Vikan - 07.06.1979, Qupperneq 14

Útdráttur:
Sumarið
Þýð: Hrafnhildur Valdimarsdóttir
Framhaldssaga
eftir
Söruh
Patterson
sem var
Kate er ekki enn orðin sautján ára, og
foreldrar hennar, prestshjónin, vilja
gjarna hlífa henni við að kynnast
hörmungum stríðsins sem geisar af
hörku. En það reynist þcim um megn. í
grennd við prestssetrið í Norfolk er
bækistöð breska flughersins, og dag
nokkurn hittir Kate Johnny Stewart, sem
er skytta i flughernum. Með þeim tekst
vinátta, sem þó cr ekki þrautalaus, því
Kate gengur illa að skilja Johnny. Hún
er aðeins saklaus, góð stúlka í vernduðu
umhverfi, en rcynsla hans í ótal árásar-
ferðum hefur gert hann mörgum árum
eldri. Skyndilega hættir Johnny að koma
í heimsókn, og Kate er örvingluð og
hjálparvana. Vinur Johnnys, Riehie,
reynir að auka skilning hennar á starfi
þeirra.
„Ég býst við þvi." Hann yppti öxluni.
„Hvað sem þvi líður, komdu þér inn-
fyrir.” Hann ýtti á eftir mér upp i vélina.
„Áfram með þig og gættu að jrér að
meiða þig ekki."
Þegar ég kom inn barst að vitum mér
undarleg lykt og ég spurði hvað það
væri.
Hann gretti sig. „Það er svona lykt í
öllunt Lancaster vélunum, það er sam-
bland af málningu, lyfjum, málmi, olíu
og súrefni. Það er ekki gott fyrir þá sem
hafa viðkvæman maga.”
Ég fálmaði mig áfram í myrkrinu
fram i klefa siglingamannsins og síðan í
flugstjórnarklefann.
Til að komast fram í nefið, þar sem
sprengjumiðarinn hafði aðsetur, varð ég
að klöngrast undir aðstoðarflugmanns-
sætið. Mér leist ekki vel á mig þar niðri,
þó hlýtur útsýnið að hafa verið stórkost-
legt á flugi.
„Af öryggisástæðum er ætlast til að
þeir séu ekki hér við flugtak og lendingu,
en flestir gera það samt. Það cr ekki svo
þægilegt að komast hingað frani með
fallhlifina spennta á sig."
Ég settist í flugstjórnarsætið og virti
fyrir mér mælaborðið sem samanstóðaf
alls konar skifum sem ég botnaði ekkert
i. Hann reyndi að skýra fyrir mér, hvaða
tilgangi þær þjónuðu og síðan héldum
við aftur í. Þar var Elsan skápur og loks
stélturninn sem gægðist út á milli væng-
barðanna.
„Þeir segja að þetta sé einmanaleg-
asti staðurinn i vélinni. Gakktu inn og
fáðu (rér sæti. Þú getur lokað dyrunum,
ef þú vilt endilega fá að vita hvernig er
að vera þarna." Það var hæðnishreimur
i röddinni. Ég svaraði ekki en fór inn og
lokaði dyrunum vandlega á eftir mér.
Það var undarleg tilfinning að sitja
þarna og horfa á gólfið fyrir neðan sig.
Ég sá ekki vel út. Glugginn var rispaður
og regnið streymdi niður hann. Ég snerti
vélbyssumar gætilega. Ég var dauð-
hrædd um að ég myndi hleypa af.
„Þegar þú ert komin þarna inn ertu
lokuð frá umhverfinu nema einhver líti
til þín.” Ég heyrði ógreinilega í Richie.
Ég sat þarna góða stund og reyndi að
gera mér í hugarlund hvernig það væri
að vera i háloftunum og sjá flugvél
koma fljúgandi beint á sig, hvernig það
væri að vera hér aleinn um niðdimma
nótt. Þögnin var óbærileg.. Þetta var
örugglega einmanalegasti staðurinn á
jarðríki.
Ég opnaði dyrnar. Richie sat á hækj-
um sér og reykti, þótt [tað væri harð-
bannað, eins og ég komst að síðar. „Það
getur orðið mjög kalt hérna — jafnvel
— 40°C, jtegar lokan er tekin frá. Það er
því mikil hætta á kali. Johnny er í upp-
hituðum búningi, en stundum bilar hita-
kerfið og þá verða hendurnar ómöguleg-
ar.”
„En hvers vegna er lokan tekin frá?"
„Þaðsést illa í gegnum hana. Margar
skyttur hafa látið lifið vegna jtess að
þær sáu ekki óvinavél sem nálgaðist,
héldu að það væri rispa á rúðunni.”
„En Johnny hlýtur að vera mjög
góður fyrst hann hefur komist af svona
lengi,” sagði ég.
„Við byssurnar?" hann kinkaði kolli.
„Það finnst enginn betri. Fyrst fór hann
á flugmannsnámskeið og flaug sóló, en
það átti ekki við hann. Þá buðu þeir
honum að fara á siglingamannsnám-
skeið í átján mánuði eða skyttu í átta til
tíu vikur. Og Johnny valdi að ana beint
í opinn dauðann.”
„Hvemig fékk hann flugorðuna?"
spurði ég.
„Það skal ég segja jrér. Ég skrifaði
skýrsluna. Við vorum í tuttugustu og
sjöundu árásinni okkar. Að næturlagi,
auðvitað. Það var í Ludvigshaven. í sex
og hálfa klukkustund. Það gekk illa frá
byrjun. Við vorum á eftir áætlun sökum
veðurs og urðum fyrir skoti á bakborða.
ME 109 vél réðst á okkur einhvers
staðar yfir Hollandi. Johnny var ófær
um að skjóta vegna þess að hitinn hafði
farið af, en hann gat gefið mér merki um
yfirvofandi hættu. Strákurinn veitti
okkureftirför."
„Og Johnny?”
„Hann fékk einhvern undramátt,
þrátt fyrir kalið á báðum höndum.
Honum tókst að skjóta vélina niður."
Ég þreifaði á byssunni og ímyndaði
mér hvernig það væri að vera magnlaus
af kulda.
„Ég hélt að þar með værum við
sloppnir en yfir miðjum Norðursjónum
kom allt i einu ein Fw 190 og skaut á
okkur."
„Hvað skeði?”
14 Vikan 23. tbl,