Vikan - 29.06.1978, Síða 24

SPEGLABÚÐIN
Laugavegi15
Simi: 91-19635
Simi: 91-13333
LANDSINS MESTA
ÚRVAL
GÆÐAVERÐ -
PÓSTSENDUM
Stúlkan brosti ánægjulega og hóf að
afgreiða miðana. Prestarnir ráku upp
fagnaðaróp yfir tungumálakunnáttu fé-
laga sins, og slógu á bak hans.
Það var tilgangslaust að vera hér leng-
ur. Fyrr eða siðar varð hann að horfast i
augu við það, sem beið hans úti fyrir.
Judd snéri sér hægt við og hóf að ganga
framhjá prestahópnum.
„Guardate che ha fatto il Don Vint-
on."
Judd stansaði, og blóðið streymdi
skyndilega fram í andlit hans. Hann
snéri sér að feita lágvaxna prestinum,
sem sagði þetta, og greip i handlegg
hans. „Afsakið,” sagði hann. Rödd hans
var hás og titrandi. „Sögðuð þér „Don
Vinton”?”
Presturinn horfði tómlega á hann,
klappaði svo á handlegg hans og færði
sig frá honum.
Judd greip þéttar um handlegg hans.
„Bíðið!" sagði hann.
Presturinn leit kviðinn á hann. Judd
neyddi sig til að tala rólega. „Don Vint-
on? Hver ykkar er hann? Sýnið mér
hann."
Nú störðu allir prestarnir á Judd. Litli
presturinn leit á félaga sína. un amer-
icano matto."
Ákaft skaldur á ítölsku kom frá hópn-
um. Judd sá það útundan sér, að Friend-
ly gaf honum auga fyrir aftan afgreiðslu-
borðið. Friendly opnaði hliðið á borðinu
og hóf að ganga í átt til þeirra. Judd
reyndi að berjast gegn ofsahræðslunni,
sem gagntók hann. Hann sleþpti hand-
legg prestins, hallaði sér fast upp að hon-
um og sagði hægl og greinilega, „Don
Vinton.”
Litli presturinn starði andartak á Judd
og svo leystist andlit hans i ótal gleði-
hrukkur. „Don Vinton!"
Framkvæmdastjórinn nálgaðist óð-
um, þungur á brún. Judd kinkaði upp-
örvandi kolli til prestsins. Litli prestur-
inn benti á drenginn. „Don Vinton —
„stór maður"."
Og allt i einu var lausnin á gátunni
komin.
TUTTUGASTI KAFLI.
„Hægan, hægan,” sagði Angeli rám-
ur. „Ég skil ekki orð af þvi, sem þú ert að
segja.”
„Fyrirgefðu,” sagði Judd. Hann dró
djúpt andann. „Ég er búinn að finna
svarið!” Honum hafði létt svo við að
heyra rödd Angelis i símanum, að hann
talaði i belg og biðu. „Ég veit, hver er að
reyna að drepa mig! Ég veit, hver Don
Vinton er.”
Angeli var vantrúaður. „Við gátum
ekki fundið neinn Don Vinton.”
„Veistu hvers vegna? Vegna þess, að
það er ekki hann — það er það."
„Viltu tala hægar?”
Rödd Judds titraði af ákafa. „Don
Vinton er ekki nafn. Það er ítalska. Það
þýðir „stóri maðurinn”. Það er það, sem
Moody var að reyna að segja mér. Að
Stóri maðurinn væri á höttunum á eftir
mér.”
ANDLIT
ÁN GRÍMU
„Ég fylgist ekki með, læknir.”
„Það er merkingarlaust á ensku,”
sagði Judd, „en þegar það er sagt á
ítölsku — færðu þá enga hugmynd?
Skipulögð samtök morðingja, sem Stóri
maðurinn veitir forstöðu?"
Það var löng þögn i simanum. „La
Cosa Nostra?”
„Hverjir aðrir gætu safnað saman
svona mörgum morðingjum og vopn-
um? Sýra, sprengjur — byssur! Manstu.
þegar ég sagði þér að maðurinn, sem við
værum að leita að væri Suður-Evrópu-
maður? Hann er italskur.”
„Það er ekkert vit i þessu. Hvers
vegna ætti La Cosa Nostra að vilja
drepa þig?”
„Ég hef ekki hugmynd um það. En ég
hef á réttu að standa. Ég veit, að ég hef á
réttu að standa. Og þetta kemur heim og
saman við það, sem Moody sagði. Hann
sagði, að það væri hópur manna, sem
ætlaðiaðdrepamig.”
„Þetta er fáránlegasta kenning, sem
ég hef heyrt,” sagði Angeli. Það varð
þögn, og siðan bætti hann við, „En ég
býst við, að hún geti staðist.”
Judd fann til léttis. Ef Angeli hefði
ekki viljað hlusta á hann, þá hefði hann
ekki haft neinn, sem hann gat snúið sér
til.
„Hefurðu talað um þetta við ein-
hvern?”
„Nei," sagði Judd.
„Gerðu það ekki!” Rödd Angelis var
áköf. „Ef þú hefur á réttu að standa. þá
veltur lif þitt á þvi. Ekki koma neins
staðar nálægt skrifstofu þinni eða íbúð.”
„Ég geri það ekki,” lofaði Judd. Hon-
um datt nokkuð i hug. „Vissirðu, að
McGreavy er búinn að fá handtöku-
heimild fyrir mig?”
„Já.” Angeli hikaði. „Þú kemst aldrei
lifandi á stöðina, ef McGreavy nær þér.”
Guð minn góður!! Hann hafði þá haft
á réttu að standa urn McGreavy. En
hann gat ekki trúað því, að McGreavy
væri heilinn á bak við þetta. Það stjórn-
aði honum einhver ... Don Vinton,
Stóri maðurinn.
„Heyrirðu til min?”
Munnur Judds þornaði skyndilega
upp. „Já.”
Maður i gráum frakka stóð fyrir utan
simaklefann. Hann horfði á Judd. Var
þetta sami maðurinn og hann sá áðan?
„Angeli...”
„Já?”
„Ég veit ekki, hverjir hinir eru. Ég
veit ekki, hvernig þeir lita út. Hvernig
held ég ltfi þar til þeir nást?”
Maðurinn fyrir utan klefann starði á
hann.
Rödd Angelis barst til eyma honum.
„Við förum beint til FBI. Ég á vin, sem
hefur sambönd. Hann sér til þess, að þú
verðir undir vernd þar til þú ert orðinn
öruggur. Ókei?" Rödd Angelis var hug-
hreystandi.
Ókei,” sagði Judd þakklátur. Hann
var máttlaus i hnjánum.
„Hvarertu?”
„í símaklefa í neðra anddyri Pan-Am
hússins.”
„Ekki hreyfa þig úr stað. Vertu í
fólksfjölda. Ég er á leiðinni.” Það heyrð-
ist smellur i simanum, þegar Angeli
lagðiá.
Hann setti simann aflur á skrifborðið
í varðstofunni, og leið bölvanlega innra
með sér. Eftir þvi, sem árin liðu, hafði
hann vanist þvi að fást við morðingja,
nauðgara, hvers kyns öfugugga, og ein-
hvern veginn myndaðist utan um hann
varnarhlíf, sem gaf honum möguleika á
að trúa áfram á grundvallarvirðingu og
gæsku mannsins.
En svikull lögreglumaður var nokkuð
annað.
Svikull lögreglumaður var spilling,
sem kom öllu lögregluliðinu við, —
svívirti allt, sem heiðarlegir lögreglu-
menn börðust og dóu fyrir.
Varðstofan ómaði af fótataki og klið
margra radda, en hann heyrði það ekki.
Tveir einkennisklæddir lögreglumenn
gengu í gegnum herbergið með stórvax-
inn drukkinn mann i handjárnum. Ann-
ar lögregluþjónninn var með glóðar-
auga, en hinn hélt vasaklút upp að blóð-
ugu nefi sínu. Það var næstum búið að
rífa ermina af einkennisbúniongi hans.
Það þurfti lögregluþjónninn að greiða úr
eigin vasa. Þessir menn voru þess reiðu-
búnir að hætta lífi sinu hvern einasta
dag og hverja einustu nótt ársins. En
það komst ekki i fyrirsagnir blaðanna.
Glæpsamlegar löggur komust þangað.
Ein glæpsamleg lögga sverti þá alla. Fé-
lagi hans.
Hann stóð þreytulega á fætur og gekk
niður fornlegan ganginn i átt til skrif-
stofu yfirmanns síns. Hann barði að dyr-
umog gekk inn.
Bertelli sat við skrifborð með bruna-
blettum eftir vindla margra ára. FBI
mennirnir tveir voru inni hjá honum,
klæddir í jakkaföt. Bertelli leit upp, þeg-
ar dyrnar opnuðust. „Jæja?”
Framhald I næsta blaði.
24 VIKAN 26. TBL.