Vikan - 07.06.1979, Side 19

kúlnahríðina dynja á jörðinni og flugvél-
unum sem stóðu á vellinum.
Það greip um sig hræðileg angist.
Fólkið hljóp í allar áttir. Ég sá hvergi
móður mína. Ég missti bakkann og stóð
alveg stjörf þar til einhver tók í höndina
á mér og öskraði: ..Niður með þig, niður
með þig, bjáninn þinn.”
Það var hrifsað harkalega i mig svo
að ég datt og rankaði við mér við hliðina
á Anne-Marie Perrier. Önnur svarta
vélin flaug yfir með mikilli kúlnahrið og
ég reyndi að standa á fætur til þess að
hlaupa í skjól við trukk.
Hún dró mig niður. „Nei, við erum
öruggari á bersvæði.”
Það var enn meiri skothrið, en loksins
hurfu vélarnar á braut. Eftir þvi sem ég
komst að siðar var þetta vandlega skipu-
lögð skyndiárás. Vélamar lögðu upp frá
Hollandi og eltu Lancastervélarnar á
heimleið og biðu með að ráðast á þær
þar til þær voru lentar. Það var ráðist á
ellefu bækistöðvar við Norfolk og
Lincolnshire á sama hátt þennan
hræðilega morgun. ,
Siðan varð þögn. Ekkert heyrðist
nema brakið i eldinum og slökkviliðið
og brunabilarnir fóru aftur af stað. Allt i
kringum mig lá fólk, ruglað og máttvana
eftir öll lætin. Árásin tók áreiðanlega
ekki meira en þrjár eða fjórar minútur.
Alls staðar var reykur og einhvers
staðar var hrópað. Vindhviða blés
reyknum af brennandi trukki. Það var
maður inni í honum. Ég kom auga á
andlit hans á glugganum, þar sem hann
var að reyna að opna dyrnar.
Anne-Marie stökk á fætur og hljóp af
stað. Hún reyndi af öllum kröftum að
opna dyrnar. Á sömu stundu heyrði ég
vélarhljóð og önnur óvinavélin flaug
lágt yfir. Einhver varð að hjálpa henni.
en allir lágu kyrrir þar sem kúlnahriðin
steyptist niður.
Trukkurinn stóð i björtu báli. Ég held
ég hafi aldrei nokkurn tima orðið jafn
hrædd, en samt hljóp ég af stað i áttina
til hennar. Þýska vélin var hinum megin
við bílinn, svo nálægt að ég sá mennina
tvo í flugstjórnarklefanum. Þá var
gripið í mig.
„1 guðanna bænum, leggstu niður."
Það var Johnny og Richie hljóp á
undan honum. Anne-Marie var búin að
opna dyrnar, datt aftur fyrir sig og dró
ökumanninn með sér i fallinu. Richie
rak hana í burtu og þegar Johnny kom
tóku þeir manninn upp og hlupu á
brott.
Anne-Marie hljóp einnig af stað og
greip í höndina á mér og rak á eftir mér.
Flugvélin hvarf á braut. Andartaki siðar
sprakk bensíntankur bílsins.
Þeir lögðu bílstjórann á bekk í kaffi-
vagninum og Richie þaut af stað til að
ná í sjúkrabíl. Ég leit örvæntingarfull
i kringum mig. Ég kom hvergi auga á
móður mína og ruddist i gegnum þvög-
una til að leita að henni.
Alls staðar var reykur og logar i fel-
um. Flugvélaflökin lágu um allt, eitt
flugvélaskýlið var gjörónýtt — ryki þak-
in hrúga. Og yfir öllu saman lá reykur.
Mér varð illt af rammri reykjarstybb-
unni, alls staðar voru menn, deyjandi,
særðir og ruglaðir. Þeir horfðu á rúst-
irnar eins og þeir tryðu ekki sínum eigin
augum.
Slökkviliðsmennirnir voru byrjaðir að
vinna aftur og sjúkrabilarnir komnir á
ferð.
Ég fór aftur að kaffivagninum og fann
móður mina samstundis. Hún var svört í
framan og hafði skurð á enninu. Hún
faðmaði mig og þrýsti mér að sér.
„Hvað með pabba?” spurði ég.
„Það er allt í lagi með hann. Hann
hafði miklar áhyggjur af þér en varð að
fara uppásjúkrahús."
Hliðardyrnar opnuðust og Johnny
kom út. Hann var enn í flugbúningnum,
hann var svartur af reyknum og augun
voru tryllingsleg. Hann greip um hand-
leggina á mér. „Bjáni getur þú verið.”
Ég ýtti honum frá mér, enn rugluð.
Ég var þreytt. Allt of þreytt til að rifast.
Mig langaði aðeins til að leggjast niður.
Ég greip um hurðarhúninn á vagninum.
Johnny dró mig til baka. „Ekki fara
þarna inn.”
„Hvers vegna ekki?” sagði ég.
„Vörubílstjórinn er dáinn.”
Það var merkilegt hvað Upton Magna
komst fljótt i samt lag aftur. Eftir fáeina
daga voru komnar nýjar Lancastervélar
i stað þeirra sem voru of skemmdar til
að það borgaði sig að gera við þær og
lyftarar og jarðýtur unnu kraftaverk á
flugbrautunum.
Morgunninn eftir hörmunganóttina
var erfiður. Faðir minn kom mjög
þreyttur heim frá hersjúkrahúsinu, þar
sem hann hafði verið alla nóttina að
hugga hina særðu og deyjandi. Hann leit
mjög illa út, fölur og kinnfiskasoginn.
Þetta var líklega i eina skiptið sem mér
fannst hann jafnellilegur og aldurinn
sagði til um.
Ég og móðir mín vorum frammi í eld-
húsi. Hann kyssti hana lauslega, en ég
tók eftir því að þau héldust lengi í
hendur. Siðan sneri hann sér að mér og
breiddi út faðminn.
Eftir góða stund sagði hann: „Ekki
meira, góða mín.”
Ég leit framan i hann. „Áttu við að þú
viljir ekki að ég hjálpi lengur til i kaffi-
vagninum?”
„Einmitt.”
„Hvað um mömmu? Þú vilt líklega
ekki heldur að hún sé þar.”
Hann andvarpaði þunglega. „Það er
ekki nema hálfur mánuður þangað til þú
verður sautján ára, Kathie. Ég myndi
gjarnan vilja að þú lifðir það.”
„Er þetta spurning um aldur? Er allt í
lagi að mamma fari en ekki ég?”
Hann virtist hálf undrandi. Þá sagði
móðir mín rólega: „Hún hefur rétt fyrir
sér, George. Við stöndum öll saman.”
Framhald í nœsta blaði.
Enskir fótboltaskór WINIT
Malarskór Grasskór m/skrúfuflum tökkum
Otrúlegt verð
Grasskór m/skrúfuðum tökkum
Júpiter stœrðir 34-38 kr. 5.950.
Comet stœrðir 36-42 kr. 6.980.
Wolf stœrðir 39-44 kr. 9.500
EINNIG:
Æfingaskór
Æfingagallar
Æfingapeysur
Æfingabolir
Æfingabuxur.
’nsTuno Er sportvöruverzlur
AUSTURVERI Háaleitisbraut 68 Simi 8 42-40
Næg
bílastæði
Póstsendum
23. tbl. Vlkan 19