Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 31

hafði varpað skugga á andlit henn-
ar.
Le Bru hafði elt manninn í bláa
frakkanum án þess svo mikið sem
líta á hana og Marianne hafði heyrt
hinn síðarnefnda segja við Bobois:
„Við ætlum að snæða á Rocher
de Cancale. Ef einhver skyldi spyrja
eftir mér þá sendu skilaboð þang-
að.”
„Sjálfsagt monsieur le Baron,”
hafði veitingamaðurinn sagt og
þetta hafði heldur betur vakið for-
vitni hennar. Hver var þessi barón,
sem strokufanginn elti svona auð-
mjúkur? En henni gafst ekki tóm til
þess að vera með frekari vanga-
veltur. Marthon kom með stóran
bakka og á honum var vel útilátinn
kvöldverður. Marianne tók til við að
seðja sárasta hungrið og það varð
að bíða, að hún fengi svalað
forvitni sinni.
Hún var einmitt að ljúka við
ananasábæti með rjóma, þegar
bankað var á dyrnar.
„Kom inn,” kallaði hún og hélt
að Marthon væri kominn til þess
að sækja bakkann, en svo sá hún
hvarjean Le Bru birtist í dyrunum.
Henni tókst að leyna undrun
sinni og uppnámi við þessa óvæntu
heimsókn og sat kyrr, nema hvað
hún ýtti frá sér litla borðinu þar á
voru leifarnar af kvöldverðinum.
„Hvað?” spurði hún kuldalega.
Jean lokaði dyrunum hljóðlega
og hallaði sér upp að dyrastafnum,
en augu hans skutu gneistum.
„Mér skjátlaðist þá ekki, þetta
varst þú,” sagði hann hörkulega.
„Hvernig tókst þér að flýja frá
Morvan?”
„Þú hefur ekkert leyfi til þess að
spyrja mig um það. Það að mér
skyldi takast að flýja, var áreiðan-
lega ekki þér að þakka. ’ ’
Hann hló illkvittnislega og Mari-
anne sá á ölrjóðu andliti hans, að
hann hafði verið að drekka.
„Þú hélst að þér tækist að slá
ryki í augu mér, var ekki svo? Þú
taldir þig getað skriðið upp í rúm
I þessu myglaða greni strandþjófs-
ins og ætlaðist til þess, að ég gæfi
mig fram við englendinga og það
eingöngu út á snoppufrítt andlitið
á þér? Hitt viðurkenni ég, að þú
þurftir að borga fyrir það. ’ ’
„Greinilega þó ekki nóg til þess
að þú héldir loforð þitt. Hvað
fékkstu hjá Gwen fyrst þú
skiptir svona fljótt um skoðun?”
„Sannleikann varðandi þig og
ráðabrugg þitt og tækifæri til þess
að bjarga lífi mínu og kollvarpa
fyrirætlunum þínum. Þetta var
eins og þú skilur ómetanleg gjöf,
jafnvel dýrmætari en unaðslegur
líkami þinn. En hafðu engar
áhyggjur, ég er ekki búinn að
gleyma þessari nóttu. Mig hefur
ekki svo sjaldan dreymt um þig
síðan.”
„Sama er mér. Þú dróst mig á
tálar, sveikst mig og valdir þann
kostinn að leggja eyrun við tóm-
um lygaþvættingi, þó þú vissir full-
vel, að ég væri á flótta frá Englandi.
Ég þurfti á hjálp og stuðningi að
halda, en þú yfirgafst mig eins og
hver annar hugleysingi og gerðist
auk þess mannsbani.”
„Þú getur ekki kennt mér um
dauða þessa úrþvættis. Þetta var
strandþjófur og ég hefði átt að fá
heiðursmerki fyrir það. En hvað þig
snertir, þá færðu mig ekki til þess
að trúa fleiri af þínum lygasögum.
Ég veit mæta vel hver þú ert og
hverra erinda þú ert komin hingað
til Frakklands.”
„Og ég veit að sagan, sem þú
lagðir trúnað á var þúsund sjnnum
ótrúlegri. Ég veit hvað Gwen sagði
þér, hún sagði þér að ég ætlaði að
táldraga þennan óviðjafnanlega
Surcouf þinn og fá hann til
þess að láta af heilagri sannfæringu
sinni. Er þetta ekki rétt hjá mér?
Sennileg saga eða hitt þó heldur.
Ég þekki þennan mann ekki einu
sinni.”
Jean gekk nú 1 áttina til hennar
og heiftin sauð í honum.
„Þú dirfist að reyna að telja mér
trú um, að þú þekkir hann ekki,
þegar sannleikurinn er sá að þú
eltir hann hingað til Parísar og á
þetta hótel. Sérðu ekki að þetta
sannar sekt þína? Þú þurftir ekki
að flýja frá Morvan, dækjan þín.
Hann leyfði þér að fara, lét þig
jafnvel hafa peninga og föt, svo að
þú gætir haft upp á fórnarlambi
þínu. Þú hefur haft nægan tlma
til þess að fara til St. Malo og
komast að þvi, að hann væri í
París og eins og sönnum blóðhundi
sæmir, rakið slóð hans hingað.”
Sem snöggvast gerði þessi orða-
flaumur Marianne algjörlega
klumsa. Var hann svo drukkinn,
að hann vissi ekki hvað hann var
að segja? Eða átti hún hér I höggi
við vitskertan mann? Þessi hömlu-
lausa reiði gerði hana óttaslegna,
en hún varð einhvern veginn að
komast til botns í þessu máli.
Hún ætlaði ekki að láta ásökunum
hans ósvarað.
„Ég skil hvorki upp né niður
í þvl, sem þú ert að segja. Ég fór
ekki til St. Malo og hef aldrei
haft neitt af þessum Surcouf að
segja. Ég hef aldrei á ævinni séð
þann mann og ef hann erí París...”
Löðrungur stansaði hana I miðri

V

— Gastu fest upp myndina, elskan?

10. TBL. VIKAN 31