og íslensk
kunningjakona mín dreifðum auglýsingapésum
á báðar hendur og brostum, sem best við
kunnum. Þegar liðið var að lokum fundarins,
rann það allt í einu upp fyrir okkur, að þarna
var þýsk mellumamma á ferð, sem var að færa
24 VIKAN 10. TBL.