Vikan - 07.06.1979, Page 51

unni, svo birta kom aðeins frá glugganum.
Frú Ingibjörg stóð nú á miðju gólfi og rétti
út frá sér höndina — lófinn upp. Allt í einu
heyrist ofurlítill smellur, og þá liggja í
hendinni á henni tvö bréf og bundinn utan
um þau rauðbrúnn, mjór spotti. Þá fór hún
aftur inn í svefnherbergið, nam þar staðar
við ofninn og segir að bréfin eigi að brenna.
Við hjónin stóðum alveg hjá henni og
litum á bréfin í björtu ljósi. Annað bréfið
var umslagslaust og skriftin svo dauf að við
héldum fyrst að bréfin væru skrifuð með
hlýanti. Bréfið var farið að gulna, en alveg
slétt og óvelkt. Konan mín laut niður og las
orðin: „Ég get beðið.”
Óþekkti gesturinn hélt þvi fast fram út af
vörum frú Ingibjargar að bréfin ætti að
brenna. Við dagvitund hennar varð engu
sambandi náð, og fundarmönnum fannst
ekki drengilegt að gera neitt annað við
bréfin en fyrir var mælt. Húsfreyjan
kveikti eld í ofninum og bréfin voru lögð á
logann.
Þá var sagt af vörum frú Ingibjargar:
"Nú hef ég fengið því framgengt sem ég hef
verið að vinna að í langan tíma. Hér var að
tefla um sæmd konu sem var í hættu
•Tieðan bréfin voru hér. Ég var sjálfur
valdur að þessu. Ég skil vel að ykkur
'angaði til að lesa það sem í bréfunum var,
er> þá hefði öll mín fyrirhöfn verið
árangurslaus. Ég verð að biðja ykkur um
að minnast ekkert á þetta við ungu frúna
(miðilinn) því ég ætla að koma til hennar
einu sinni enn.”
Miðillinn heyrist þá hafa eftir honum að
þegar hann komi næst skuli hann koma
með nokkuð sem ekki verði tekið aftur.
Þegar miðillinn vaknar segir hún að sér
hafi fundist hún vera að brenna. Það
samband virðist hafa verið milli líkama
hennar og bréfanna. Enginn veit hvar
bréfin hafa verið geymd. En líkurnar eru til
þess að þau hafi verið á bak við súðina í
litla klefanum. Af því að svo mikilli huldu
er haldið yfir því hver maðurinn hafi verið,
fær lesandinn ekkert um það að vita hvort
hann hafi búið þarna í húsinu. En sennilegt
er það. Hjónin í húsinu hafa sjálfsagt vitað
það, þvi hann hafði sagt frúnni nafn sitt.
Svo gerðist það á tiiraunafundi þann
þriðja i jólum 1929, þegar frú Ingibjörg var
í sambandsástandi, að hún og faðir hennar
voru látin halda á pappírsörk á milli sín,
bæði með báðum höndum. Fimm manns
horfðu á þetta í fullu ljósi.
Þá kemur allt í einu hringur úr hári á
pappírsörkina. í sama bili er bæjarfógetinn
spurður af vörum miðilsins, hvort hann
finni nokkuð. Og á því andartaki finnur
hann sterkan straum, líkan rafmagns-
straumi, fara um sig frá herðunum niður
eftir handleggjunum. En miðillinn kvartar í
transinum svo mjög um sársauka rétt á
eftír að hún fer að gráta. Samt líður sá
sársauki mjög fljótt frá. Allir reka upp
undrunaróp þegar þeir sjá hringinn. Einn
ætlar að taka hann. Þá er sagt af vörum
miðilsins: „Snertið hann ekki enn — hann
kann að hverfa.” Eftir örskamma stund er
bæjarfógetanum sagt að reyna að taka
hann upp og leggja hann svo aftur á sama
stað. Hann gerir það og er spurður með
sama hætti, hvort hann finni til hans eins
og hlutar. Ósýnilegu gestirnir vita augsýni-
lega ekki með vissu hvort tilraunin hafi
tekist. Þeir láta alla viðstadda þreifa á
hringnum og spyrja hvort allir hafi fundið
að þeir tækju á nokkru. Allir höfðu fundið
það. Þá segja þeir að nú verði að geyma
hann í sólarhring, og ef hann verði þá sjá-
anlegur haldi hann sér upp frá því.
Geymslustaðinn handa honum velja þeir á
bæjarfógetanum innan klæða.
Hringurinn var óskertur eftir sólar-
hringinn. Sagt hafði verið í sambands-
ástandinu hvert hann ætti að fara og
þangað var hann sendur.
Engin vitneskja er gefin í bókinni um
viðtakanda önnur en sú að það sé kona.
Ekki er ósennilegt að það hafi verið sama
konan og skrifaði bréfin, sem mest kapp
var lagt á að konia út úr veröldinni.
Endir
23. tbl. Vikan 51