Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 30

Spáin gildirfrá fimmtudegi til miðvikudags
§8? HRÚTURINN 21. mars - 20. apríl Reyndu að aðlaga þig aðstæðunum og þeim kröftum sem umhverfið gerir til þín. Þú munt komast að raun um að takist það öðlastu nýja trú á lífið.
gn NAUTIÐ 21. apríl - 21. maí Undanfarið hefur þér fundist fjölskyldan verða þér þreytandi kvöð, en þegar á reynir finnur þú glöggt hve mikils virði þér er umhyggja þinna nánustu.
TVÍBURARNIR 22. maí - 21. iúni Líttu ekki svona gagnrýnislaust á verk þln, reyndu heldur að finna ástæðuna fyrir ágöllunum. Það gæti bætt starf þitt og aukið afköstin að mun.
ggSllí KRABBINN 22. júní - 23. júll Einhver kunningi þinn er orðinn yfir sig þreyttur á lífinu. Þú ættir að aðstoða hann eftir bestu getu, þú færð það margfalt endurgoldið síðar.
j LJÓNIÐ 24.júlí — 24. agúst Hjálpin berst svo sannarlega núna, einmitt þegar öll sund virtust lokuð. Það verður til þess að sjálfstraustið vex á nýjan leik.
^ MEYJAN 24. ágúst — 23. sept. Skammdegið hefur haft mikil áhrif á þitt næma taugakerfi og þér finnst kraftarnir á þrotum. Hafðu hugfast að þetta lagast örugglega þegar daginn fer að lengja.
^1 VOGIN 24. sept — 23. okt. s Mundu að freistingarnar eru ekki alltaf til p þess að falla fyrir þeim. Betri árangur næðist örugglega ef þú aðeins gættir meiri sjálfs- stjórnar.
& SPORÐDREKINN 24. okt. - 23. nóv. Einkalíf þitt hefur verið I óvenju góðum skorðum að undanförnu. Það var nú satt að segja ekki seinna vænna því óbreytt ástand hefði endað með taugaáfalli.
^ BOGMAÐURINN 24. nóv. - 21. des. Æfi þln er einstaklega viðburðarík þessar vikurnar. Þvl skiptir miklu að þú standir þig sem best og mundu samt að það eru fleiri en þú á þessari jörð.
STEINGEITIN 22. des. - 20. jan. Hikaðu ekki við að leita ráða hjá þeim sem eldri eru og reyndari. Hroðvirkni gæti komið þér óþægilega I koll þegar verst gegnir.
VATNSBERINN 21. jan. - 19. febr.
Einhver vinur þinn hefur valdið þér miklum
vonbrigðum og ættir þú að láta þér það að
kenningu verða. Leystu vandamálin af eigin
rammleik öðru hverju.
FISKARNIR 20. febr. - 20. mars
I.cggðu áherslu á örugga framkomu, það er
alveg ótrúlegt hvað fólk lætur blekkjast.
Þégar hugarjafnvægi er náð á nýjan leik
getur þú slakað aðeins á.
STdÖRNUSPfl
„Þetta er Rocher de Caneale,”
sagði burðarmaðurinn stoltur.
„Hér eru framreiddir bestu fisk-
og ostruréttirnir í allri París. Það er
komið með fiskinn glænýjan á
hverjum degi handa þeim, sem
hafa efni á því að borga.
í þetta sinn reyndi Marianne ekki
að leyna aðdáun sinni. Hún varð að
taka hugmyndir sínar um frans-
mennina til gagngerrar endurskoð-
unar. I gegnum uppljómaða glugg-
ana á þessum fræga veitingarstað
sá hún karlmenn er báru sig tigin-
mannlega, gljáandi satínkjóla og
skínandi demanta. Og aldrei hafði
hún séð svona litskrúðuga einkenn-
isbúninga og konurnar voru sveip-
aðar dýrindis loðskinnum.
„Auðvitað,” hélt ræðumaðurinn
áfram og það var ekki laust við
að hann væri svolítið drýldinn,
„auðvitað er þetta ekkert á við
veitingarstaðinn Chord. Hér eru
gestirnir sitt úr hverri áttinni og
dálítið snobbaðir. Hingað koma
engar hertogaynjur, en karlmenn-
irnir virðast hafa mikið dálæti á
þessum stað. Já, þetta er sannkall-
aður sælureitur fyrir paradísar-
fugla.”
Lyktin, sem barst út úr þessu
glæsta veitingahúsi, kitlaði nasir
Mariannes og hún uppgötvaði nú
að hún var sársvöng.
„Eigum við langt eftir?” spurði
hún.
„Nei, Compas d’Or er þarna.”
Hann benti á þokkalega bygg-
ingu I endurreisnarstíl. Rúðurnar
I gluggunum voru samansettar úr
flöskubotnum og á forhliðinni var
haganlega gerður myndskurður.
Þetta leit út fyrir að vera hið nota-
legasta gistihús. Póstvagn skrölti út
I gegnum stórt, bogadregið hliðið
og það glumdi I bjöllum.
„Þetta er póstvagninn til Creil,”
sagði burðarmaðurinn. „Hann og
póstvagninn frá Gisors eiga báðir
endastöð hérna. Jæja, þá eruð þér
komnar mam’selle.”
Hann hóaði I gestgjafann Bobois,
sem var I þann veginn að fara inn
eftir að hafa sinnt póstvagninum,
sem var að renna úr hlaði.
„Hér er kominn viðskiptavin-
ur,” kallaði hann.
Gistihússeigandinn rétti duglega
úr sér, er hann kom auga á hina
snyrtilega klæddu ungu stúlku. Og
er hún nefndi nafn Nicolas Mall-
erousse, breiddi gleitt bros sig um
holdugar, vel rakaðar kinnar þans
og fyrir neðan yfirvararskeggið
komu I ljós tennur með gullfyll-
ingum hér og þar.
„Þér skuluð llta á þetta gistihús
sem yðar eigið heimili,” sagði
hann. „Sérhver frænka Nicolas er
mér meira virði, en þótt væri hún
mln eigin dóttir. Hæ, Marthon,
komdu og berðu töskuna hennar.”
Þjónustustúlka kom hlaupandi
út og Marianne greiddi burðar-
manninum. Þjórféð var svo ríku-
lega útilátið, að ánægjusvipurinn
lagði undir sig allt andlit hans.
„Þakka yður kærlega fyrir
mam’selle,” sagði hann og kastaði
blárri húfu sinni hátt I loft upp.
„Ef þér þurfið á aðstoð að halda,
þá spyrjið bara eftir Gracchus-
Hannibal Pioche og ég verð kom-
inn á augabragði. ’'
Síðan gekk Gracchus-Hannibal
bllstrandi I burtu, greinilega salla-
ánægður með þetta tilkomumikla
rómverska nafn sitt, en Bobois og
þjónustustúlkan fylgdu mademoi-
selle Mallerousse inn I gistihúsið.
Þar var margt um manninn, enda
var þetta annasamasti timi kvölds-
ins. Þjónar og þjónustustúlkur voru
á þönum fram og aftur og báru
á borð fyrir þá, sem mötuðust
þarna niðri og eins var gestum færð-
ur matur upp á herbergi. Bobois
stakk upp á hinu síðarnefnda
við Marianne og hún var honum
þakklát fyrir það. Öll þessi fólks-
mergð sló hana dálltið út af laginu.
Þau gengu að eikarstiga, sem lá
upp á loft. Tveir menn voru að
koma að ofan og Marianne og
fylgdarmaður hennar urðu að
hinkra við til þess að hleypa þeim
framhjá.
Annar þeirra var um fertugt,
meðalmaður á hæð, þrekinn og
snyrtilega til fara, I bláum frakka
með silfurhnöppum. Hann var
breiðleitur með dökka barta og
andlitsdrættirnir voru skýrir. Blá
augu hans voru skær og grár
hattur hans hallaðist dálítið. í
annarri hendi hélt hann á göngu-
priki með gylltum hnúð og vingsaði
þvi til og frá.
Marianne var heilluð af þvi
óvenjulega valdi, sem stafaði frá
þessum manni og þess vegna tók
hún ekki eftir félaga hans, er
gekk raunar dálítið á eftir honum.
En þegar hún sá framan I hann
hörfaði hún aftur á bak. Þarna
fyrir framan hana var þá kominn
enginn annar en Jean Le Bru klædd-
urísvört jakkaföt.
Er hún var orðin ein cftir I
litla, snotra herberginu sinu með
gamaldags gluggatjöldum og
gluggum er vissu út að bakgarð-
inum, gerði Marianne sitt ýtrasta
til þess að ná aftur valdi á tilfinn-
ingum sinum. Það hafði vcrið mik-
ið áfall fyrir hana að sjá aftur hinn
unga bretóna. Hún hafði verið að
því komin að reka upp öskur. En
það var eins gott að hún stillti
sig, því að hann vissi hver hún var
I raun og veru. Hún óskaði sjálfri
sér til hamingju með það, að hann
skyldi ekki hafa þekkt hana aftur.
Raunar hafði hún ekki staðið þar
sem birtan var mest og hattbarðið
30 VIKAN 10. TBL.