Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 17

er enn í kaffivagninum. Ég sagðist
mundu sækja hana eftir klukkutima.”
Ég setti ketiiinn yfir og hann settist
niður og tróð í pípuna. „Þetta var slæmt.
Sex eða sjö vélar fórust, eftir því sem ég
kemst næst. Þeir vona auðvitað að
eitthvað af áhöfnunum hafi komist af.
Við vitum nú þegar af einni sem nauð-
lenti heil á húfi á Suffolkströndinni.”
„En Richie?”
„Siðast heyrðist til hans yfir þýsku
ströndinni, þar sem ráðist var harkalega
á hann. Einhver þóttist hafa haft sam-
band við hann tuttugu mínútum síðar,
en það gæti verið vitleysa. Ekkert
síðan.”
Ég fylltist ákafri von. „Þeir gætu þá
verið á sjónum. Eða ef til vill höfðu þeir
nauðlent á einhverri strandstöðinni.
Slíkt er alltaf að koma fyrir. Þú veist
það.”
„Ef til vill.” Hann tók í höndina á
mér. „En ég mundi ekki treysta á það,
Kathie.”
Ég lagaði teið og gaf honum bolla, fór
síðan með einn til Johnnys. Hann sat
enn við píanóið, reykti sígarettu og
starði út í regnið. Axlir hans skulfu og
þegar ég rétti honum bollann gusaðist á
undirskálina.
Hann brosti. „Smá skjálfti, það er allt
og sumt. Ég hef fengið hann áður.
Hverfur fljótt.” Hann lokaði augunum.
„Höfuðið á mér er að springa. Ég finn
ekkert nema lyktina af Lancaster. Ég
þarf að fá mér friskt loft.”
„Viltu koma út að ganga?”
Hann opnaði augun og kinkaði kolli
næstum ákafur. „Já, ég held að ég vilji
það frekar en nokkuð annað á þessari
stundu, Kate.”
Sumarið
sem var
Við gengum eftir stíflugarðinum.
Hann sagði ekki aukatekið orð og mér
var ómögulegt að finna nokkuð til að
segja. Regn barst frá sjónum með gol-
unni. Það gerði grasið hált. Einu sinni
rann ég og datt næstum því. Hann greip
mig sjálfkrafa.
„Þakka þér fyrir,” sagði ég, en það var
eins og hann heyrði ekki til min.
Það var fjara, meiri en ég hafði nokk-
urn tíma séð. Þegar við komum út á
enda á fyrsta stíflugarðinum sáum við
blautar sandbreiðurnar teygja sig út í
fjarska og annað slagið risu háir öldu-
hryggir utan af hafinu.
Við námum staðar og Johnny kveikti
sér í sígarettu. „Er óhætt að ganga þama
útá?”
„Já, á háfjöru.”
Hann gekk niður brekkuna án frekari
málalenginga og ég á eftir honum. Ég
varð að hálfhlaupa til að hafa við hon-
um og hélt í handlegginn á honum og
reyndi ákaft að finna eitthvað til að
segja. Að lokum hitti ég á það vitlaus-
asta sem ég gat sagt.
„Johnny?”
Hann leit ekki einu sinni á mig.
„Hvað?”
„Ertu enn með töfrasteininn þinn?”
Hann snarstoppaði, sneri sér við og
starði á mig. Hann ýtti mér harkalega
frá sér og þreifaði ofan í einn vasann á
flugjakkanum sínum. Það glampaði á
steininn eins og i honum væri grænn
eldur þennan grámuskulega morgun.
„Héma er þessi fjandans steinn þinn,”
sagði hann. „Ef þú vilt hann verður þú
að veiða hann.”
Hann henti honum frá sér, hann tók
eina dýfu og hvarf síðan undir yftr-
borðið. Hann hélt af stað. Ég greip um
handlegginn á honum. „Johnny ...”
Fingur hans kreistu mig, andlitið var
ókunnugt. Skyndilega blés vindhviða
burt mistrinu á bak við hann og ég kom
auga á stél á Lancaster upp úr vatninu í
nokkur hundruð metra fjarlægð. Ég
opnaði munninn en kom ekki upp orði.
Ég benti. Johnny sneri sér við. Hann
losaði takið og hljóp af stað.
Mestur hluti vélarinnar var undir
vatni. Aðallokan var opin rétt undir yfir-
borðinu og efri-miðturninn stóð upp úr.
Johnny fór úr stígvélunum. „Bíddu,”
kallaði hann og öslaði út i vatnið að dyr-
unum.
Ég hikaði ekki eitt augnablik. Ég hef
alltaf verið sérstaklega mikill sund-
maður, og ég hafði hvort sem var jafn-
mikinn rétt og hann. Ekkert á jarðriki
hefði getað stöðvað mig. Ég fór úr stíg-
vélunum, óð út í vatnið og synti að
öðrum vængnum, sem hallaðist og var
líklega þrjú fet undir yfirborðinu.
Vatnið hlýtur að hafa verið voðalega
kalt, en ég tók ekki eftir þvi þegar ég
hálf-óð áfram og reyndi að fóta mig á
hálum vængnum.
Vatnið var eins og svart gler, tærara
en nokkuð sem ég hafði séð. Ég sá mál
aðar sprengjurnar, heiðursorðuna,
nafnið Jenny og glugginn var óbrotinn.
Ég dró djúpt andann, kafaði niður og
teygði mig i brúnina.
Richie var þama inni, bundinn niður í
sætið við flugstjómartækin. Augu hans
voru enn opin, það lék bros um varir
hans eins og hann léti í ljós ánægju yfir
að sjá mig. Doppótti klúturinn, sem
hann var alltaf með, dansaði i kringum
hálsinn á honum. Armar hans flutu á
vatninu og teygðu sig i áttina til mín.
11. kafli.
Johnny fór tvær ferðir í röð á fimmtu-
dag og föstudag. Á sunnudag jörðuðu
þeir Richie i kirkju heilags Péturs sam-
kvæmt fyrirmælum sem fundust i bréfi
meðal muna hans.
Þetta var bjartur og svalur morgunn,
létt gola lék í laufum beykitrjánna yfir
höfðum okkar, krákumar kölluðust á.
Nokkrir skýjabólstrar voru hátt á dimm-
bláum himninum. Gott flugveður. Það
átti að hlýna seinnipartinn.
Það var fjölmennt. Ekki einungis
vinir úr fylkingunni, heldur allir topp-
arnir á staðnum, eins og Richie hefði
sagt. Þar var einnig Harvey hershöfðingi
í bandariska hernum frá Thuxtead i tíu
mílna fjarlægð og major Parker,
sprengjuflugmaður á B 17, sem leit ekki
út fyrir að vera mikið eldri en Richie.
Helmingurinn voru Ameríkanar, helm-
ingurinn Bretar.
Kistan var hulin fána með stjörnum
og röndum. Ég stóð öðrum megin með
móður minni. Við vorum svartklæddar,
auðvitað, vegna þess að það hæfði. Ég
stóð þama í lánskápu með hatt og þrýsti
ljótt, svart veskið. Ég var tilfinninga-
EINNI Sk EINNI.
16. tbl. Vlkan X7