Vikan - 29.06.1978, Side 44

Hún flýtti sér að taka dýrið upp, áður
en það jafnaði sig — eða hún missti
kjarkinn — og bar það og mottuna yfir
að dyrum Dick Evans, þar sem hún
barði. Hann kom þegar í stað og horfði
jafn fjandsamlega á hana og hann var
vanur, þar til hann sá böggulinn, sem
hún héltá.
„Hann er dauður,” sagði maðurinn
hljómlaust, eins og hann hefði fengið
staðfestingu á ótta sínum.
Þegar Maggie sagði: „Nei, nei, hann
er ekki dauður,” fór hjólastóllinn frá.
Evans sagði: „Komdu inn, komdu inn,”
og vísaði henni inn í bakherbergið. Hún
elti og hélt á kettinum, sem var farinn að
hreyfa sig.
„Svona, gamli minn, svona,” sagði
Dick blíðlega, en ákveðinn, og kötturinn
róaðist. „Ég skal taka við honum,’ sagði
hann, „og þú nærð í sardinurnar — þær
eru á borðinu við vaskinn. Eða ætti
hann kannski að fá mjólk fyrst? Hún er í
ísskápnum.”
„Fyrst mjólk, held ég," sagði Maggie.
Hún opnaði litla isskápinn, náði i flösku
og skimaði i kringum sig eftir skál.
„Þarna inni." Hann benti á lágan
skáp. Hún náði í gamla skál, hellti mjólk
i hana og var i þann veginn að setja skál-
ina á gólfið, þegar Evans sagði: „Láttu
mig fá hana.” Hann hélt skálinni freist-
andi undir nefi kattarins.
Kötturinn lapti hægt fyrst í stað og
með erfiðismunum, en síðan jafnar og
lygndi aftur augunum af ánægju. Það
voru bliðir drættir umhverfis munn
mannsins, og þvi hefði Maggie ekki trú-
að að óreyndu. Hún leit í kringum sig, á
meðan hann var upptekinn af kettinum.
Staðurinn kom á óvart. Þegar Maggie
talaði við Rosie hafði hún ekki séð nema
fremra herbergið. Þetta var miðhlutinn,
og þar var gluggi, sem snéri út i garð
með alls kyns drasli. Þarna var teppi á
gólfinu, nokkrir gamlir, en góðir hús-
munir og rúm. Þarna var líka kommóða,
Bláa nœlan
sem öll gömul málning og lakk hafði ver-
ið vandlega hreinsuð af.
Eftir einum veggnum var vinnuborð
með Ijósarönd fyrir ofan, og á bekknum
var lampi. Þar voru smágerð verkfæri i
röðum, og fyrir glugganum voru þungir
rimlar. Hún tók eftir þvi, hversu hreint
var þarna alls staðar.
„Einkavinnustofa min,” sagði Dick
Evans og lagði áherslu á „einka”. Gamla
andúðin var aftur komin i rödd hans.
Hann var búinn að setja tóma diskinn á
borð, en hélt enn á kettinum í fangi sér.
„Áttu við vinnustofu, þar sem Jules
Nash skiptir sér ekki af þér?” spurði
Maggie.
„Ég sagði einka, ekki leynileg. Jules
og Donna geta komið hingað, þegar
þeim sýnist, en aðrir ekki, nema þeim sé
boðið.”
„En Rosie Bates? Kemur hún, þegar
henni sýnist svo, eða er henni boðið?”
„Hvað kemur það þér við?”
„Það kemur mér við, þegar hún
heldur því fram, að hún fái hingað bréf
um að þrífa ibúðina okkar.”
„Þannig hefur Donna samband við
hana. Rosie vinnur fyrir marga.”
„Við ræstingar, já. En Donna skildi
ekki eftir neinn miða handa henni sið-
asta laugardag og heldur ekki peninga,
svo ég býst við, að þú hafir notað gaml-
an seðil og greitt henni úr eigin vasa?”
FyRIRLITNINGARBROS færðist
hægt yfir andlit Dick Evans. „Skarplega
ályktað hjá þér. Þannig að ibúðin þín
var þrifin á minn kostnað. Nákvæmlega
hverju viltu mótmæla í þvísambandi?”
„Að þú skyldir hafa fengið næluna
lánaða án míns leyfis. Og að þú lést
Rosie skila henni aftur daginn eftir, á
meðan ég var ekki heima. Það var illa
gert.”
Hann virtist ætla að biðjast afsökun-
ar, en yppti siðan kraftalegum öxlunum
óþolinmóður og spurði: „Hvað er svona
hræðilegt við þetta? Þú fékkst næluna
aftur.”
„Ég var áhyggjufull, og það hefðu all-
ir orðið við svona dularfulla innrás. Og
ég ætlaði að nota næluna á laugardag-
inn.”
„Sagði Donna, að þú mættir nota
skartgripina hennar?”
„Já, það gerði hún,” hreytti Maggie
út úr sér, þung á brún. Dick Evans átti
ekkert með að spyrja hana spjörunum
úr. „Hún skildi eftir bréfmiða handa
mér og næluna. Það vill svo til, að hún
fer vel við kjól, sem ég var að kaupa
mér.”
„Þá skal ég gera handa þér aðra
eins.” N ú var hann að hæðast að henni.
„Þakka þér fyrir, en ég á skartgripi,
sem ég kann betur við, heima hjá mér.”
Dick Evans hló óvænt. „Þetta er ein-
hver misskilningur," sagði hann.
„Kvöldið, sem við hittumst, þá var ég
með lugt, manstu?”
„Ég gleymi þvi varla fyrst um sinn.”
„Nú, ljósglampinn féll á næluna,
sem þú varst með þá, og ég varð . . . for-
vitinn. Mig langaði að skoða hana bet-
ur.”'
„Og þú komst að þvi, að þetta var
ekki sama nælan,” sagði Maggie hratt.
„Á hvorri áttirðu von?”
Undrunarsvipur færðist yfir andlit
Evans, en hann flýtti sér að dylja hann.
„Égsáþað, semég vildisjá."
„Þú sagðir Rosie, að þú vildir vinna
eitthvað við hana. Það var ekki satt, var
það?”
„Trúleg afsökun, ekki satt?”
Maggie var orðin ævareið, en hún
vissi, að hún gat ekki meira að gert. Ef
til vill hafði Donna eitthvað meira að
segja.
Kötturinn brölti á fætur i kjöltu
mannsins, stökk niður og teygði úr sér.
Siðan gekk hann hægt í áttina að borð-
inu við vaskinn, hnipraði sig saman,
stökk upp og tók til matar sins.
„Hvar fannstu hann?” spurði Evans.
„1 farangursrýminu á bilnum mínum.
Ég skildi það eftir opið um stund, eftir
að dimmt var orðið í gærkvöldi. Það
virðist hafa verið nægilega lengi fyrir
köttinn.”
„Ég er þér mjög þakklátur.” Evans
var stuttur í spuna, en talaði greinilega
af einlægni.
Það varð stutt, neyðarleg þögn, og
Maggie snéri sér við til að fara. Hún
nam undrandi staðar við dyrnar.
Aftan á hurðinni var krókur, þar sem
á hékk uppvafið reipi. Evans sá hana
hika og sagði: „Enn eitt tómstundagam-
an mitt. Rosie, sem kennir mér fjölleika-
listirnar, segir, að ég sé að verða nokkuð
snjall Ég get snarað stól i tiu skrefa fjar-
lægð." Hlátur hans var beiskur, og
Maggie kom ekkert til hugar, sem hún
gæti sagt. Hún stóð kyrr og gat ekki einu
sinni farið.
Hann gerði henni það léttara fyrir.
„Segðu eitthvað, þó það sé ekki annað
en bless.”
Hún hafði ekki fyrir þvi að brosa að
svo gömlum brandara sögðum svona
hvasst, en sagði: „Mér þykir vænt um,
að það er ullt i lagi með köttinn."
Evans svaraði ekki, en hún fann, að
hann fylgdist með henni, þegar hún
gekkútágötuna.
.A.VRIL, vinkona Steve, var á
tröppunum, þegar Maggie opnaði. Hún
hristi Ijóst hárið frá andlitinu og horfði
beint i augu Maggie, þegar hún sagði:
„Mig hefur lengi langað til að ræða við
þig í einrúmi.”
Það hvarflaði að Maggie, að eitthvað
leiðinlegt væri i aðsigi. Hún bauð Avril
inn, og stúlkan spurði umbúðalaust:
„Eruð þið Ross aðskilja eða ekki?”
„Hvað kemur þér það við?” Maggie
varð öskureið.
„Ætlarðu að láta eins og þú vitir ekki
tilfinningar mínar til Steve? Ef þú hefðir
ekki komið til baka, þá værum við
kannski saman núna."
„Við Steve skildum fyrir löngu síðan."
sagði Maggie. „Þótt ég komi hingað i fá-
eina daga, getur það ekki haft nein áhrif
á samband ykkar.”
„Hvers vegna er hann þá að hætta við
mig?”
Hljóð frá dyrunum kom þeim báðum
til að snúa sér við. Þar stóð Steve sjálfur
með bréfmiða í höndunum og reiðilegur
á svip.
„Þú skalt spyrja sjálfa þig að þvi,
Avril,” sagði hann. „hvort það standi
kannski ekki i sambandi við uppátæki
þin. Ég skelli skuldinni þar, sem hún á
heima.”
Stúlkan greip andann á lofti og hló
svo. Hlátur hennar var eins og bergmál
af beiskjunni i rödd Steve. „Er það.
Steve? Áttu við DonnU Davis? Það mun
heldur betur gleðja Maggie þína, er það
ekki?"
Steve henti miðanum á kaffiborðið,
náfölur í andliti af reiði og stikaði út.
„Steve!" hrópaði Avril skelfingu lost-
in og hljóp á eftir honum.
Maggie varð ein eftir. Hugur henn-
ar var i uppnámi. Hvað áttu þau við, og
hvar kom Donna inn í myndina? Hún
tók miðann upp. Þetta var kvittun fyrir
stölnum, sem hún hafði keypt.
Siðar um morguninn var Maggie að fá
sér kaffi og brauðsneið, þegar hún
heyrði hljóðið í bíl Avril, þar sem hann
ók burt. Fáeinum mínútum siðar
hringdi dyrabjallan hjá henni. Steve
sagði: „Mig langar meðal annars að biðj-
ast afsökunar.”
Þau fóru upp i stofuna, og Maggie
sagði: „Þú hefur ekkert að biðjast afsök-
unar á, en mig langar að vita, við hvað
Avril átti, þegar hún minntist á Donnu.”
Framhald í næsta blaði.
44 VIKAN 26. 7BL.