Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 5

væntanleg á markaðinn um næstu jól á
vegum Almenna bókafélagsins.
— Vertu velkomin, segir hún þýðlega og
á góðri íslensku, þegar blaðamaður
Vikunnar hringir til hennar og biður um
viðtal.
Hún tekur á móti okkur sem kær-
komnum gestum. Hún yfirgaf ísland fyrir
tæpum 40 árum. Á dapurlegan hátt. Samt
þykir henni vænt um land og þjóð. Hún
hefur engu gleymt — ekki heldur
Gunnlaugi.
— Ég hóf nám við Listaakademíuna
1927, 18 ára gömul, segir hún. — Ári síðar
kynntist ég Gunnlaugi Scheving. Hann
hafði orðið að hverfa frá námi um tíma
vegná fjárskorts. Fór heim til að vinna.
— Hann var alltaf kallaður Islendingur-
inn, við áttum svo erfitt með að bera
íslensku nöfnin fram. Hann var laglegur,
en ákaflega hlédrægur og ómannblendinn.
Ég var nú ekkert sérlega félagslega sinnuð
heldur. Ég hafði aðeins gengið í stúlkna-
skóla þangað til ég fór á Akademíuna og
var ákaflega barnaleg.
— í teiknitímunum þurfti ég að festa
stóra pappírsörk á ramma og mér tókst það
ósköp óhönduglega. Gunnlaugur, sem var
einstaklega hjálpsamur, kom mér til
bjargar. Eftir það tókum við tal saman og
fór vel á með okkur.
Trúlofunartilkynning í
Magasin du Nord
— 16. apríl komu belgísku konungs-
hjónin í opinbera heimsókn til
Kaupmannahafnar. Við Gunnlaugur
fylgdumst með dýrðinni ofan af efstu hæð
Akademíunnar. Skyndilega dró hann mig
að sér og kyssti mig. Ég var eins og ég sagði
áðan ákaflega barnaleg og áleit þar með að
við værum trúlofuð. Ég spurði hvort ég
mætti ekki segja foreldrum mínum frá því
og hann játti því. Ég bauð honum heim
næsta sunnudag. Faðir minn, Helge Linck
rithöfundur, hafði kvænst aftur eftir lát
móður minnar.
Stjúpa mín leyfði okkur bömunum aldrei
að bjóða vinum okkar heim. Ég átti því
þarna í tvöföldum vandræðum, bæði að
segja frá trúlofuninni og heimboðinu.
— Ég notaði tækifærið til að segja þeim
þetta í Magasin du Nord þegar þau fóru
með mér þangað að velja á mig kápu. Það
reyndist rétt hjá mér að taka þau þannig
með áhlaupi. Þau voru allt of undrandi til
að hreyfa nokkrum mótbárum. Enda féll
þeim ákaflega vel við Gunnlaug þegar þau
hittu hann.
— Á þessum tíma voru þeir listmálararn-
ir Sveinn Þórarinsson og Jón Engilberts
líka við nám þarna. Sveinn var afar kátur
og skemmtilegur félagi. Jóni kynntist ég
lítið sem ekkert, en hann var þá þegar trú-
lofaður danskri stúlku. Hann var svo mikið
glæsimenni að við héldum fyrst að hann
væri Ameríkani. Með stór hornspangar-
gleraugu og töfrandi tannburstabros eins
og kvikmyndaleikari.
Eftir að ég trúlofast Gunnlaugi hugsa ég
lítið um það að ég þyrfti að flytja til íslands,
þó að það hlyti að koma að því. Við vorum
ung og ástfangin og höfðum engar
áhyggjur af framtíðinni.
Árið 1932 legg ég svo af stað til íslands
með Lagarfossi. Gunnlaugur var farinn á
undan mér til að undirbúa komu mína. Við
ætluðum að setjast að í heimabæ hans,
Seyðisfirði.
Ég var hræðilega sjóveik alla leiðina.
Eftir langa og þjáningarmikla siglingu lagði
skipið loks að landi á Seyðisfirði, umkringd-
um háum fjöllum með snæviþakta tinda þó
komið væri fram í júlí. Ég skalf í þunnu
sumarfötunum mínum. En Gunnlaugur
beið mín á bryggjunni og mikið voru litirnir
tærir og fallegir.
Salernisaðstaða í
fjósinu — og koppar
liggja ekki á lausu
— Við höfðum fengið leigt í útjaðri
þorpsins hjá fiskimanni sem hét Guðfinn-'
26. tbl. Vikan 5