Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 35

Fimm minútur með
WILLY BREINHOLST
KAKTUS-KIDDA VEITT EFTIRFÖR
Þýð: Eiríkim
Jónsson
Sam Slade var liðþjáifi í
K.K.F.L., konunglegu kana-
dísku fjallalögreglunni, en það
er sá hluti kanadísku lögregl-
unnar sem ferðast um á hestum
og gengur daglega undir nafninu
Rauðjakkarnir. Sam Slade hafði
verið í K.K.F.L. í meira en 10
löng ár án þess að hljóta stöðu-
hækkun. Samt var Sam
sniðugur náungi, sjálfum sér
samkvæmur, samviskusamur og
góður félagi þótt hann væri
ekkert sérstakt gáfnaljós eins og
best kom í ljós þegar yfirmaður
hans, Steve Taylor, sendi hann
af stað til að veita Kaktus-Kidda
eftirför. Kaktus-Kiddi var eftir-
lýstur í 48 fylkjum og hafði
verið á flótta undan lögreglunni
í sjö ár og alltaf séð við henni.
Nú hermdu siðustu fréttir að
Kaktus-Kiddi hefði tekið stefn-
una inn í kanadísku skógana og
nú var það hlutverk Sam Slade
að ganga endanlega frá honum.
Sex vikum síðar sneri Sam Slade
aftur til höfuðstöðva sinna í
Fort Nelson og yfirmaður hans,
Taylor ofursti, hlustaði með
stakri athygli á frásögn hans af
eltingarleiknum.
Hálfdauður af þreytu hafði
Sam dregist inn á skrifstofu
ofurstans og nú stóð hann og
dæsti á miðju gólfinu á meðan
ljósaperan í loftinu kastaði
smáglætu yfir bleikfölt andlit
hans og mánaðargamlan skegg-
hýjunginn.
— Ég sé að þú hefur staðið í
ströngu, sagði Taylor og rétti
hinum þreytta manni sígarettu,
— en Sam var of máttfarinn til
að geta sett hana sjálfur upp i sig
þannig að það kom í hlut
ofurstans sjálfs. Síðan gaf hann
honum eld.
Sam dró nautnalega að sér
reykinn og nokkrum mínútum
síðar þegar honum var farið að
líða ögn skár hóf hann frásögn
sína:
— Ég komst á slóð Kaktus-
Kidda upp við Firehole Canyon
og fylgdi henni í þrjá daga og
þrjár nætur þar til ég tapaði
henni við Chugach Mountains.
Nokkrir indíánar sem urðu á
vegi mínum fræddu mig á því að
þeir hefðu séð hann halda upp
Cooper River á einæringi sem
hann hefði stolið frá þeim. Eftir
töluverða erfiðleika, sem of
langt mál væri að rekja hérna,
tókst mér að verða mér úti um
lítinn bát með utanborðsmótor
þannig að ég gat haldið eftir-
förinni áfram.
Það var í námunda við
Kuskowim Falls sem ég kom
auga á hann aftur.
í nafni laganna, Kaktus-
Kiddi! hrópaði ég á eftir honum,
gefstu upp! Þú hefur ekki
nokkra möguleika á þvi að
sleppa.
En hann komst undan á ein-
æringnum sínum, því báturinn
minn varð bensínlaus og áður en
ég gæti orðið mér úti um meira
var Kaktus-Kiddi horfinn fyrir
næsta nes. En þá komu indí-
ánarnir mér aftur til hjálpar og
með aðstoð þeirra fylgdi ég slóð
hans í sex daga í gegnum
Yokonskógana, án árangurs þó.
Ég var orðinn máttfarinn af
þreytu, en ég hugsaði málið
þannig að ef Kaktus-Kiddi gæti
haldið þetta út þá gæti ég það
líka.
1 heila viku hafði ég ekki
fengið matarbita þangað til að
ég rakst á bjarnadrápara á hæð
einni nærri Buffalo Ridge og
hann gaf mér smá kjötbita og
hálfdós af hvítum baunum. Við
þá næringu tvíefldist ég og gat
haldið eftirförinni áfram. í
Lower Post gekk ég fram á
McGurk liðþjálfa liggjandi í
sárum sínum í skýli skógar-
höggsmanna. Kaktus-Kiddi
hafði sent kúlu í gegnum brjóst-
kassa hans.
— Það eru settir 10.000$ til
höfuðs Kaktus-Kidda hvort sem
maður færir hann til byggða
dauðan eða lifandi, sagði ég.
— Ekki er ég maður til að
vera með 1 þeim leik! sagði
McGurk.
— I hvaða átt stefndi hann?
spurði ég.
— í norður, svaraði McGurk,
hann stefndi í norður í átt að
White Horse Canyon. Þú
verður að lofa mér því að hætta
ekki eftirförinni, Sam, og gefast
ekki upp fyrr en þú hefur
hendur í hári hans. Hann er
plága hér í hreppnum, rænir og,
ruplar, drepur og brennir hvar
sem hann fer um. Þú verður að
lofa mér þessu, Sam. Ef það er
einhver sem á þessa 10.000$
skilið, þá ert það þú, því þú
hefur verið á hælunum á honum
í heilan mánuð og átt peningana
skilið.
Að þessum orðum sögðum
féll höfuð McGurk niður á
bringuna og hann gaf þar með
upp öndina. Ég hélt áfram ferð
minni gegnum White Horse
Canyon, upp með Lewis River
og Pellington Crossing og 14
dögum síðar kom ég til Dawson
City nær dauða en lífi. Þar fann
ég Kaktus-Kidda sitjandi að
spilum á Jerrys Bar & Pool
Room ásamt nokkrum kúa-
þjófum. Sexhleypan hans lá á
borðinu hjá honum.
Ég laumaðist inn bakdyra-
megin án þess að hann yrði
mín var.
— Ókey, Kaktus-Kiddi,
þrumaði ég að baki hans. Nú átt
þú engra kosta völ, — þú ert
búinn að vera. Upp með
hendurnar eða ég salla þig niður
á milli gólffjalanna!
Ég ætlaði að grípa til
byssunnar, — en þá komst ég
að því að ég hafði gleymt henni
hérna í höfuðstöðvunum.