Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 8

haldið nokkrar sýningar, bæði á tslandi og í
Kaupmannahöfn. Þær gengu vel og við
seldum ágætlega, sérstaklega Gunnlaugur.
Samt hafði fjárhagur okkar alltaf verið
þröngur. En þessi tvö síðustu ár í Reykja-
vík syrti í álinn svo að um munaði. Það má
víst með réttu segja að við byggjum við
algjöra örbirgð. Ég þjáðist líka alltaf vegna
kuldans, sérstaklega á veturna. Og þegar
systir mín skrifaði okkur og bauð mér að
búa hjá sér um tíma fannst okkur báðum
boðið of gott til að neita því þó ég kviði
aðskilnaðinum við Gunnlaug.
Við áttum ekki einu sinni peninga fyrir
farinu, en Gunnlaugur útvegaði mér svo
ókeypis far með Gullfossi. Ferðafé fengum
við með aðstoð frá Markúsi ívarssyni sem
ætíð hafði reynst okkur hjálplegur og
Gunnlaugi tókst að rukka inn nokkrar úti-
standandi skuldir. Það væri því synd að
segja að ég kveddi Reykjavík með neinum
glæsibrag.
Kveðjustundin var dapurleg. Gunnlaug-
ur stóð eftir á bryggjunni eftir að ég var
komin um borð. 1 kringum okkur var
hópur af fólki sem kallaði og veifaði. Við
Gunnlaugur gerðum hvorugt. Við stóðum
bara þegjandi og horfðum hvort á annað.
Og ég hugsaði kvíðafull um það hvenær ég
sæi hann aftur.
Skilnaður
— Við sáumst aldrei framar. Stríðið skall
á og ég var áfram í Danmörku. Ég átti erfitt
uppdráttar og vann í fyrstu við að mála
postulín. Það var illa launað starf og lítið
upplífgandi.
1942 hitti ég svo þann mann sem nú er
eiginmaður minn. Það gerðist hjá sameigin-
legum kunningjum okkar. Reyndar
kannaðist ég við hann áður því hann
stundaði nám við Akademíuna um svipað
leyti og við Gunnlaugur. Þá hafði ég ekki
séð Gunnlaug í 4 ár og nú skrifuðumst við
bara á í gegnum Rauða krossinn.
Það var mér mikil kvöl að þurfa að skrifa
Gunnlaugi þessi tíðindi. Að annar maður
væri kominn inn í mitt líf. Ég gat ekki
hugsað mér að gera það í gegnum Rauða
krossinn því þar mátti hvert „bréf’ ekki
vera lengra en 5 línur. Ég gat ekki útskýrt
þetta fyrir honum á svona kaldranalegan
hátt en mér fannst líka óheiðarlegt að draga
það. Svo frétti ég að það væri hægt að
senda venjuleg sendibréf til íslands í gegn-
um Portúgal og það gerði ég.
Síðan leið tíminn og ég frétti ekki neitt
fyrr en ég fékk allt í einu bréf frá íslensku
•ræðismannsskrifstofunni hér í
Kaupmannahöfn þess efnis að skilnaðurinn
væri kominn í kring. Auðvitað gengur
enginn skilnaður sársaukalaust fyrir sig en
Gunnlaugur sá þannig um að hann yrði
mér sem auðveldastur. Fyrir það var ég
honum þakklát.
Kistuna, sem Grete situr á, gaf stjúpmóðir hennar henni fyrir heimanmund er hún trúlofaflist
Gunnlaugi.
1943 giftist ég svo seinni manni mínum
og tveimur árum síðar eignuðumst við son,
Morten. Hann starfar við viðgerðir á hand-
ritum í Árnastofnun og hefur þar á meðal
gert upp mörg íslensk handrit. Örlögin eru
undarleg.
Ekki landið okkar
Gunnlaugs
— Gunnlaugur sendi okkur brúðargjöf
og eftir það héldum við alltaf bréfa-
sambandi hvort við annað. Ég veit ekki
hvort Gunnlaugur kom nokkurn tíma til
Danmerkur. A.m.k.^áymst við aldrei eftir
skilnaðinn á bryggjunni í Reykjavík 1938.
Það var betra þannig. Það hefði bara ýft
upp sárin að hittast. Og ég fór ekki aftur til
íslands fyrr en Gunnlaugur var látinn.
Ég sat einmitt við að skrifa honum bréf
þegar nafni hans, dr. Gunnlaugur Þórðar-
son, hringdi til að segja mér lát hans. Ég
ætla ekki að reyna að lýsa þeim tilfinn-
ingum sem hrærðust í brjósti mínu er ég
gekk aftur að skrifborðinu og reif bréfið í
tætlur. Augu þess sem þetta bréf var ætlað
voru brostin, fíngerðar listamannshendur
hans mundu aldrei framar grípa um penna
til að svara því. Skilnaður okkar var algjör.
Ég heimsótti tsland árið 1977. Fyrsta
hugsun mín var sú að þetta væri alls ekki
landið okkar Gunnlaugs. Það var ævintýri
8 Vikan Zb. tbl.